មានសេចក្តីដំណាលថា កាលព្រះបរមសាស្តាគង់នៅវត្តវេឡុវ័ន មានត្រកូលមួយនៅក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះ កើតអហិវាតរោគជាជំងឺខ្យល់មួយប្រភេទដែលកាចសាហាវដូចពិសពស់បណ្តាលឱ្យស្លាប់អស់ នៅសល់តែកូនស្រីក្រមុំម្នាក់។ នាងក្រមុំនោះ កាលបើមាតាបិតាបងប្អូនប្រុសស្រីស្លាប់អស់ហើយ ក៏រត់ចុះចេញពីផ្ទះទៅជ្រកកោននៅក្រោមសំយាបផ្ទះអ្នកស្រុក, មនុស្សទាំងឡាយបានឃើញនាងកំសត់នោះ ក៏មានចិត្តអាណិតអាសូរឲ្យបាយកកបាយក្តាំងដែលសល់ពីខ្លួនបរិភោគ ឲ្យដល់នាងជារឿយៗ ។
ថ្ងៃមួយព្រះមហាកស្សបៈ លោកចេញពីនិរោធសមាបត្តិបានរំពឹងពិចារណារកមនុស្សដែលគួរទៅជួយសង្គ្រោះ ក៏បានឃើញនាងទុរគតនោះដោយជ្រាបសព្វគ្រប់ថា បើអាត្មាអញទៅដល់ នាងទុរគតនឹងប្រគេនបាយក្តាំងដល់អាត្មាអញ ហើយនាងនឹងបានទៅកើតក្នុងស្ថានសួគ៌ពិតប្រាកដ។ ព្រះមហាកស្សបៈកាលបើបានជ្រាបដូច្នេះហើយ ក៏ស្ពាយបាត្រនិមន្តសំដៅទៅទីដែលនាងទុគ្គតធីតានោះនៅអាស្រ័យ ។
ពេលនិមន្តទៅដល់ព្រះថេរៈបានឈរនៅចំពោះមុខនាង គ្រានោះនាងគិតថា ព្រះថេរៈអង្គនេះលោកនិមន្តមកប្រោសអញហើយតើ អញចំជាស្ត្រីដែលមានលាភសំណាងណាស់ញុំាងសេចក្តីជ្រះថ្លារបស់នាងឱ្យកើតឡើងពេញបេះដូង ដរាបដល់ព្រឺរោមព្រឺស្បែក នាងក៏បានយកបាយក្តាំងមួយដុំដែលនៅក្នុងអំបែង ទៅដាក់ក្នុងបាត្រព្រះមហាកស្សបៈ ព្រះថេរៈកាលបើបានបាយក្តាំងហើយ ក៏ងាកមើលនាយអាយ បំណងរកកន្លែងឆាន់។ ពួកមហាជនឃើញអាការដូចនោះហើយ ក៏នាំគ្នាក្រាលអាសនៈប្រគេនលោក, លុះឆាន់ហើយ ក៏ធ្វើភត្តានុមោទនាសរសើរអានិសង្សទានដោយពិស្តារ រឹងរឹតតែធ្វើឱ្យនាងកាន់តែជ្រះថ្លាឥតឧបមា ។
សម័យក្រោយមកនាងក៏បានធ្វើមរណកាលទៅកើតក្នុងស្ថានសួគ៌ជាន់និម្មានរតីទេវលោក បរិបូណ៌ដោយទិព្វសម្បត្តិ មានសិរីខ្ចាត់ផុតពីគ្រោះភ័យគ្រប់យ៉ាង ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ