កាលនៅពីតូចកុមារក៏ចូលចិត្តសួរមនុស្សធំ ៖«អានេះស្អីគេ?» «ម៉េចបានជាដូចនេះ? «ម៉េចបានជាដូចនោះ?»… ។ ប៉ុន្តែពេលក្លាយជាមនុស្សធំ ទម្លាប់ចង់ចេះ ចង់ដឹងនេះរលាយទៅវិញអស់ ។ គឺជាសុភមង្គលថ្លៃថ្លាណាស់ចំពោះជីវិត ដែលមានតែប៉ាស្កាល់ទេនៅរក្សាទម្លាប់នេះបានរហូតពេញវ័យ ។
កុមារប៉ាស្កាល់កំព្រាម្តាយតាំងពីអាយុបួនឆ្នាំ គេរស់នៅក្នុងភាពម្ចាស់ការ ស្វ័យបម្រើ ហើយមានគំនិតចេះរៀបទុកដាក់ សិក្សារៀនសូត្រជ្រើសរើសសម្ភារល្បែង និងមានចម្ងល់ចង់ចេះដឹងពុំចេះអស់ ពុំចេះហើយ ។
ឳពុកប៉ាស្កាល់ជាប្រធានការិយាល័យពន្ធដារ។ ពេលថ្ងៃលោករវល់ការងាររាប់ម៉ឺនជំពូក។ ប៉ុន្តែនៅពេលយប់បន្ទាប់ពីបរិភោគរួច ប៉ាស្កាល់សួរឳពុកគ្រប់រឿងដែលគេជួបប្រទះ និងស្រពេចស្រពិល ។ កុមារបង្ខំឲ្យឳពុកពណ៌នាតាំងពីរំសេវ ខ្យល់ព្យុះ ទឹកជំនន់ កែវឆ្លុះ មេដែក …។
មានម្តងនោះ ប៉ាស្កាល់ រពិសដៃយកកូនកាំបិតគោះចានពរ្សឺឡែនលាន់សូរ«ប៉ឺងៗ» យ៉ាងរណ្តំ ។ កុមារយកដៃម្ខាងខ្ទប់ចាន ដៃម្ខាងកាន់កាំបិតគោះ ស្នូរ«ប៉ឺងៗ» នោះរលាយបាត់ទៅ ។ ចំពោះបាតុភូតនេះពុំមាននរណាយកចិត្តទុកដាក់សោះ ។ ប៉ុន្តែប៉ាស្កាល់សែនឆ្ងល់ ៖ «ហេតុអ្វីបានជាស្នូរសំឡេងនេះរលត់ទៅ ? តើវាបាត់ទៅណាន៎ ?» ។
ដូចនេះពិសោធន៍មួយក៏ចាប់ផ្តើមឡើង ។ ទីបំផុតប៉ាស្កាល់ក៏បានសម្រេចតាមបំណងរបស់ខ្លួន តាមរយៈ«សារណា»មួយទាញសន្និដ្ឋានដំបូងពីបន្សាយសំឡេង ។ ពេលនោះប៉ាស្កាល់មានអាយុទើបតែ១២ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ។
ក្រោយមកប៉ាស្កាល់ឃើញឳពុក និងមិត្តភក្តិរួមការងារជជែកគ្នាពីបញ្ហាគណិតវិទ្យា ។ កុមារច្រាសច្រាល់ចង់ដឹងណាស់ថា ហេតុអីគណិតវិទ្យាធ្វើឲ្យមនុស្សដែលធ្លាប់តែអធិកអធមបែរជាប្រកែកគ្នាយ៉ាងតឹងសរសៃ.ករហូតក្រហមមុខ ក្រហមស្លឹកត្រចៀក រៀងៗខ្លួន ។
ថ្ងៃមួយប៉ាស្កាល់សួរឳពុកថា ៖«ពុកអ្ហា ! ធរណីមាត្រដែល អ៊ំៗតែងតែឈ្លោះគ្នាក្នុងផ្ទះយើងនោះជាស្អីទៅ » ?
ថ្វីដ្បិតឳពុកប៉ាស្កាល់ជាអ្នកចូលចិត្តគណិតវិទ្យា ប៉ុន្តែលោកពុំដែលនឹកប្រាថ្នាចង់បង្រៀនចំណេះដឹងគណិតវិទ្យាដល់កូនម្តងណាឡើយ ។ លោកគិតថាកូនលោកនៅក្មេងណាស់ ។ ម្យ៉ាងទៀតលោកមានបំណងចង់ឲ្យកូនប្រុសតែមួយរបស់លោកក្លាយជាភាសាវិទូវិញ ។
ម្ល៉ោះហើយលោកឆ្លើយឲ្យតែចប់រឿង ៖ «ធរណីមាត្រហ្នឹងឬ ? ជារបៀបគូររូបឲ្យបានត្រឹមត្រូវ និងរកការទាក់ទងទៅវិញទៅមក រវាងរូបទាំងនោះ »។
មួយខែក្រោយមកពេលឈានជើងចូលបន្ទប់ លោកឳពុកឃើញកូនប្រុសកំពុងពោបលើក្តារក្រាលជាមួយរូបគំនូរច្រើនរាប់មិនអស់ដូចជា រង្វង់ ត្រីកោណ ប្រឡេឡូក្រាម ពីរ៉ាមីត បន្ទាត់ស្រប… ។ (សូមរង់ចាំតាមដានភាគបន្ត) ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ