សត្វរមាំងសេសសល់ក្នុងដែនធម្មជាតិប្រឈមការផុតពូជ
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ចាប់ពីថ្ងៃទី២៧ វិច្ឆិកា មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល អ្នកជំនាញ និងអ្នកអភិរក្សប្រមាណ៥០នាក់ពីប្រទេសចំនួន៦ ដែលនៅមានវត្តមានសត្វរមាំងជិតផុតពូជ ក្នុងនោះមានកម្ពុជា ឥណ្ឌា…
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ចាប់ពីថ្ងៃទី២៧ វិច្ឆិកា មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល អ្នកជំនាញ និងអ្នកអភិរក្សប្រមាណ៥០នាក់ពីប្រទេសចំនួន៦ ដែលនៅមានវត្តមានសត្វរមាំងជិតផុតពូជ ក្នុងនោះមានកម្ពុជា ឥណ្ឌា ឡាវ ភូមា និងថៃ បានជួបជុំគ្នានៅសណ្ឋាគារសាន់វ៉េរ នារាជធានីភ្នំពេញដើម្បីចូលរួមសិក្ខាសាលារយៈពេល៣ថ្ងៃស្តីពីការអភិរក្សសត្វរមាំង ។ សិក្ខាសាលាអន្តរជាតិនេះរៀបចំដោយឧទ្យានបូតានិកនិងកសិដ្ឋានកាដូ (KFBG) ដែលជាអង្គការដែលមានមូលដ្ឋាននៅទីក្រុងហុងកុង និងអង្គការជីវិតសត្វស្លាបអន្តរជាតិកម្មវិធីប្រចាំកម្ពុជា ។
គោលបំណងនៃសិក្ខាសាលាគឺដើម្បីចែករំលែកព័ត៌មាន និងបទពិសោធន៍រវាងអ្នកគ្រប់គ្រងគម្រោងអភិរក្សសត្វរមាំង និងអ្នកស្រាវជ្រាវពីប្រទេសដែលមានវត្តមានសត្វប្រភេទនេះ បន្ថែមពីនេះគឺដើម្បីរៀបចំផែនការយុទ្ធសាស្ត្រដែមានប្រសិទ្ធភាពសម្រាប់អភិរក្សសត្វដែលកំពុងរងគ្រោះយ៉ាងខ្លាំងនេះ ។
រមាំង (Rucervus eldii) សត្វក្នុងអំបូរក្តាន់ដែលមានរបាយលាតសន្ធឹងក្នុងព្រៃល្បោះនៃតំបន់ត្រូពិចរបស់ប្រទេសនៅក្នុងភូមិភាគអាស៊ីអាគ្នេយ៍យើងនេះ ។ សត្វនេះបាន និងកំពុងរងគ្រោះខ្លាំងដោយការបាត់បង់ទីជម្រក និងការបរបាញ់ ។ កត្តាគំរាមកំហែងដល់ពួកវាកាន់តែមានសភាពធ្ងន់ឡើង ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយ អាស្រ័យដោយតម្រូវការអភិវឌ្ឍពង្រីកទីក្រុងយ៉ាងឆាប់រហ័ស និងរីកចម្រើន និងពង្រីកដីកសិកម្ម ។
នៅប្រទេសថៃ និងវៀតណាមរមាំងបានផុតពូជនៅក្នុងព្រៃធម្មជាតិទៅហើយ នៅប្រទេសចិនសត្វរមាំងភាគច្រើនគឺមានវត្តមានតែក្នុងឧទ្យាន ដែលមានរបងការពារ ។ ចំនួនសត្វរមាំងដែលមានសេសសល់ក្នុងធម្មជាតិមានតែក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ឡាវ និងឥណ្ឌា កំពុងរងគ្រោះខ្លាំងបំផុត និងចែក ជាក្រុមៗដាច់ពីគ្នា ។ ហេតុនេះទាមទារឱ្យមានកិច្ចសហការនិងពួតដៃគ្នា ក្នុងការអភិរក្សជាបន្ទាន់ និងជាពិសេសពង្រីកការយល់ដឹងដល់សាធារណជន ។
«ជាទូទៅសត្វរមាំងដែលកំពុងរងគ្រោះខ្លាំងនេះមិនទាន់បានទទួលការចាប់អារម្មណ៍ខ្ពស់ពីរដ្ឋាភិបាលនៃប្រទេសដែលពួកវានៅមានវត្តមាន ក៏ដូចជាអ្នកជំនាញ និងសហគមន៍អភិរក្សនៅឡើយទេ ដែលនេះជាហេតុធ្វើឱ្យពួកវាបានបាត់វត្តមានយ៉ាងឆាប់រហ័សអំពីជម្រកដ៏សមស្រប ។
សិក្ខាសាលាយើងពេលនេះ គឺឱកាសដ៏មានតម្លៃ និងកម្រមួយសម្រាប់អ្នកពាក់ព័ន្ធសំខាន់ៗទាំងឡាយអង្គុយរួមគ្នាពិភាក្សាលើបញ្ហាជាច្រើន ទាក់ទងនឹងការអភិរក្សសត្វរមាំង ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថាយើងអាចរកឃើញនៅដំណោះស្រាយជាក់ស្តែងដើម្បីឆ្លើយតបនឹងបញ្ហាដែលកំពុងប្រឈមនេះ »។ ប្រសាសន៍លោកបណ្ឌិត Bosco Chan មន្ត្រីជាន់ខ្ពស់នៃឧទ្យានបូតានិងកសិដ្ឋានកាដូវី ។
ការប៉ាន់ប្រមាណពីចំនួនសត្វរមាំងដែលមានក្នុងពិភពលោកយើងនេះ មានប្រហែលជា៣០០០ក្បាលប៉ុណ្ណោះ ។ ទោះបីជាសត្វប្រភេទនេះត្រូវបានការពារដោយច្បាប់សត្វព្រៃរបស់ប្រទេសជាច្រើនក៏ដូចជាការពារដោយអនុសញ្ញាសាយតេស្ត៍ (អនុសញ្ញាទប់ស្កាត់ការធ្វើពាណិជ្ជកម្មជាអន្តរជាតិលើប្រភេទសត្វ និងរុក្ខជាតិដែលជិតផុតពូជ)ក៏ដោយ ក៏ព្រៃឈើដែលជាទីជម្រកសម្រាប់រមាំងរស់នៅ (រួមទាំងព្រៃក្នុងតំបន់ការពារ) នៅតែប៉ះពាល់ដោយសកម្មភាពខុសច្បាប់ ដោយឡែកឥរិយាបថធម្មជាតិដ៏ស្លូតបូតនិងសាំងរបស់សត្វរមាំងបានធ្វើឱ្យពួកវាក្លាយជាគោលដៅសម្រាប់ការបរបាញ់យ៉ាងងាយ ។
សកម្មភាពដែលមានសក្តានុពលក្នុងការពង្រីកកិច្ចសហការក្នុងការអភិរក្សរួមមាន ការសិក្សាស្រាវជ្រាវ និងអភិរក្សឆ្លងដែន ការសិក្សាទៅលើជាតិពន្ធុ ការបង្កាត់ និងការលែងទៅក្នុងព្រៃធម្មជាតិវិញ ការជម្លៀសសត្វទៅទីជម្រកសមស្រប និងមានសុវត្ថិភាព និងការអប់រំផ្សព្វផ្សាយជាដើម ។
«រមាំងនៅកម្ពុជាកំពុងជួបបញ្ហាប្រឈមដូចគ្នាទៅនឹងប្រទេសដទៃទៀត ដែលមានសត្វរមាំងផងដែរនេះ ជាហេតុធ្វើឱ្យចំនួនសត្វរមាំងនៅកម្ពុជាកំពុងថយចុះយ៉ាងលឿន យើងត្រូវបង្កើនការប្រឹងប្រែងឱ្យបានកាន់តែខ្លាំងថែមទៀតដើម្បីដោះស្រាយជាឫសគល់នៃការធ្លាក់ចុះនេះ បើមិនដូច្នេះទេសត្វដ៏សំខាន់នេះលែងមានវត្តមាននៅប្រទេសទាំងឡាយនៅក្នុងតំបន់រួមទាំងប្រទេសកម្ពុជាយើងផង »។ ប្រសាសន៍លោកប៊ូ វរសក្ស នាយកកម្មវិធីប្រចាំកម្ពុជានៃអង្គការជីវិតសត្វស្លាបអន្តរជាតិ ។
«អំបូរក្តាន់ដែលមានក្នុងពិភពលោកកំពុងប្រឈមនឹងអនាគត ផ្សេងៗគ្នា នៅផ្នែកខ្លះនៃអឺរ៉ុប និងអាមេរិក ពួកគេនៅមានវត្តមានដ៏ច្រើនអាស្រ័យដោយប្រភេទសត្វដែលចាប់ពួកវាជាចំណីត្រូវបានបាត់បង់ និងសត្វទាំងនេះថែមទាំងធ្វើឱ្យខូចខាតនៅទីជម្រក ដែលជំរុញឱ្យមានការបន្ថយចំនួនពួកវាតាមលក្ខខណ្ឌបច្ចេកទេសទៀតផង »។
ប្រសាសន៍លោកស្រី Sarah Brook អ្នកសម្របសម្រួលសៀវភៅក្រហម LUCN នៃក្រុមអ្នកជំនាញអំបូរក្តាន់ ។ លោកស្រីបន្ថែមថា ដោយហេតុថាពួកវាមានតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ជាប្រភេទចំណីរបស់សត្វស៊ីសាច់អាហារ និងជាអាហារបន្ថែមរបស់សហគមន៍នៅតំបន់មួយចំនួន នៅទ្វីបអាសុី អំបូរនេះធ្លាក់ក្នុងចំណោមប្រភេទសត្វដែលជិតផុតពូជ និងមានការសិក្សាតិចតួច ពួកវារងគ្រោះដោយសារការមានការប្រឹងប្រែងអភិរក្សតិចតួច ។
ជាលទ្ធផលប្រសិនបើស្ថានភាពអភិរក្សមិនមានការផ្លាស់ប្តូរនោះទេ សត្វប្រភេទនេះគ្មានភ័ព្វសំណាង និងប្រហែលជាបន្តបាត់បង់ពីទ្វីបអាស៊ី ។ ការស្តារចំនួនពួកវាអាចនឹងនៅមានសង្ឃឹមធ្វើបានតាមរយៈការរួម និងសហការគ្នាអនុវត្តសកម្មភាពដែលកើតចេញពីសិក្ខាសាលាយើងនាពេលនេះ ពួកយើងអាចបញ្ឈប់ការវិនាសរបស់សត្វរមាំង ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ