មានសេចក្តីដំណាលថា កាលនោះព្រះចៅក្រុងពារាណសី ទ្រង់ជាអ្នកប្រមឹកសុរាបើវៀរចាកសាច់ពេលណា ព្រះអង្គមិនសោយព្រះភត្តទ្បើយ ។ ថ្ងៃមួយនៅពេលអ្នកចម្អិនអាហារបង្អោនភត្តទៅថ្វាយ ព្រះរាជាដែលកំពុងស្រវឹងស្រាជោកជាំ ទតមិនឃើញសាច់ក្នុងភាជន៍ ក៏ត្រាស់សួរថាសាច់នៅឯណា ?…
មានសេចក្តីដំណាលថា កាលនោះព្រះចៅក្រុងពារាណសី ទ្រង់ជាអ្នកប្រមឹកសុរាបើវៀរចាកសាច់ពេលណា ព្រះអង្គមិនសោយព្រះភត្តទ្បើយ ។
ថ្ងៃមួយនៅពេលអ្នកចម្អិនអាហារបង្អោនភត្តទៅថ្វាយ ព្រះរាជាដែលកំពុងស្រវឹងស្រាជោកជាំ ទតមិនឃើញសាច់ក្នុងភាជន៍ ក៏ត្រាស់សួរថាសាច់នៅឯណា ? អ្នកបម្រើបានឆ្លើយថា បពិត្រព្រះសម្មតិទេពថ្ងៃនេះជាថ្ងៃឧបោសថសីល មិនគួរព្រះអង្គសោយសាច់ឡើយ ។
ព្រះរាជាត្រាស់ថា អញរកសាច់បានដោយកម្រណាស់ហើយទ្រង់ក៏ចាប់ព្រះរាជបុត្រដែលនៅក្បែរនោះមូល ផ្តាច់បំពុងកបោះទៅខាងមុខអ្នកបម្រើ ហើយបញ្ជាថា ចូរអ្នកចម្អិនឲ្យឆាប់មក ។ អ្នកបម្រើក៏ធ្វើតាមព្រះរាជបញ្ជាសូម្បីតែជនមា្នក់ មិនហ៊ានយំ ឬនិយាយអ្វីទ្បើយ ព្រោះខ្លាចស្តេចប្រមឹកនោះ ។ លុះអ្នកបម្រើចម្អិនរួចបង្អោនភត្តមកទ្រង់ក៏សោយភត្តជាមួយនឹងសាច់ព្រះរាជបុត្រ នោះហើយផ្ទុំលក់ទៅ ។
ពេលភ្លឺល្អះៗទ្រង់តើនទ្បើងលែងស្រវឹង ប្រាប់ស្រីស្នំថានាងចូរនាំព្រះរាជបុត្រមកឲ្យយើង ខណៈនោះ ព្រះទេពីទ្រង់ព្រះកន្សែងសោយសោក បោកព្រះកាយដួលដេកលើផែនដី លុះមានស្មារតីឡើងវិញ ក៏ត្រាស់ថា បពិត្រព្រះស្វាមី ម្សិលមិញ ព្រះអង្គសម្លាប់ព្រះរាជបុត្រយកសាច់សោយជាមួយនឹងភត្តទៅហើយ ម្តេចទ្បើយទ្រង់រកព្រះរាជបុត្រអីទៀត ។
ព្រះរាជាទ្រង់សណ្តាប់ពាក្យនោះចប់ហើយ ក៏យំសោកស្រណោះអាទ្បោះអាល័យ ស្តាយព្រះរាជបុត្រស្ទើរនឹងក្ស័យព្រះជន្ម ទ្រង់យល់ឃើញទោសក្នុងកាលផឹកស្រាថា អញកើតទុក្ខព្រោះតែផឹកសុរានេះ ទើបយកកន្សែងមកជូតព្រះភក្ត្រហើយអធិដ្ឋានថា ចាប់ពីពេលនេះតទៅ អញលែងផឹកទឹកស្រវឹងទៀតហើយ ព្រោះវាជាមេបង្កើតសេចក្តីទុក្ខ បង្កើតសេចក្តីវិនាសសព្វបែបយ៉ាង។ កាលឃើញទោសនៃការទឹកស្រវឹងជាក់ច្បាស់យ៉ាងនេះហើយ ទ្រង់ក៏លែងសោយស្រាតាំងពីថ្ងៃនោះមក ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ