រាជធានីភ្នំពេញ ៖ មកទល់ពេលនេះ គេកត់សម្គាល់ថា កីឡាគុនដាវស្ទើរតែគ្មានការចាប់អារម្មណ៍ពីស្រទាប់មហាជនអ្នកស្នេហាវិស័យកីឡាតែម្ដង បើទោះជាសហព័ន្ធនេះប្រឹងធ្វើសកម្មភាពយ៉ាងសកម្មមិនខុសគ្នាពីសហព័ន្ធកីឡាផ្សេងៗនៅកម្ពុជាក្តី ។ មានមូលហេតុជាច្រើនដែលនាំឱ្យកីឡាគុនដាវមិនអាចស្មើមុខស្មើមាត់នឹងកីឡាមួយចំនួនទៀត ខណៈដែលមន្ត្រីពាក់ព័ន្ធក៏បង្ហាញពីការបារម្ភជុំវិញបញ្ហាទាំងអស់នេះដែរ។
ប្រភពពីមន្ត្រីប្រចាំសហព័ន្ធកីឡាគុនដាវ បានបង្ហើបដោយសុំលាក់អត្តសញ្ញាណថា កីឡាគុនដាវ ការណ៍ពិតមានគម្រោង និងផែនការចង់ខ្លាំងជាងបណ្ដាសហព័ន្ធកីឡាផ្សេងៗនោះផង ។ ប៉ុន្តែបណ្ដាលមកពីគម្រោងទាំងនោះខ្វះការគាំទ្រ ទើបធ្វើឱ្យសហព័ន្ធទាំងមូលស្ទើរតែត្រូវគេចាត់ទុកថាអត់មានសកម្មភាព ហើយចោទថាមន្ត្រីនៅក្នុងសហព័ន្ធអសមត្ថភាព។ ជាក់ស្ដែងសូម្បីតែកញ្ចប់សម្រាប់ធ្វើសកម្មភាពផ្សព្វផ្សាយ ដើម្បីបំផុសឱ្យមហាជនស្គាល់ថា កម្ពុជា ក៏មានកីឡាគុនដាវមិនខុសពីបរទេស ក៏មិនមានដែរ។
ប្រភពនោះបន្តថា កីឡាគុនដាវសព្វថ្ងៃមិនមានគ្រូបរទេសជំនាញណាម្នាក់មកបង្វឹកនោះទេ ដោយមានតែគ្រូដែលជាកីឡាករចាស់ៗ និងគ្រូជំនាញមកជួយម្ដងម្កាល ហើយសម្រាប់ប្រាក់កាសឧបត្ថម្ភកីឡាករក៏មិនមាន ដោយមានតែក្រុមជម្រើសជាតិដែលក្នុងមួយឆ្នាំគឺផ្ដល់ឱ្យតែរយៈពេល១០ខែ ដែលអូឡាំពិកជ្រើសរើស។ លោកថា សហព័ន្ធចង់មានលទ្ធភាពឧបត្ថម្ភកីឡាករក្មេងៗ ទុកធ្វើគ្រាប់ពូជណាស់ ប៉ុន្តែមិនមានប្រាក់ខែក្មេងៗទាំងនោះហ្វឹកហាត់មិនបានយូរឡើយ គឺច្រើនតែបាត់មុខវិញនៅពេលសហព័ន្ធចាប់ផ្ដើមបង្វឹកឱ្យមានស្នាដៃបានបន្តិច។
ប្រភពនោះបន្តថា សូម្បីតែគម្រោងចេញប្រកួតក្រៅស្រុក ក៏សហព័ន្ធមានលទ្ធភាពមិនច្រើននោះដែរ ក្នុងការបញ្ជូនកីឡាករឱ្យទៅហ្វឹកហាត់ដើម្បីឱ្យខ្លាំងមុនពេលចេញប្រកួត។ ពាក្យមួយងាយស្ដាប់ដែលប្រភពនោះបង្ហើបប្រាប់គឺ«បើសហព័ន្ធមានលុយ ហើយមានអ្នកគិតគូរច្រើន គឺគុនដាវអត់ល្បីមិនកើតទេ ដោយសារកីឡាករភាគច្រើនសុទ្ធតែមានឆន្ទៈ»។
ប្រភពបន្តថា កីឡាករភាគច្រើនមកហាត់ទាំងបាក់កម្លាំង ហើយស្របគ្នាដែលសហព័ន្ធក៏មិនមានលទ្ធភាពផ្ដល់របបអាហារ និងមានការផ្សព្វផ្សាយលើកទឹកចិត្តដល់កីឡាករទាំងនោះផង ទើបកាន់តែធ្វើឱ្យអ្នកខ្លាំងប្រចាំសហព័ន្ធ ថមថយសមត្ថភាពជាងមុនដែលខុសពីកីឡាករបរទេសធ្វើកីឡាករកាន់តែយូរកាន់តែខ្លាំង។
លោកបន្តថា កីឡាករស្ទើរទាំងអស់របស់គុនដាវមកហាត់ទាំងស្រឡាញ់ ទាំងប្រឹង តែបើគ្មានការជ្រោមជ្រែងឱ្យខ្លាំង ទោះជាទាំងគ្រូបង្វឹក និងកីឡាករប្រឹងប្រែងយ៉ាងណា ក៏មិនអាចទៅរួចនោះដែរ ។ អ៊ីចឹងហើយទើបកីឡាគុនដាវ មិនសូវលេចធ្លោ ហើយទៅប្រកួតនៅក្រៅប្រទេស មិនដែលឈ្នះមេដាយត្រឡប់មកវិញ ដោយសារតែកីឡាករនៅខ្វះលទ្ធភាពច្រើនទាំងការហ្វឹកហាត់ត្រៀមក្នុងស្រុក និងក្រៅស្រុក ខណៈដែលកីឡាមួយនេះ ក៏មិនសូវមានសិស្សចង់ចូល។
ប្រភពដដែលបន្តថា កាលពីថ្ងៃទី៤មិថុនា ឆ្នាំ២០១៨ កន្លងទៅ កីឡាមួយនេះ ទើបតែបញ្ចប់ការបញ្ជូនអត្តពលិករបស់ខ្លួនឱ្យចេញប្រកួតនៅក្នុងប្រទេសសិង្ហបុរីប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីចូលរួមនៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ជ្រើសរើសជើងឯកកីឡាគុនដាវ សាកលវិទ្យាល័យ អាស៊ី លើកទី១៧ នៅសាកលវិទ្យាល័យគ្រប់គ្រងសិង្ហបុរីនៃប្រទេសសិង្ហបុរី។
ដោយក្នុងពេលនោះអត្តពលិករបស់កម្ពុជាឈ្នះបានមេដាយប្រាក់មួយ និងសំរឹទ្ធមួយក្នុងចំណោមអត្តពលិកដែលបានចេញប្រកួតតំណាងកម្ពុជាលើវិញ្ញាសាចំនួន៥ដែលបានបញ្ជូនទៅនោះផង ប៉ុន្តែបណ្ដាលមកពីខ្វះការសហការផ្សព្វផ្សាយទើបជ័យជម្នះរបស់សហព័ន្ធហាក់ដូចជាស្ងាត់ ។
ប្រភពនោះបន្តថា កញ្ចប់សម្រាប់ផ្សព្វផ្សាយ គឺជារឿងសំខាន់ណាស់ ហើយអាចបណ្ដាលមកពីសហព័ន្ធមិនទាន់មានក្រុមហ៊ុនឯកជនណាមួយជ្រោមជ្រែងលើការផ្សព្វផ្សាយឱ្យដូចគ្នានឹងកីឡាតេក្វាន់ដូ និងបាល់ទាត់ ទើបអ្នកខ្លះមិនទាំងដឹងថា កម្ពុជាក៏មានកីឡាគុនដាវនេះផង។
លោក សុខ អាង អគ្គលេខាធិការសហព័ន្ធកីឡាគុនដាវកម្ពុជា ធ្លាប់បានបញ្ជាក់ថា បើទោះជាកីឡាគុនដាវ មិនមែនជាកីឡាដែលពលរដ្ឋខ្មែរ យុវវ័យខ្មែរពេញនិយមដូចគ្នានឹងកីឡាតេក្វាន់ដូ និងបាល់ទាត់ជាដើម ប៉ុន្តែលោកថា អ្នកឯកទេស ឬធនធានកីឡាករជម្រើសជាតិរបស់កីឡាប្រភេទនេះ គឺនៅតែមានសកម្មភាព។
លោកទទួលស្គាល់ថា ហេតុផលសហព័ន្ធនេះខ្វះការជ្រោមជ្រែងពីវិស័យឯកជន គឺជាមូលហេតុដែលធ្វើឱ្យគុនដាវពិបាកក្នុងការពង្រីកសកម្មភាព ពង្រីកលើការផ្សព្វផ្សាយ និងខ្វះលទ្ធភាពជំរុញឱ្យកីឡាករមានគ្រូបង្វឹកបរទេសមកបង្វឹកទៀងទាត់ និងមិនអាចបញ្ជូនពួកគេឱ្យបានច្រើននាក់ទៅហ្វឹកហាត់នៅក្រៅប្រទេសឱ្យបានពេញទំហឹង ។
លោកថា កីឡាករដែលមានវិស័យឯកជនជួយពីក្រោយខ្នង ទើបងាយលេចធ្លោ ជាក់ស្ដែងដូចជាកីឡាតេក្វាន់ដូ បាល់ទាត់ និងល្បុក្កតោជាដើម ។ ដោយឡែកសម្រាប់កីឡាគុនដាវ លោកទទួលស្គាល់ថា បើកីឡាករមកហាត់រំពឹងចង់បានប្រាក់ខែច្រើន ឬចង់ល្បីអីជាដើមនោះ ដឹងតែនៅមិនបានយូរទេ។
យ៉ាងណាមិញលោកថា បើធៀបនឹងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន កីឡាគុនដាវមានសិស្សចង់ហាត់ ចង់ក្លាយជាកីឡាករជម្រើសជាតិច្រើនជាងមុនដោយមានទាំងសិស្សស្រីផង បើទោះជាកីឡាមួយនេះ ត្រូវបានគេចាត់ទុកថា ជាកីឡាគ្រោះថ្នាក់មិនសូវជំរុញឱ្យកូនចៅចូលធ្វើកីឡាករ។
លោកថា កីឡាប្រភេទនេះ ដ្បិតតែត្រូវបានការពារដោយសម្លៀកបំពាក់ និងគ្រឿងសុវត្ថិភាព ប៉ុន្តែអ្នកហ្វឹកហាត់ភាគច្រើននៅតែមានការញញើត ហើយយល់ថា កីឡាគុនដាវ គឺជាកីឡាគ្រោះថ្នាក់ដែលនាំឱ្យកីឡាករហ្វឹកហាត់ខ្វះការតស៊ូ ហើយអ្នកខ្លះមិនទាន់បានហ្វឹកហាត់ផង ស្រែកថា ខ្លាចៗបាត់ទៅហើយ។
លោកថា មកទល់ពេលនេះ កីឡាគុនដាវ មានអ្នកស្គាល់ និងចាប់អារម្មណ៍ច្រើនជាងមុន បន្ទាប់ពីសហព័ន្ធបញ្ជូនសិស្សឱ្យចេញប្រកួតញឹកញាប់នៅក្រៅប្រទេស ហើយជាលទ្ធផលក៏មានបណ្ដាប្រទេសច្រើនឡើងផ្ដល់ឱកាសឱ្យកីឡាករកីឡាការិនីកម្ពុជាបានចេញប្រកួត និងបានទៅហ្វឹកហាត់ដែលនាំឱ្យពួកគេមានកម្លាំងចិត្ត ហើយបណ្ដាញក្នុងស្រុកមួយចំនួនក៏សហការផ្សព្វផ្សាយ។
លោកថា កីឡាគុនដាវ កីឡាករដែលមានសមត្ថភាពគឺមានច្រើនឡើងដូចជាកីឡាការិនី យី លីហ្សា កីឡាការិនី ជុំ សុវណ្ណារ៉ុង កីឡាការិនី រៀម ចាន់ដារ៉ារស្មី, កីឡាករ ជឹម ធារ៉ា, កីឡាករ ឃឹម សាមាន, កីឡាករ ថុង តាំងជីន និងកីឡាករ សំ សិទ្ធិបញ្ញា ។ ប៉ុន្តែមហាជនតិចណាស់ ដែលស្គាល់ពួកគេ បើធៀបនឹងកីឡាតេក្វាន់ដូ និងបាល់ទាត់ ដែលមានការជ្រោមជ្រែងខ្លាំង ហើយកីឡាករ-កីឡាការិនីរូបណាក៏ត្រូវគេស្គាល់គគ្រឹកគគ្រេង។
គួរបញ្ជាក់ថា កីឡាគុនដាវដែលភាសាបរទេសហៅថា Fencing មិនមែនជាកីឡារបស់កម្ពុជានោះទេ ប៉ុន្តែជាប្រភេទកីឡាអូឡាំពិក និងមានប្រភពកំណើតពីកីឡាបុរាណ និងជាកីឡាប្រពៃណីរបស់លោកខាងលិចដែលតាមការសិក្សាគឺមានដើមកំណើតតាំងពី១២០០ឆ្នាំមុនគ្រិស្ដសករាជ នៅក្នុងប្រទេសអេហ្ស៊ីប នាទីក្រុងរ៉ូម ។
កីឡានេះត្រូវបាននាំមកបង្ហាត់ដោយ សាលាគុនដាវដំបូងគេនៅក្នុងប្រទេសបារាំង ដោយព្រះអង្គម្ចាស់ Charles ទី៤ ហើយក៏ត្រូវបានសាយភាយនៅពាសពេញពិភពលោក។ កីឡាប្រភេទនេះ ត្រូវបាននាំមកប្រទេសកម្ពុជា តាំងពីចុងសតវត្សទី១៩ និងដើមសតវត្សទី២០តាមរយៈនយោបាយពង្រីកទឹកដីរបស់ប្រទេសបារាំង ។
បើតាមលោក សុខ អាង អគ្គលេខាធិការរងសហព័ន្ធកីឡាគុនដាវកម្ពុជាបន្តថា វិញ្ញាសា
សំខាន់របស់គុនដាវរួមមាន វិញ្ញាសាដាវតូចឯកត្តជន វិញ្ញាសាដាវធំបុរសជាក្រុម វិញ្ញាសាដាវធំឯកត្តជន និងវិញ្ញាសាគុនដាវនារីជាក្រុមជាដើម ។
កីឡានេះមានផលវិបាកច្រើនជាពិសេសគឺរឿងសម្លៀកបំពាក់ និងគ្រឿងការពារ ដោយអាចនិយាយមិនមានបម្រុងច្រើនសម្រាប់អ្នកចង់ហាត់មិនមែនជាកីឡាករនោះទេ ទើបក្នុងពេលខ្លះបើទោះជាមានអ្នកចង់មកហ្វឹកហាត់ច្រើនលើសកំណត់ក៏មិនអាចទទួល។
តាំងពីឆ្នាំ២០០៨មក កីឡាករនេះធ្លាប់ត្រូវបានបញ្ជូនឱ្យចេញប្រកួតនៅក្រៅប្រទេសជាបន្តបន្ទាប់ដែលកាន់តែឱ្យគេស្គាល់ថា កម្ពុជាក៏មានកីឡាប្រភេទនេះរីកចម្រើន បើទោះជាគុនដាវមិនមែនជាកីឡារបស់កម្ពុជា៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ