ព្រះពុទ្ធបានទេសនាអប់រំដល់សាធុជនគ្រប់រូបឱ្យដើរតាមលម្អានប្រពៃណីបានត្រឹមត្រូវ ឱ្យចេះគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍បានល្អនៅពេលជួបបញ្ហាណាមួយចូលមកក្នុងគ្រួសារ ព្រោះថាក្នុងសង្គមគ្រួសារនីមួយៗចៀសមិនផុតពីមានការប៉ះពារគ្នានោះទេ ដូចចានក្នុងរាវលែងអីនឹងមានការប៉ះទង្គិតគ្នានោះ តែការចេះយោគយល់ ចេះអធ្យាស្រ័យ ចេះឱ្យអភ័យជារឿងសំខាន់។
ជាមួយនេះដែរគ្រប់គ្រួសារចាំបាច់ក៏ត្រូវមានទ្រព្យ មានប្រាក់ដើម្បីសាងសុភមង្គលផងដែរវាជាការចាំបាច់ណាស់ ប៉ុន្តែកុំប្រាក់និយមពេក ព្រោះថាក្នុងសង្គមគ្រួសាខ្លះមានមាសមានប្រាក់ច្រើនណាស់ តែខ្វះសុភមង្គលផ្តល់ឱ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ខ្វះភាពកក់ក្តៅក្នុងចិត្ត ជាជីវិតរស់នៅក្នុងសភាពវេទនាជាងអ្នកអត់ទ្រព្យទៅទៀត ។
មានស្ត្រីជាភរិយាច្រើនណាស់ ដែលមិនខ្វះទ្រព្យសម្បត្តិ មានសុទ្ធតែរបស់ល្អៗ របស់ថ្លៃៗ ប៉ុន្តែជាប្រក្រតីស្ត្រីទាំងនោះមានមុខក្រៀមស្រពោន ព្រោះខ្វះភាពកក់ក្តៅពីស្វាមីនេះឯង ។
ត្រង់នេះលោកចង់បញ្ជាក់ថា បុរសពួកខ្លះរមែងគិតថាខ្លួនឯងឆ្លាត ខ្លួនឯងអស្ចារ្យ តែបែរជាមិនមានពេលសម្រាកនៅផ្ទះ ត្រូវទៅចោលប្រពន្ធចោលកូនជារឿយៗ ខ្វះការស្មោះត្រង់មួយនិងមួយ ខ្វះធម៌សន្តោស ល្មោភលោភលន់រកស៊ីទុច្ចរិត ខ្វះយុត្តិធម៌ ។ មនុស្សធន់នេះគេមិនហៅថាបុគ្គលឆ្លាតទេ ហៅមោឃបុរសវិញទើបត្រូវជាង។
កូនអើយក្នុងរឿងទាំងអស់នេះ បើគេថាកូនល្ងង់ព្រោះមិនចេះដូចគេក៏ថាចុះ។ កូនចេះត្រឹមតែការងាររបស់កូនដោយទឹកចិត្តសុចរិតស្មោះត្រង់ គ្រួសារមានការកក់ក្តៅដូច្នេះ កូនត្រូវរស់នៅដោយសសុខសប្បាយ ដាក់ក្បាលដល់ខ្នើយកូនគេងលក់ស្រួលមិនចាំបាច់យកដៃគងថ្ងាសគិតរវើរវាយឡើយ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ