កាលព្រះពុទ្ធធរមាននៅឡើយ ព្រះអង្គតែងទេសនាអប់រំបរិស័ទឲ្យកម្ចាត់នូវកិលេសដែលកប់ត្រាំនៅក្នុងសន្តានរបស់ខ្លួន បើមិនបានជម្រះឱ្យស្អាតបរិសុទ្ធទាំងស្រុងទេ ត្រឹមតែធ្វើឱ្យស្រាលចុះក៏សមល្មម។ តែបើបុគ្គលណាកម្ចាត់នូវកិលេសក្នុងសន្តានឱ្យជ្រះស្រឡះបាន បុគ្គលនោះឈ្មោះថាជាអ្នកបម្រើព្រះពុទ្ធសាសនាដោយពិត និងបានតបស្នងសងគុណព្រះអង្គដោយបរិបូណ៌ហើយ។
កិលេសក្នុងទីនេះគឺ លោភៈ ទោសៈ មោហៈ ជាសត្រូវធំនៃពុទ្ធសាសនា ត្រូវកម្ចាត់ចេញឱ្យអស់ទើបសាសនារុងរឿង ។ កិលេសធំទាំងបីនេះ កុំថាឡើយមនុស្ស សូម្បីតែពួកទេវតាក៏នៅមានដែរ ។
ចំណែកបុគ្គលដែលលុះក្នុងអំណាចនៃកិលេស មិនបាននាមថាជាអ្នកប្រព្រឹត្តតាមឱវាទព្រះពុទ្ធសាសនាឡើយ ព្រោះកិលេសហ្នឹងហើយជាសត្រូវធំនឹងពុទ្ធសាសនា ហើយជាសត្រូវជាមួយនឹងសត្វលោកផងដែរ ។
សត្វលោករមែងមិនរួចចាកទុក្ខព្រោះតែកិលេសក្នុងសន្តានពូនផ្តុំក្រាស់ឃ្មឹករមែងមិនដឹងគុណទោស ទើបព្រះពុទ្ធសាសនានៅខាងសត្វលោកជានិច្ចដើម្បីបង្ហាញផ្លូវជួយសត្វលោកកម្ចាត់កិលេសជាសត្រូវធំនោះឲ្យអស់ពីខន្ធសន្តាន ប្រយោជន៍គឺជីវិតរស់នៅដោយសុខស្ងប់ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ