សម័យពុទ្ធកាលមានជាងតម្បាញ១៨នាក់នៅក្រុងសាវត្ថីបានដឹងថាមានភិក្ខុ១២អង្គទៅគង់នៅក្នុងព្រៃរបោះជិតលំនៅខ្លួន ក៏នាំគ្នាចូលទៅថ្វាយបង្គំនិមន្តមកទទួលភត្តឯគេហដ្ឋានរបស់ខ្លួន ដោយជាងត្បាញជាធំទទួលយកភិក្ខុពីរអង្គទៅប្រគេនចង្ហាន់ឯផ្ទះរៀងៗខ្លួន ហើយនិមន្តឲ្យគង់ចាំវស្សានៅក្នុងព្រៃនោះ ដើម្បីបានបំពេញទាន ។
ចំណែកភរិយាជាងតម្បាញជាធំនោះ ជាស្ត្រីមិច្ឆាទិដ្ឋិមិនជ្រះថ្លានឹងភិក្ខុសង្ឃសោះឡើយ ធ្វើឱ្យជាងតម្បាញខឹង ក៏យកប្អូនស្រីនៃភរិយានោះ មកធ្វើជាភរិយាបន្ថែមមួយទៀត ហើយប្រគល់ទ្រព្យសម្បត្តិឲ្យជាធំក្នុងផ្ទះ នាំគ្នាធ្វើទាន មានប្រគេនចីវរជាដើមដល់ភិក្ខុសង្ឃទាំងនោះដោយចិត្តជ្រះថ្លា ។
ក្រោយធ្វើទានហើយ ភរិយាមិច្ឆាទិដ្ឋិនោះនិយាយប្រមាថមើលងាយទាន ដែលស្វាមីបានធ្វើដល់ព្រះសង្ឃថា បាយទឹកដែលអ្នកឲ្យភិក្ខុសង្ឃឆាន់ នឹងឲ្យផលបុណ្យដល់អ្នកជាលាមក ខ្ទុះឈាម ឯចីវរដែលអ្នកប្រគេនលោកនោះ ឲ្យផលជាភ្លើងឆេះស្រោបកាយអ្នកជាប្រាកដ ។
លុះនាងភរិយាមិច្ឆាទិដ្ឋិនោះស្លាប់ ទៅកើតជាប្រេតញីនៅក្បែរព្រៃភ្នំមួយស៊ីតែលាមក ខ្ទុះឈាម និងមានភ្លើងឆេះស្រោបពេញរាងកាយ ចំណែកឯជាងតម្បាញជាប្តីរបស់នាងមិច្ឆាទិដ្ឋិនោះ ស្លាប់ទៅកើតជារុក្ខទេវតា មានស័ក្តិធំ នៅអាស្រ័យលើដើមឈើក្នុងព្រៃធំនោះឯង ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ