អ្នកបួសមានផ្លូវតែមួយគត់ដែលត្រូវដើរឆ្ពោះទៅគឺការធ្វើឱ្យជាក់ច្បាស់នូវព្រះនិព្វាន តែបើអ្នកបួសបៀតបៀនបុគ្គលដទៃ មិនស្វែងរកសេចក្តីស្ងប់ អួតអាងលើកតម្កើងខ្លួន ជុំពាក់ចិត្តទៅនឹងការថ្វាយបង្គំរបស់អ្នកដទៃ សម្លាប់សត្វ បៀតបៀនអ្នកដទៃ មិនមែនជាបព្វជិត មិនមែនជាសមណៈឡើយ ។
ឆាកជីវិតរបស់អ្នកបួស គឺដើរក្នុងផ្លូវដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ មានមេត្តា មិនមានការបៀតបៀនសត្វដទៃ មិនមានផ្ទះសម្បែង មិនមានការអាល័យទ្រព្យ អាល័យគ្រួសារ មានសេចក្ដីព្យាយាមចេញចាកកាមជានិច្ច មានការយល់ត្រូវ និងការត្រិះរិះត្រូវ ធ្វើតាមបណ្ដាំរបស់ព្រះសម្ពុទ្ធបរមគ្រូជាអ្នកនាំផ្លូវ ទ្រោលនូវប្រទីបដ៏ភ្លឺស្វាងឆ្ពោះទៅរកទីបំផុតនៃផ្លូវគឺទីរំលត់ទុក្ខទាំងពួង ដែលអ្នកបួសត្រូវតែខំដើរទើបបានទៅដល់ទីនោះ ។
បព្វជិតជាអ្នកវៀរចាកបាបអកុសលទាំងពួង អ្នកបួសជាអ្នកស្វែងរកសន្តិភាពសម្រាប់ជីវិតរបស់ខ្លួន និងសង្គមសត្វលោក ជាអ្នកធ្វើសង្គ្រាមជាមួយសត្រូវធំគឺកិលេសដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្លួន ជាអ្នកយកឈ្នះកិលេសធំទាំងនោះឱ្យបានទើបឈ្មោះថាជាសមណៈពិតប្រាកដ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ