សូមសាធុជនពិចារណានូវពុទ្ធគាថាដ៏មានប្រយោជន៍ទាំងបីនេះដោយឧបាយគឺបញ្ញាដើម្បីបានជាចំណែកមួយនៃការយល់ដឹងនូវទ្រឹស្តីដ៏មានខ្លឹមសារ ។
កាលព្រះអង្គគង់នៅវត្តជេតពនទ្រង់ប្រារឰឧប្បលវណ្ណាថេរីដែលត្រូវនន្ទមាណពប្រទូសរ៉ាយថា មធុវា មញ្ញតី ពោលា យាវ បាបំ ន បច្ចតិ យទា ច បច្ចតី បាបំ អថ ទុក្ខំ និគច្ឆតិ ។
ប្រែថា ដរាបណាបាបមិនទាន់ហុចផលឱ្យ ដរាបនោះ បុគ្គលពាលសម្គាល់ថា បាបមាន រសជាតិផ្អែមដូចទឹកឃ្មុំ ដល់ពេលណា បាបឱ្យផល ទើបពេលនោះបុគ្គលពាល បានចូលដល់នូវសេចក្តីទុក្ខ ។
កាលព្រះអង្គគង់នៅវត្តវេឡុវនទ្រង់ប្រារឰសដ្ឋីកូដប្រេតដែលមានបាបកម្មធ្ងន់ព្រោះផ្ទាត់គ្រាប់ក្រួសធ្វើឃាតព្រះបច្ចេកពុទ្ធថា យាវទេវ អនត្ថាយ ញត្តំ ពាលស្ស ជាយតិ ហន្តិ ពាលស្ស សុក្កំសំ មុទ្ធមស្ស វិបាតយំ ។
ប្រែថា ចំណេះវិជ្ជាកើតឡើងដល់បុគ្គលពាល គ្រាន់តែដើម្បីសេចក្តីវិនាសតែប៉ុណ្ណោះ ចំណេះ វិជ្ជានោះរមែងញ៉ាំងក្បាលគឺបញ្ញារបស់គេឱ្យធ្លាក់ចុះ កម្ចាត់បង់នូវចំណែកនៃធម៌ស បានដល់កុសលធម៌របស់បុគ្គលពាលនោះឯង ។
កាលព្រះអង្គគង់នៅវត្តជេតពន ទ្រង់ប្រារឰកុណ្ឌលកេសីថេរីដែលមុននឹងមកបួសបានយកចោរធ្វើជាប្តីថា យោ សហស្សំ សហស្សេន សង្គាមេ មានុសេ ជិនេ ឯកញ្ច ជេយ្យមត្តានំ ស វេ សង្គាមជុត្តមោ ។
ប្រែថា បុគ្គលណា ដែលឈ្នះមនុស្ស១លាននាក់ នៅក្នុងសមរភូមិ បុគ្គលនោះមិនឈ្មោះថាជា អ្នកឈ្នះដ៏ប្រសើរឡើយ ចំណែកឯបុគ្គលណា យកឈ្នះលើខ្លួនឯងតែម្នាក់បាន បុគ្គលនោះជា អ្នកដែលឈ្នះដ៏ប្រសើរបំផុត ក្នុងសមរភូមិ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ