ក្នុងសម័យពុទ្ធកាលមានស្ត្រីម្នាក់ មិនបានឲ្យទាន មិនបានធ្វើបុណ្យ មិនបានស្តាប់ធម៌អ្វីទេ គឺ គ្រាន់តែ រក្សាពាក្យសច្ចៈមួយប៉ុណ្ណោះ លុះស្លាប់ទៅបានកើតក្នុងស្ថានទេវលោក សោយទិព្វសម្បត្តិសុខដោយសិរីសួស្តី មានបរិវាររាប់រយ…
ក្នុងសម័យពុទ្ធកាលមានស្ត្រីម្នាក់ មិនបានឲ្យទាន មិនបានធ្វើបុណ្យ មិនបានស្តាប់ធម៌អ្វីទេ គឺ គ្រាន់តែ រក្សាពាក្យសច្ចៈមួយប៉ុណ្ណោះ លុះស្លាប់ទៅបានកើតក្នុងស្ថានទេវលោក សោយទិព្វសម្បត្តិសុខដោយសិរីសួស្តី មានបរិវាររាប់រយ ។
គ្រាមួយព្រះមហាមោគ្គល្លាន លោកមានឫទិ្ធច្រើន បានថ្វាយបង្គំទូលាព្រះបរមសាស្តាជាម្ចាស់ទៅកាន់ស្ថានទេវលោក ដើម្បីនឹងបានពិនិត្យស្ថានភាពផ្សេងៗ និងសួរបុញ្ញកម្មខ្លះៗ យកមកផ្សាយក្នុងជម្ពូទ្វីបនេះ។ កាលព្រះសាស្តាអនុញ្ញាតហើយ ក៏និមន្តទៅឋិតនៅទៀបទ្វារនៃទេពធីតាអង្គ។ ពេលទេពធីតានោះឃើញព្រះសង្ឃហើយក៏ចេញមកថ្វាយបង្គំដោយសេចក្តីគោរព ។ព្រះថេរៈសួរថា នាងធ្វើបុញ្ញកម្មដូចម្តេច បានជាមានសម្បត្តិស្តុកស្តម្ភយ៉ាងនេះ?
ទេពធីតាហាក់ដូចជាអៀនខ្មាសនឹងព្រះថេរៈណាស់ ប្រាប់ទាំងចុងមាត់ចុងកថា បពិត្រលោកម្ចាស់ដ៏ចម្រើន ខ្ញុំព្រះកុរណាមិនដែលបានធ្វើបុណ្យកុសលអ្វីនឹងគេទេ កាលកើតជាមនុស្សនោះគ្រាន់តែរក្សាសច្ចៈប៉ុណ្ណោះ សម្បត្តិទាំងនេះក៏កើតឡើងដោយពាក្យសច្ចៈ ដែលខ្ញុំបានរក្សាហើយ។
ព្រះថេរៈកាលបើបានជ្រាបដំណឹងសព្វគ្រប់ហើយ ក៏ត្រឡប់ពីទេវលោកមកវិញ ចូលទៅថ្វាយបង្គំព្រះបរមសាស្តាឯវត្តជេតពន ទូលសួរថាបពិត្រព្រះដ៏មានព្រះភាគដ៏ចំរើន បុគ្គលដែលគ្រាន់តែរក្សានូវសច្ចៈ មិនបានធ្វើបុណ្យទានអ្វីទេ តើបានទៅកើតក្នុងទេវលោកសោយសម្បត្តិទិព្វដែរឬ?
ព្រះសាស្តាត្រាស់ថា នែមោគ្គល្លាន ម្តេចក៏អ្នកចាំមកសួរតថាគត ក្រែងរឿងរ៉ាវទាំងនេះទេពធីតាប្រាប់អ្នកដោយសព្វគ្រប់ហើយតើ។ នែមោគ្គល្លានសត្វទាំងឡាយ គ្រាន់តែរក្សានូវសច្ចៈខ្វះអីទៅកើតក្នុងទេវលោក សោយទិព្វសម្បត្តិមានគគោក ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ