ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់ថា ចេតនាហំ ភិក្ខុវេ បុញ្ញំ វទាមិ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតហៅចេតនាហ្នឹងហើយជាតួបុណ្យ។ សេចក្តីនេះសំដៅន័យថា ការធ្វើទានដ៏ច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ តែបើធ្វើខ្វះបញ្ញាហើយ…
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់ថា ចេតនាហំ ភិក្ខុវេ បុញ្ញំ វទាមិ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតហៅចេតនាហ្នឹងហើយជាតួបុណ្យ។ សេចក្តីនេះសំដៅន័យថា ការធ្វើទានដ៏ច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ តែបើធ្វើខ្វះបញ្ញាហើយ ទាននោះក៏ពុំសូវបានផលដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញបុគ្គលធ្វើទានសូម្បីបន្តិចបន្តួចក៏ដោយ តែធ្វើដោយបញ្ញា ធ្វើដោយចេតនាស្មោះ ធ្វើដោយគោរព ទានរបស់អ្នកនឹងបានផលច្រើន ។
តែមិនដូច្នោះទេ អ្នកខ្លះមានគំនិតថា ខ្លួនក៏ចង់ធ្វើបុណ្យទាននឹងគេដែរ តែមិនមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើចង្ហាន់ និងបច្ច័យសម្រាប់ប្រគេនព្រះសង្ឃ។ ការយល់បែបនេះក៏ម្យ៉ាងដែរ តែសម្រាប់ទ្រឹស្តីពុទ្ធសាសនាវិញលោកមិនបានឱ្យតម្លៃទៅលើទ្រព្យសម្បត្តិជាចម្បងនោះទេ គឺលើកតម្លៃផ្លូវចិត្តជាធំ ។
ត្រង់នេះចង់បង្ហាញថា មិនមែនទាល់តែមានទ្រព្យច្រើនធ្វើបុណ្យទើបបានបុណ្យជាអនេកនោះទេ ដោយហោចទៅសូម្បីមានតែបាយកក បាយក្តាំងប្រគេនលោកដោយតាំងចិត្តស្មោះចំពោះគុណព្រះរតនត្រៃ ក៏បានបុណ្យច្រើនដែរ ។
ដូចនៅក្នុងគម្ពីរធម្មបទដ្ឋកថាមាននិយាយអំពីទុរគតធីតាធ្វើទានត្រឹមតែបាយក្តាំងដែលខ្លួនបរិភោគសល់ ហើយយកបាយក្តាំងនោះទៅដាក់បាត្រព្រះកស្សបៈ ក៏បានអានិសង្សច្រើន លុះស្លាប់ទៅបានទៅកើតក្នុងស្ថានសួគ៌ជាន់និម្មានរតីទេវលោក បរិបូណ៌ដោយទិព្វសម្បត្តិ មានសិរីខ្ចាត់ផុតពីគ្រោះភ័យគ្រប់យ៉ាង ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ