នៅក្នុងសៀវភៅពន្លឺធម៌ព្រះពុទ្ធមានដំណាលពីរឿងសត្វប្រើសមួយក្បាលដែលមានដំណើររឿងដូចតទៅថា កាលនោះមានសត្វប្រើសមួយក្បាលត្រូវនាយព្រានដេញប៉ផាប់ចាប់ពភីងដើម្បីប្រហារជីវិត ប្រើសភ័យក៏ខំប្រឹងរត់គេចទៅពួនសម្ងំនៅក្នុងគុម្ពោតព្រៃមួយផុតពីក្រសែភ្នែករបស់ព្រាន ធ្វើឲ្យនាយព្រាននោះចេះតែរត់ដេញហួសអំពីទីនោះ ។
ចំណែកប្រើសឃើញសភាពបែបនេះមានចិត្តសប្បាយណាស់គិតថា បានរួចជីវិតហើយ ក៏ទំពាស៊ីស្លឹកឈើអំពីគុម្ពព្រៃនោះឯងគឺស៊ីរហូតទាល់តែអស់ស្លឹកព្រៃស្រឡះអាចមើលឃើញខ្លួនឯងបានច្បាស់ពីផ្លូវដើរមក ។
និយាយអំពីនាយព្រានវិញហាក់ដូចជាខកចិត្តខ្លាំង ព្រោះដេញប្រើសមិនទាន់ ហើយក៏ដើរត្រឡប់មកវិញ ពេលមកដល់ទីនោះ ងាកភ្នែកទៅរកគុម្ពោតព្រៃស្រាប់តែឃើញប្រើសឈរធ្មឹង ក៏លាន់មាត់ថា យីអាប៉ាកាច់នេះ នៅទីនេះទេតើ ហើយក៏ស្ទុះទៅវឹង។
ប្រើសឃើញព្រានរត់សំដៅមកក៏ខំប្រឹងស្ទុះគេចទាំងភ័យរន្ធត់ តែវាកៀកណាស់ទៅហើយ នាយព្រានបានទាញព្រួញបាញ់ត្រូវប្រើសដួលត្រដរខ្យល់ តែមុននឹងងាប់ក៏បាននឹកដល់ទោសដែលខ្លួនទម្លាយនូវគុម្ពព្រៃ ទើបប្រើសប្រដៅខ្លួនឯងថា នេះឯងជាទោសនៃការទម្លាយវត្ថុដែលមានគុណ ។
សេចក្តីនេះអ្នកប្រាជ្ញលោកចង់ដាស់តឿនទៅដល់ចិត្តមនុស្សយើងត្រូវគិតដល់ឧបការៈនៃអ្នកមានគុណរបស់ខ្លួន ហើយមិនត្រូវទម្លាយឬប្រទូស្តរ៉ាយចំពោះអ្នកមានគុណឡើយ ។
អ្នកមានគុណនោះមិនមែនចំពោះតែឪពុកម្តាយយើងទេ អ្នកណាដែលមានឧបការៈទំនុកបម្រុង ឬជួយយើងដោយប្រការផ្សេងៗ អ្នកនោះលោកចាត់ថាជាអ្នកមានគុណ ។
បើតាមផ្លូវលោកតែងអប់រំឲ្យអ្នកតូចនឹកដល់គុណរបស់អ្នកធំជាប្រមាណ តែតាមផ្លូវធម៌វិញលោកឱ្យអ្នកធំព្យាយាមគិតដល់គុណរបស់អ្នកតូច ព្រោះថាខ្លួនបានធំនេះក៏ដោយសារតែអ្នកតូចលើកតម្កើង ជួយទំនុកបម្រុងដែរ ដូច្នោះ កាលបើពោលដល់បុគ្គលអ្នកមានគុណ រមែងមានទាំងអ្នកធំ និងទាំងអ្នកតូចមិនមែនមានចំពោះតែអ្នកធំនោះទេ ។
ព្រោះហេតុនោះបានជាលោកពោលថា ការទម្លាយអ្នកតូចដោយការព្យាបាទក្ដី ដោយអំណាចនៃចិត្តអគតិក្ដី ស្មើគ្នានឹងការទម្លាយខ្លួនឯង ឬទុកដូចជាការកាត់ដៃ កាត់ជើងខ្លួនឯងចោល ដូចសត្វប្រើស ដែលសប្បាយចិត្តពេកហើយទំពាស៊ីស្លឹកឈើដែលជាទីកំបាំងរបស់ខ្លួនទើបត្រូវអន្តរាយអាយុជីវិត ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ