ការឱ្យទានរមែងចងពួក ចងមិត្ត ចងមេត្រីបាន ក៏ពាក្យថា មិត្តក្នុងទីនេះ កុំគប្បីសំដៅចំពោះតែមនុស្សដែលយើងរាប់ថាជាសម្លាញ់នៅខាងក្រៅនោះ គឺរាប់ តាំងពីមនុស្សនៅក្នុងបន្ទុកជាមួយគ្នាជាដើមទៅ សមនឹងពាក្យថា មាតាជាមិត្តរបស់កូនៗនៅក្នុងផ្ទះ…
ការឱ្យទានរមែងចងពួក ចងមិត្ត ចងមេត្រីបាន ក៏ពាក្យថា មិត្តក្នុងទីនេះ កុំគប្បីសំដៅចំពោះតែមនុស្សដែលយើងរាប់ថាជាសម្លាញ់នៅខាងក្រៅនោះ គឺរាប់ តាំងពីមនុស្សនៅក្នុងបន្ទុកជាមួយគ្នាជាដើមទៅ សមនឹងពាក្យថា មាតាជាមិត្តរបស់កូនៗនៅក្នុងផ្ទះ ភរិយាជាមិត្តយ៉ាងស្និទ្ធនឹងស្វាមីជាដើម។
ព្រះហេតុនោះ បានជាព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់ប្រៀនប្រដៅឱ្យមាតាបិតានិងបុត្រ គ្រូអាចារ្យនិងសិស្ស ស្វាមីនិងភរិយាស្រឡាញ់រាប់អានគ្នាឱ្យជិតស្និទ្ធ ម្ចាស់និងបាវព្រាវ គ្រហស្ថនិងបព្វជិត ត្រូវចូលចិត្ត រាប់រកគ្នាឱ្យកាន់តែណាស់ ។
ត្រង់ពាក្យថា ឱ្យទាននោះ មិនមែនគ្រន់តែឱ្យតែរបស់របរប៉ុណ្ណោះទេ ទាំងពោលពាក្យពីរោះក្តី ធ្វើអំពើឱ្យជាប្រយោជន៍ក្តី រៀបចំខ្លួនប្រាណស្មើគឺមិនឆ្មើងឆ្មៃក្តី សង្គហវត្ថុទាំ៤ប្រការនេះ ជាធម៌ចងមិត្តសម្លាញ់បាន ហើយជាសាធារណៈទូទៅទាំងគ្រហស្ថ និងបព្វជិត ក៏គួរប្រតិបត្តិបានទាំងអស់គ្នា សមដូចពុទ្ធភាសិតក្នុងគម្ពីរធម្មបទ១កន្លែងថា អក្កោធេន ជិនេ កោធំ អសាធុំ សាធុនា ជិនេ ជិនេ កទរិយំ ទានេន សច្ចេនាលិកវាទិនំ ។
សេចក្តីថា បុគ្គលអ្នកឈ្នះក្រោធ ដោយការមិនក្រោធតប ឈ្នះអសប្បុរស ដោយចិត្តសប្បុរស ឈ្នះមនុស្សកំណាញ់ ដោយការឱ្យទាន ឈ្នះជនអ្នកពោលពាក្យឡេះឡោះ ដោយពោលពាក្យទៀតទាត់ ។
ព្រោះហេតុនោះបានជាព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់ថា ទទំ មិត្តានិ គន្ថតិ ការឱ្យទានរមែងចងពួក ចងមិត្ត ចងមេត្រីភាពបាន ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ