ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ៖ មានកូនក៏ដូចជាអត់កូន ។ នេះជាពាក្យរបស់លោកតាពិការភ្នែកទាំងសងខាង ដែលតស៊ូឡើងត្នោត ត្រងយកទឹកមកធ្វើទឹកត្នោតជូរ ដើម្បីលក់យកកម្រៃចិញ្ចឹមជីវិត ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្តី ការលក់ទឹកត្នោតជូរនេះ មិនបានកម្រៃច្រើនទេ សម្រាប់លោកតាគឺបានត្រឹម២.០០០ ទៅ៣.០០០រៀលប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់ការដោះស្រាយជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ។
ជួបជាមួយអ្នកយកព័ត៌មានយើង លោកតាបានរៀបរាប់ពីដំណើរជីវិតរបស់គាត់ថា គាត់ឈ្មោះ ទួន សូត បច្ចុប្បន្នអាយុ៦៧ឆ្នាំ រស់នៅភូមិស្លែង ឃុំស្វាយរំពារ ស្រុកបសេដ្ឋ មានប្រពន្ធឈ្មោះ វ៉ែន យឺន អាយុ៦៧ឆ្នាំ និងមានកូន៧នាក់(ស្រី៥ប្រុស២) តែបានបែកផ្ទះទៅធ្វើការរកសុីរៀងៗខ្លួនអស់ហើយ ។ សព្វថ្ងៃ គាត់រស់នៅតែ២នាក់ប្រពន្ធ ដោយប្រពន្ឋដើរសុីឈ្នួលគេ ។ ចំណែកគាត់ឡើងត្នោតយកទឹកមកធ្វើទឹកត្នោតជូរលក់ គ្រាន់បានលុយទិញម្ហូបអាហារប្រចាំថ្ងៃ ។
គាត់និយាយទៀតថា រយៈពេល៥៤ឆ្នាំមកហើយ ដែលគាត់មិនបានមើលឃើញពិភពលោកមួយនេះទេ គឺងងឹតឈឹង។ ជាមួយនេះ ដោយសារតែឪពុកម្តាយជាគ្រួសារកសិករក្រីក្រ ទើបលោកតាមិនដែលបានហូបឆ្ងាញ់ម្តងណាទេ ។ លោកតាបានរំឭកថា នៅពេលគាត់អាយុ១៣ឆ្នាំ ភ្នែកគាត់ចាប់ផ្តើមស្រវាំងក្រោយពេលកើតជំងឺកញ្ជ្រឹល ។ លុះពេលធំពេញវ័យ ឪពុកម្តាយក៏រៀបចំឲ្យមានគូស្រករដូចកម្លោះដទៃទៀតក្នុងភូមិដែរ ។
ក្រោយពីរៀបការរួច គាត់ប្រកបរបរធ្វើស្រែដូចអ្នកភូមិផ្សេងទៀត តែភ្នែកក៏ចាប់ផ្តើមងងឹតមើលលែងឃើញតែម្តង ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ បើទោះជាភ្នែកងងឹតក៏គាត់ខិតខំធ្វើស្រែចម្ការចិញ្ចឹមប្រពន្ធកូន ដោយគ្មានរាថយឡើយ រហូតដល់កូនធំពេញវ័យ មានប្តីប្រពន្ធបែកទៅរស់នៅរៀងៗខ្លួនអស់ទៅ ។ រៀងរាល់ថ្ងៃនេះ ទោះបីជាពិការភ្នែកមែន ក៏គាត់មិនដើរសុំទានគេដែរ គឺបានប្រកបរបរឡើងត្នោតធ្វើទឹកត្នោតជូរ ដើម្បីលក់យកកម្រៃចិញ្ចឹមជីវិតចុងក្រាយរបស់គាត់ ។
ពេលសួរថា ហេតុអ្វីបានជាលោកតាដើរត្រូវផ្លូវ ហើយដឹងទៀតថា ដើមត្នោតនៅឯណា ខណៈភ្នែកងងឹតមើលមិនឃើញនោះ? លោកតាប្រាប់ថា នៅពេលគាត់ដើរ គឺហាក់បីដូចជាមានទេវតាមកបង្ហាញផ្លូវឲ្យគាត់មើលឃើញផ្លូវដើរ និងដឹងថា មានដើមត្នោតនៅកន្លែងណាខ្លះ ។ អ្វីដែលគាត់គិតថា ខ្លួនឯងមានជីវិតថ្លៃ គឺថ្ងៃមួយ នៅពេលបម្រុងឡើងយកបំពង់ទៅត្រងទឹកត្នោត ស្រាប់តែដើមត្នោតនោះ ត្រូវខ្យល់គួចបោកបក់បណ្តាលឲ្យរលំតែម្តង ។
ចំពោះរឿងនេះ គាត់គិតថាទេវតាបានជួយឃាត់ផ្លូវគាត់ ព្រោះនៅពេលគាត់ដើរទៅជិតដល់ដើមត្នោតនោះ គឺហាក់ដូចជាមានមនុស្សមកចាប់ដៃគាត់ឲ្យឈប់ ហើយស្រាប់តែមានខ្យល់បោកបក់យ៉ាងខ្លាំង ។ ពេលនោះគាត់ឮសូរសំឡេងប្រឹបៗ ស្រាប់តែដើមត្នោត រលំគ្រាំងតែម្តង។ គាត់បានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយនិយាយរឿងនេះ ប្រាប់ប្រពន្ធឲ្យដឹងទៀតផង ។ គាត់និយាយថា បើសិនជាឧប្បត្តិហេតុនេះកើតឡើងពេលគាត់កំពុងឡើង ឬអង្គុយលើចុងត្នោត ប្រហែលជាគាត់ត្រូវជួបគ្រោះអកុសលជាក់ជាមិនខាន ។
ថ្វីបើជីវិតគាត់រស់ក្នុងភាពអន្ធការលំបាកបែបនេះក្តី ក៏គាត់មិនបន្ទោសកូនចៅឡើយ ធ្វើម៉េចកើតមកជាអ្នកស្រែហើយក្រ ធ្វើយ៉ាងណា សូមឱ្យកូនរស់នៅក្នុងសេចក្តីសុខទៅចុះ ចំណែកគាត់និងយាយ អាចរស់នៅដោយខ្លួនឯងបានហើយស៊ីអត់ស៊ីឃ្លានតាមដំណើរទៅ ។
ជាចុងក្រោយ លោកតាបានសំណូមពរដល់អស់លោកអ្នកសប្បុរស បើអាណិតគាត់សូមមេត្តាផ្តល់ម្ហូបអាហារណា ដែលឆ្ងាញ់ឲ្យគាត់មានស្គាល់រសជាតិ នាជីវិតចុងក្រោយមួយនេះផងចុះ ព្រោះថា អស់រយៈពេល៥៤ឆ្នាំមកហើយ ចាប់តាំងពីងងឹតភ្នែកមក មិនដែលស្គាល់អ្វីដែលមានឱជារសឆ្ងាញ់ម្តងណានោះទេ ។
លោក ឈឹម យៀង មេភូមិស្លែងបានប្រាប់អ្នកយកព័ត៌មានដែរថា ថ្វីដ្បិតតែគាត់ពិការភ្នែកក៏ពិតមែន តែគាត់មិនដែលដើរសុំទានគេទេ គឺនៅពេលត្រងទឹកត្នោតបានមកគាត់យកមកត្រាំធ្វើទឹកត្នោតជូរ ហើយរែកលក់ក្នុងភូមិរហូតអស់ទើបត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ។ លោកមេភូមិក៏សរសើរលោកតាដែរ ដោយសារតែគាត់អាចដើរក្នុងភូមិដូចមនុស្សភ្នែកភ្លឺធម្មតាបាន ។
អ្វីដែលរឹតតែអស្ចារ្យទៀតនោះ គឺបង្អោងឡើងត្នោតគាត់ចងដោយខ្លួនឯង គ្មានអ្នកណាមកជួយចងឲ្យគាត់ទេ ។ រាល់ថ្ងៃលោកតាឡើងត្នោតជុំវិញផ្ទះចំនួន៤ដើម ។ ទោះបីជាបែបនេះក្តី ភ្នែកងងឹត ហើយប្រកប
មុខរបរឡើងត្នោតទៀតនោះ គឺប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់ ។ មានអ្នកឡើងត្នោតមិនតិចទេ ដែលស្លាប់ដោយសារតែការធ្លាក់ សូម្បីនៅជំនាន់អាណានិគមនិយមបារាំង ដែលរឹតបន្តឹងឲ្យពលរដ្ឋធ្វើកាតខ្មៅកាន់ ក៏រដ្ឋបាលបារាំងមិនធ្វើកាតឲ្យអ្នកឡើងត្នោតដែរ ព្រោះថាអ្នកប្រកបរបរឡើងត្នោតនេះ មិនដឹងស្លាប់ថ្ងៃណា ។ សូមបួងសួងដល់លោកតាងងឹតភ្នែករូបនេះ បានជួបតែសំណាងល្អផងចុះ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ