«ខ្ញុំមិនដែលមានចិត្តចង់ដើរសុំទានគេម្តងណាឡើយ តាំងតែពីរូបខ្ញុំនៅតូចមកម្លេះ ដោយប្រឹងរស់ពឹងតែលើកម្លាំងញើសឈាមរបស់ខ្លួនឯងនោះ» ។ នេះជាសម្តីរបស់បុរសរសវ័យជាង៣០ឆ្នាំ សម្បុរខ្មៅស្រអែម មាឌមាំម្នាក់ ពឹងលើដៃទាំងពីរប្រើជំនួសជើង ពេលធ្វើដំណើរទៅណាមកណាម្តងៗ និងលោតចុះឡើងៗទៅលើរ៉ឺម៉កម៉ូតូដឹកបំពង់ខ្យល់…
«ខ្ញុំមិនដែលមានចិត្តចង់ដើរសុំទានគេម្តងណាឡើយ តាំងតែពីរូបខ្ញុំនៅតូចមកម្លេះ ដោយប្រឹងរស់ពឹងតែលើកម្លាំងញើសឈាមរបស់ខ្លួនឯងនោះ» ។
នេះជាសម្តីរបស់បុរសរសវ័យជាង៣០ឆ្នាំ សម្បុរខ្មៅស្រអែម មាឌមាំម្នាក់ ពឹងលើដៃទាំងពីរប្រើជំនួសជើង ពេលធ្វើដំណើរទៅណាមកណាម្តងៗ និងលោតចុះឡើងៗទៅលើរ៉ឺម៉កម៉ូតូដឹកបំពង់ខ្យល់ និងឧបករណ៍ប្រើប្រាស់សម្រាប់ប៉ះកង់ម៉ូតូរបស់គាត់នោះ ។
រៀងរាល់ថ្ងៃ ជាពិសេសសម្រាប់អ្នកធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់តាមផ្លូវសហព័ន្ធរុស្ស៊ីនៅជាប់នឹងរបង ព្រលានយន្តហោះពោធិចិនតុងទល់មុខក្រុមហ៊ុនស្រាបៀរអង្គរនោះគេតែងតែបានឃើញបុរស ពិការជើងពីកំណើតម្នាក់ប្រដាប់ដោយម៉ូតូសណ្តោងរ៉ឺម៉កមួយគ្រឿង នៅបញ្ឈរនៅលើចិញ្ចើមផ្លូវដោយមានបំពង់ខ្យល់មួយ និងឧបករណ៍ប្រើប្រាស់សម្រាប់ប៉ះកង់ម៉ូតូរបស់គាត់យកមក ដាក់បញ្ឈរជាប្រចាំ ដើម្បីរកស៊ីចិញ្ចឹមគ្រួសាររបស់គាត់ផងដែរ ។
អ៊ូ សុខធី អាយុ៣៣ឆ្នាំ បាននិយាយថា គាត់បានចាប់យកមុខរបរបះកង់ម៉ូតូនេះ អស់រយៈពេល៦ឆ្នាំមកហើយ ដើម្បីជួយចិញ្ចឹមគ្រួសារបន្ថែមលើប្រាក់ខែរបស់ប្រពន្ធដែលធ្វើការជាកម្មការរោងចក្រ ។ គាត់អាចរកលុយបានតែពី២ម៉ឺនទៅ៣ម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយថ្ងៃ ដោយមានថ្ងៃខ្លះរកបានត្រឹមតែចំនួន១ម៉ឺនរៀលក៏មានដែរ ។
សុខ ធី ដែលជាបុរសពិការជើងទាំងពីរ និងមានកូនប្រុសម្នាក់បាននិយាយថា«ក្នុងមួយឆាក ជីវិតរបស់ខ្ញុំនេះពិតជាមានការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារតែកើតមកជើងពិការទាំង២តាំងពីកំណើតកើតមកក្នុងវង្សត្រកូលជាអ្នកក្រខ្សត់ជីវភាពលំបាករៀនសូត្រក៏បានតិចត្រឹមថ្នាក់ទី៤ ប៉ុណ្ណោះ »។ មិនតែប៉ុណ្ណោះការប្រកបមុខរបរកស៊ីរប៉ះកង់ម៉ូតូនៅជាប់របងព្រលានយន្តហោះ រាល់ថ្ងៃនេះ គឺមិនមានភាពទៀងទាត់ឡើយ ដោយថ្ងៃខ្លះបានរក និងថ្ងៃខ្លះមិនបានរកក៏មាន ព្រោះជាផ្លូវដែលតែងតែមានក្បួនអ្នកធំ និងថ្នាក់ដឹកនាំឆ្លងកាត់ ឬក៏ចូលព្រលានយន្តហោះ ហើយត្រូវបានកម្លាំងមានសម្ថកិច្ចហាមនោះ ។ ប៉ុន្តែគាត់និយាយបន្ថែមទៀថា«ខ្ញុំមិនដែល មានចិត្តចង់ដើរសុំទានទេ ។ ខ្ញុំរស់ពឹងតែលើកម្លាំងញើសឈាមរបស់របស់ខ្ញុំ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ