ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ៖ សិស្សានុសិស្សជាច្រើននាក់នៅភូមិដាច់ស្រយាលមួយ ដោយសារគ្មានសាលារៀននិងគ្រូគ្រប់គ្រាន់ អ្នកស្រុក ត្រូវបង្ខំចិត្តឲ្យកូនចៅរៀននៅក្រោមគុម្ពឫស្សីជាមួយអ្នកគ្រូស្ម័គ្រចិត្តម្នាក់ ។ បើមេឃមិនប្រណីទេ គឺត្រូវរៀនក្នុងផ្ទះអ្នកស្រុកដែលម្ចាស់មិននៅ តែបើមេឃស្រឡះគឺរៀននៅក្រោមគុម្ពឫស្សីជាប្រចាំ…
ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ៖ សិស្សានុសិស្សជាច្រើននាក់នៅភូមិដាច់ស្រយាលមួយ ដោយសារគ្មានសាលារៀននិងគ្រូគ្រប់គ្រាន់ អ្នកស្រុក ត្រូវបង្ខំចិត្តឲ្យកូនចៅរៀននៅក្រោមគុម្ពឫស្សីជាមួយអ្នកគ្រូស្ម័គ្រចិត្តម្នាក់ ។ បើមេឃមិនប្រណីទេ គឺត្រូវរៀនក្នុងផ្ទះអ្នកស្រុកដែលម្ចាស់មិននៅ តែបើមេឃស្រឡះគឺរៀននៅក្រោមគុម្ពឫស្សីជាប្រចាំ ហើយទិដ្ឋភាពបែបនេះមានរយៈពេល៣ឆ្នាំមកហើយ ដែលមើលទៅពិតជាគួរឲ្យសង្វេគខ្លាំងណាស់ ។
ទីតាំងសាលាដ៏កម្សត់នេះ ស្ថិតនៅចំណុចព្រៃឫស្សីក្នុងភូមិទួលពង្រ ឃុំទួលពង្រ ស្រុកម៉ាឡៃដែលមាន
សិស្សប្រុសស្រីអាយុចាប់ពី១៥ឆ្នាំ ចុះជាង៥០នាក់ ។ ជួបផ្ទាល់ជាមួយអ្នកស្រុកពួកគាត់និយាយថា កូនៗរបស់ពួកគាត់រៀនទាំងលំបាកបែបនេះរយៈពេល៣ឆ្នាំមកហើយ ហើយសាលាមាន២ទីតាំងត្រូវចល័ត ពោលគឺបើមិនមានភ្លៀងទេ សិស្សទាំងអស់រៀនក្រោមគុម្ពឫស្សី តែបើមានភ្លៀង សិស្សត្រូវនាំគ្នាទៅរៀនក្នុងផ្ទះមួយដែលម្ចាស់មិននៅ ។
បុរសចំណាស់ម្នាក់ជាអតីតគ្រូបង្រៀនស្ម័គ្រចិត្តមុនគេ តែបច្ចុប្បន្នសម្រាកនិងមានទីលំនៅក្នុងភូមិខាងលើ ឈ្មោះ ជា វ៉ារិន អាយុ៥០ឆ្នាំ និយាយថា សិស្សក្នុងភូមិរបស់គាត់រៀនក្រោមគុម្ពឫស្សីដូចឃើញជាក់ស្តែងនេះ៣ឆ្នាំហើយ ហើយសិស្សក៏ជួបការលំបាកខ្លាំង ព្រោះមកពីផ្ទះត្រូវនាំគ្នាដើរកាត់ព្រៃទៅកាន់សាលា ហើយបើនៅខែវស្សាសិស្សត្រូវដើរឆ្លងកាត់ទឹកនិងភក់ ។
គាត់បន្តថា សាលារៀនថ្មមាន១ខ្នងស្មើនឹង៥បន្ទប់ គឺសាលាបឋមសិក្សាភ្នំយាយសំ ស្ថិតនៅភូមិថ្មី ប៉ុន្តែមានចម្ងាយប្រហែល៥គីឡូម៉ែត្រពីភូមិពួកគាត់រស់នៅ ទើបមិនអាចឲ្យកូនចៅទៅរៀននៅសាលាខាងលើបាន ព្រោះរដូវវស្សាមានជំនន់ទឹកភ្លៀង ឯរដូវប្រាំងត្រូវដើរកាត់ព្រៃមិនមានសុវត្ថិភាព ពោលគឺមិនទាន់មានផ្លូវធ្វើដំណើរឡើយ ។
អ្នកគ្រូ យិន ចិន្តា អាយុ៣៩ឆ្នាំ ដែលជាគ្រូស្ម័គ្រចិត្តបង្រៀនសិស្សនៅចំណុចខាងលើនិយាយថា មិនមែនតែសិស្សទេដែលជួបការលំបាក រូបគាត់ក៏ដូចគ្នាដែរ ត្រូវដើរកាត់ព្រៃទៅបង្រៀនសិស្សព្រឹកល្ងាចចម្ងាយដីជិត២គីឡូម៉ែត្រ ដែលកន្លែងខ្លះជាផ្លូវមានបន្លាហើយបើខែវស្សាវិញ កន្លែងខ្លះត្រូវឆ្លងទឹកសើមអស់
សម្លៀកបំពាក់ក៏មានដែរ ។
ជុំវិញករណីនេះ លោក គង់ សារឿន នាយកសាលាបឋមសិក្សាភ្នំយាយសំ ប្រាប់តាមទូរស័ព្ទថា ករណីខាងលើគឺពិតជាមានមែន ។ លោកបន្តថា ជាការពិត សាលារបស់គាត់មាន៥បន្ទប់មានគ្រូ២នាក់ ជាគ្រូកិច្ចសន្យានិងមានសិស្ស១០៧នាក់(ស្រី៥១នាក) រៀនទាំងព្រឹកទាំងល្ងាច។ សាលានៅខ្វះសិស្សនៅឡើយ ប៉ុន្តែសិស្សដែលជួបការលំបាកហើយរៀននៅក្រោមគុម្ពឫស្សីនោះ មិនអាចមករៀនក្នុងសាលាលោកបានទេ ព្រោះគ្មានផ្លូវហើយដើរកាត់ព្រៃនិងមានចម្ងាយដីជិត៥គីឡូម៉ែត្រឯណោះ ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ លោកនាយកសាលារូបនេះអះអាងថា លោកនឹងធ្វើរបាយការណ៍ពីស្ថិតិសិស្សដែលរៀនក្រោមគុម្ពឫស្សីនេះ និងអ្នកគ្រូ យិន ចិន្តា បញ្ជូនទៅការិយាល័យអប់រំស្រុក ដើម្បីឲ្យថ្នាក់លើបានដឹងនិងសុំឲ្យអ្នកគ្រូម្នាក់នេះបានទៅជាគ្រូកិច្ចសន្យានៅសាលារបស់លោក ប៉ុន្តែបង្រៀននៅកន្លែងដដែល ពិសេសដើម្បីឲ្យរាជរដ្ឋាភិបាលជួយប្រាក់ឧបត្ថម្ភដល់អ្នកគ្រូ ។
ប្រជាពលរដ្ឋក៏ដូចជាសិស្សានុសិស្សនិងអ្នកគ្រូ យិន ចិន្តា បានធ្វើការអំពាវនាវសុំថ្នាក់លើមេត្តាជួយ ៖
ទី១-សុំអគារសិក្សា១ខ្នង ដើម្បីឲ្យទំពាំងស្នងឫស្សីនៅក្មេងខ្ចីពេញភូមិ បានរៀនសូត្រ និង
ទី២-ផ្លូវដែលបច្ចុប្បន្នពួកគាត់កំពុងជួបការលំបាក ។
គួរបញ្ជាក់ថា ពីផ្លូវជាតិលេខ៥៩ឆ្ពោះទៅចំណុចព្រៃឫស្សីក្នុងភូមិខាងលើ និងទៅចំណុចផ្សេងៗទៀតមានចម្ងាយជិត២គីឡូម៉ែត្រ ពលរដ្ឋដែលឆ្លងកាត់ទៅផ្លូវជាតិឬទៅផ្សារដើម្បីទិញម្ហូបអាហារ ឬទៅពេទ្យត្រូវជិះគោយន្តឬរថយន្តដឹកកសិផល ព្រោះបើមានភ្លៀងធ្លាក់មិនអាចដើរឬជិះម៉ូតូបានទេ ដោយសាររអិលនិងនិងមានជង្ហុកធំៗ ពោលគឺដងផ្លូវមានតែដី គ្មានក្រួសនិងថ្មឡើយ ។
គួររំឭកថា កាលពីជាង១ខែមុន មានគ្រួសារមួយរស់នៅក្នុងភូមិ ឃុំ ខាងលើ ពេលឈឺពោះឆ្លងទន្លេ ដោយ
សារតែផ្លូវពិបាកហើយរលាក់ ការដឹកជញ្ជូនយឺតយ៉ាវ ក៏បានសម្រាលកូនស្រីលើគោយន្ត ហើយឪពុកម្តាយបានដាក់ឈ្មោះកូនថា សាយ័ន ។
ដោយឡែក កាលពីថ្ងៃទី២៤ ខែសីហា មានព្រះសង្ឃនិងគ្រហស្ថមួយក្រុមទៅពីក្រុងប៉ោយប៉ែត បានទៅកាន់តំបន់ដ៏ក្រីក្រនេះ ដោយនាំយកអំណោយដែលបានមកពីសប្បុរសជនទិញជានំបុ័ង និងធ្វើម្ហូបអាហារឲ្យសិស្សានុសិស្សបានទទួលទានរួមគ្នាផងដែរ ។
អ្នកឆ្លើយឆ្លងព័ត៌មានបានរាយការណ៍ថា ការទៅយកព័ត៌មាននេះបានជួលគោយន្តគេជិះលើផ្លូវដ៏សែនលំបាកដោយប្រើពេល៣ម៉ោងទើបទៅដល់កន្លែងដែលតម្រូវឱ្យចុះដើរ ហើយពីកន្លែងចុះត្រូវដើរកាត់ព្រៃជិត១ម៉ោងទៀតទើបទៅដល់ភូមិដែលសិស្សរៀនក្រោមគុម្ពឫស្សីនោះ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ