បើនិយាយពីចំណង់របស់សត្វលោក ជាបុថុជ្ជនរមែងកើតមានគ្រប់ខណៈ គ្រប់វេលា ព្រោះតែអំណាចនៃការស្រឡាញ់អាយុជីវិត ស្រឡាញ់ខ្លួនប្រាណ បុណ្យស័ក្តី កិត្តិយស សេចក្តីថ្លៃថ្នូរ។ ទាំងអស់នេះជាដើមហេតុចងឆ្វាក់ចិត្តសត្វលោកឱ្យខិតខំបំពេញការងារផ្សេងៗទាំងតាមផ្លូវសុចរិតខ្លះ និងតាមផ្លូវអាក្រក់ខ្លះ…
បើនិយាយពីចំណង់របស់សត្វលោក ជាបុថុជ្ជនរមែងកើតមានគ្រប់ខណៈ គ្រប់វេលា ព្រោះតែអំណាចនៃការស្រឡាញ់អាយុជីវិត ស្រឡាញ់ខ្លួនប្រាណ បុណ្យស័ក្តី កិត្តិយស សេចក្តីថ្លៃថ្នូរ។ ទាំងអស់នេះជាដើមហេតុចងឆ្វាក់ចិត្តសត្វលោកឱ្យខិតខំបំពេញការងារផ្សេងៗទាំងតាមផ្លូវសុចរិតខ្លះ និងតាមផ្លូវអាក្រក់ខ្លះ ដោយមិនខ្វល់ពីទុក្ខលំបាករបស់អ្នកដទៃ ។
ទោះជាយ៉ាងាណាបើតាមលក្ខណៈជាក់ស្តែងការដែលចង់សម្រេចបំណងទាំងនោះប្រហែលជា មិនមែនជាការងាយប៉ុន្មានទេ ព្រោះក្តីប្រាថ្នាដ៏ប្រសើរទាំងអស់នេះកើតចេញពីចំណេះ ជំនាញ បូករួមនឹងការព្យាយាមផងដែរ បើបុគ្គលមិនបានឆ្លងកាត់ការសិក្សាឱ្យបានខ្ពង់ខ្ពស់ទេ ប្រហែលជាគ្មានវាសនាលើកជីវិតឱ្យបានប្រសើរនោះឡើយ ។
ដូចពុទ្ធភាសិតលោកត្រាស់បញ្ជាក់ថា បុគ្គលល្ងង់បើទោះជារស់នៅ១រយឆ្នាំ ក៏មិនបានស្មើនឹងការរស់នៅសូម្បីតែមួយថ្ងៃនៃជីវិតបណ្ឌិតអ្នកប្រាជ្ញផង។ ព្រោះហេតុអ្វី? ព្រោះជីវិតបុគ្គលពាលពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃរស់នៅពោរពេញទៅដោយសេចក្តីប្រមាទ មិនបានទាញមកប្រយោជន៍សម្រាប់ខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃនោះទេ ចំណែកឯជីវិតបណ្ឌិតលោកតែងប្រព្រឹត្តឥរិយាបថ ដេក ដើរ ឈរ អង្គុយ និយាយ ស្តី ស្តាប់ គឹដើម្បីជាប្រយោជន៍របស់ខ្លួននិងអ្នកដទៃមិនដែលមានសេចក្តីប្រមាទ ឬធ្វេសប្រហែសមួយខណៈណាឡើយ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ