តាមគម្ពីរព្រះពុទ្ធសាសនាបានអប់រំបរិស័ទថា ការឧទ្ទិសបុណ្យកុសលនានាទៅប្រេតបាន លុះត្រាតែទាយកទាយិកាដែលជាកូនចៅ សាច់សាលោហិតរបស់អ្នកស្លាប់នោះ យកចង្វាន់ទៅប្រគេនព្រះសង្ឃឱ្យបានត្រឹមត្រូវ ហើយព្រះសង្ឃលោកសូត្រធម៌បង្សុកូល ឧទ្ទិសកុសលនេះទៅ ទើបប្រេតជាញាតិនោះបានទទួលផល ។ ចំណែឯចង្ហាន់ដែលលោកទទួលទៅនោះមិនមែនទាល់តែព្រះសង្ឃលោកឆាន់ទើបបានផលដល់ប្រេតនោះទេ…
តាមគម្ពីរព្រះពុទ្ធសាសនាបានអប់រំបរិស័ទថា ការឧទ្ទិសបុណ្យកុសលនានាទៅប្រេតបាន លុះត្រាតែទាយកទាយិកាដែលជាកូនចៅ សាច់សាលោហិតរបស់អ្នកស្លាប់នោះ យកចង្វាន់ទៅប្រគេនព្រះសង្ឃឱ្យបានត្រឹមត្រូវ ហើយព្រះសង្ឃលោកសូត្រធម៌បង្សុកូល ឧទ្ទិសកុសលនេះទៅ ទើបប្រេតជាញាតិនោះបានទទួលផល ។
ចំណែឯចង្ហាន់ដែលលោកទទួលទៅនោះមិនមែនទាល់តែព្រះសង្ឃលោកឆាន់ទើបបានផលដល់ប្រេតនោះទេ លោកមិនឆាន់ក៏ផលបុណ្យហ្នឹងទៅដល់ប្រេតដែរ សំខាន់គឺព្រះសង្ឃលោកទទួលខណៈពេលប្រគេនត្រឹមត្រូវតាមហត្ថបាស និងការឧទ្ទិសមគ្គផលរបស់ម្ចាស់ទាន។ តែប៉ុណ្ណឹងផលនៃទាននេះនឹងទៅដល់អ្នកស្លាប់ហើយ ប៉ុន្តែរឿងទទួល ឬមិនទទួលផលនោះជារឿងរបស់ប្រេតទៅតាមទោសធ្ងន់និងស្រាលទៀត។
ដោយហោចទៅទានរបស់សប្បុរសធ្វើចំពោះបុគ្គលអ្នកមានសីល ជនក្រីក្រ ទុរគតជនចាស់ជរា ឬមហាជនដែលកំពុងស្រេកឃ្លានអាហារក៏បានផលច្រើនមិនចាញ់ព្រះសង្ឃប៉ុន្មានដែរព្រោះពាក្យថាមហានេះវាធំធេងស្រេចទៅហើយ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ