បើនិយាយពីពាក្យប្រៀបប្រដៅក្នុងផ្លូវព្រះនិព្វាននោះ គឺមានចំពោះតែពុទ្ធសាសនាមួយប៉ុណ្ណោះ មិនមានក្នុងសាសនារបស់គ្រូដទៃឡើយ ។ គ្រូឯទៀតៗគេប្រដៅសាវកយ៉ាងខ្ពស់បំផុតត្រឹមឋានសួគ៌ និងព្រហ្មលោក។ បើនិយាយតាមពិត ព្រះនិព្វានមាននៅជាធម្មតា តែមិនមែនជាវិស័យរបស់បុគ្គលជាពាហិរសាស្ដាដឹងបាន, ព្រោះព្រះនិព្វានធម៌នេះ…
បើនិយាយពីពាក្យប្រៀបប្រដៅក្នុងផ្លូវព្រះនិព្វាននោះ គឺមានចំពោះតែពុទ្ធសាសនាមួយប៉ុណ្ណោះ មិនមានក្នុងសាសនារបស់គ្រូដទៃឡើយ ។ គ្រូឯទៀតៗគេប្រដៅសាវកយ៉ាងខ្ពស់បំផុតត្រឹមឋានសួគ៌ និងព្រហ្មលោក។ បើនិយាយតាមពិត ព្រះនិព្វានមាននៅជាធម្មតា តែមិនមែនជាវិស័យរបស់បុគ្គលជាពាហិរសាស្ដាដឹងបាន, ព្រោះព្រះនិព្វានធម៌នេះ ជាធម៌គម្ភីរភាពជ្រាលជ្រៅពេក, ឃើញបានដោយកម្រ, ដឹងបានដោយកម្រ, ស្ងប់រម្ងាប់, គិតគ្នាន់គ្នេរយកមកមិនបាន, ល្អិតពេកដែលបណ្ឌិតអ្នកប្រាជ្ញគួរដឹងច្បាស់ ។
ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយតែងសរសើរគុណព្រះនិព្វានថា ជាទីអស់ទៅនៃរាគៈ, អស់ទៅនៃទោសៈ, អស់ទៅនៃមោហៈដូច្នេះក៏មាន; ថាជាស្ថានមិនកើតទៀត, មិនចាស់, មិនឈឺ, មិនស្លាប់ដូច្នេះ ក៏មាន, ថាជាទីញាំញីនូវសេចក្ដីស្រវឹង, បន្ទោបង់នូវសេចក្ដីស្រេកឃ្លានក្នុងបញ្ចកាមគុណ, បន្សាត់បង់នូវសេចក្ដីអាល័យក្នុងបញ្ចកាមគុណ, ជាទីកាត់ផ្ដាច់នូវដំណើរវិលវល់ក្នុងភពទាំង ៣, ជាទីអស់ទៅនៃតណ្ហា, ប្រាសចាកតម្រេក, រំលត់បង់នូវតណ្ហាដូច្នេះក៏មាន, ថាជាទីសូន្យក្រៃពេក, ជាទីមិនមានមនុស្សនៅអាស្រ័យ, ព្រះនិព្វានក៏ទទេចាកសត្វបុគ្គលដូច្នេះក៏មាន, ថាជាស្ថានសុខយ៉ាងឆ្នើម។
បណ្ដាសេចក្ដីសុខផ្សេងៗ ដែលសត្វបានជួបប្រទះក្នុងលោកសន្និវាសនេះ ជាសាមិសសុខគឺសុខនៅលាយឡំដោយទុក្ខ មិនបានជាសុខតែម្យ៉ាងទេ; ចំណែកខាងសុខក្នុងព្រះនិព្វានជាឯកន្តសុខ គឺមានតែសេចក្ដីសុខម្យ៉ាង ឬជានិរាមិសសុខ សុខប្រាសចាកអាមិស មិនលាយដោយទុក្ខ បន្តិចបន្តួចឡើយ ទើបឈ្មោះថា បរមសុខ ជាសុខយ៉ាងប្រសើរ ។ ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយ តែងសរសើរនូវព្រះនិព្វានដោយប្រការផ្សេងៗដូចរៀបរាប់មកនេះ ។
ព្រោះហេតុនោះបានជាកាលដែលព្រះដ៏មានបុណ្យទើបបានត្រាស់ដឹងថ្មីៗ ព្រះអង្គធុញទ្រាន់ក្នុងហឫទ័យ មិនចង់សម្ដែងធម៌ប្រៀនប្រដៅសត្វក្នុងផ្លូវព្រះនិព្វានឡើយ, តែដោយសារព្រះករុណាទិគុណមកបណ្ដាលដឹកនាំព្រះអង្គ ទើបទ្រង់ទេសនាអប់រំតាមការគួរ ។ (ឱវាទបាតិមោក្ខ)
ចែករំលែកព័តមាននេះ