រាជធានីភ្នំពេញ ៖ បុរសពីរនាក់ពិការជើងទាំងគូគ្មានអ្នកទីពឹងបានប្រើរទេះរុញលក់ទឹក បរិសុទ្ធ និងផ្កាតាមស្តុបដើម្បីបានប្រាក់បន្តិចបន្តួចចិញ្ចឹមក្រពះយ៉ាងលំបាក ។ លើរទេះរុញមានទាំងទឹកបរិសុទ្ធក្លាស្សេ និងផ្កា លោកសុខ ណារ៉ា…
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ បុរសពីរនាក់ពិការជើងទាំងគូគ្មានអ្នកទីពឹងបានប្រើរទេះរុញលក់ទឹក បរិសុទ្ធ និងផ្កាតាមស្តុបដើម្បីបានប្រាក់បន្តិចបន្តួចចិញ្ចឹមក្រពះយ៉ាងលំបាក ។
លើរទេះរុញមានទាំងទឹកបរិសុទ្ធក្លាស្សេ និងផ្កា លោកសុខ ណារ៉ា ជនពិការជើងទាំង២ខិតខំប្រកបរបរកំប៉ិកកំប៉ុករបស់ខ្លួន ក្រៅពីដើម្បីបានប្រាក់បន្តិចបន្តួចចិញ្ចឹមក្រពះ គឺសម្រាប់ព្យាបាលជើងដែលនៅឈឺជាប្រចាំផងដែរ ។ ក្នុងវ័យប្រមាណជាង៤០ឆ្នាំ លោកសុខ ណារ៉ា មានស្រុកកំណើតនៅខេត្តកំពង់ធំ មានបងប្អូន៦នាក់ ហើយត្រូវឪពុកម្តាយស្លាប់ចោលតាំងពីកុមារភាព ។
ជើងរបស់គាត់ពិការអស់រយៈពេលជាង១០ឆ្នាំមកហើយ ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរពេលលោកកំពុងធ្វើដំណើរ ។ ជើងទាំងពីរមិនអាចព្យាបាលឲ្យជាឡើងវិញនោះទេ គឺត្រូវអង្គុយលើករទេះរុញជាប់ជានិច្ច ។ រាល់ថ្ងៃនេះវាតែងតែធ្វើទុក្ខគឺស្ពឹកដោយសារតែលោកអង្គុយលើករទេះដើម្បីដើរលក់ទឹកបរិសុទ្ធ និងផ្កានៅតាមស្តុប ។
ដោយគ្មានប្រពន្ធកូន លោកសុខ ណារ៉ាបានប្រើជីវិតនៅលើករទេះរុញប្រកបរបរសុចរិតរបស់គាត់នៅត្រង់ភ្លើងស្តុបចាក់អង្រែក្រោម ។ ណារ៉ាមិនដែលទៅស្រុកទេ នៅតែផ្ទះជួលនៅភ្នំពេញព្រោះឪពុក ម្តាយបានស្លាប់ចោលអស់ហើយ ។ បងប្អូន៦នាក់មានគ្រួសារអស់ហើយ ចំណែកលោកនៅតែម្នាក់ក្នុងផ្ទះជួល ស្ថិតនៅសង្កាត់អង្រែក្រោម ។
ទាំងទឹកមុខស្រពោន និងដៃកំពុងកាន់ទឹកបរិសុទ្ធលក់ដល់អ្នកធ្វើដំណើរតាមផ្លូវជាតិលេខ២ កាលពីពេល ថ្មីៗកន្លងមកនិយាយថាប្រាក់ដែលបានពីការលក់ទឹកសុទ្ធ និងផ្កាគ្រាន់តែបង់ថ្លៃផ្ទះជួល ទឹកភ្លើងប្រចាំខែប៉ុណ្ណោះ ។ មួយចំណែកទៀតសម្រាប់ព្យាបាលជើងពេលវាធ្វើទុក្ខ ម្តងៗ ។ ផ្ទះជួលមួយខែ៥០ដុល្លារ ។
ក្នុងមួយថ្ងៃសុខ ណារ៉ា អាចរកប្រាក់ចំណេញបានពីការលក់ទឹកសុទ្ធ និងផ្កាប្រមាណ២ម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះ ។ ប្រាក់ប៉ុននេះត្រូវចំណាយទិញចំណីហូបចុកមួយថ្ងៃអស់ជិត១ម៉ឺនរៀល ។
បុរសពិការនិយាយថា៖«ខ្ញុំលក់មួយថ្ងៃ រស់មួយថ្ងៃ ដោយសារបង់ថ្លៃផ្ទះជួល ថ្លៃភ្លើង ទឹកនៅសល់បន្តិចបន្តួចគ្រាន់ទិញថ្នាំព្យាបាលជើងដែលវាធ្វើទុក្ខ ម្តងៗ ។ ខ្ញុំមានការពិបាកក្នុងការលក់ ម្តងៗ តែបើមិនចេញលក់គ្មានប្រាក់សម្រាប់ហូបចុក និងបង់ថ្លៃផ្ទះទេ » ។
រៀនដល់ថ្នាក់ទី៦ សុខ ណារ៉ា ចង់រៀនបន្តណាស់ ប៉ុន្តែបងប្អូន មិនអនុញ្ញាតឲ្យរៀនទេ (កាលមិនទាន់ពិការ) ដោយពួកគេចង់ឲ្យគាត់ ប្រើកម្លាំងជួយរកប្រាក់ជួយបងប្អូន។ ជារៀងថ្ងៃក្រៅពីការទិញទឹកបរិសុទ្ធ និងផ្កា ដោយក្តីអាណិតអាសូរ អតិថិជនបានផ្តល់ប្រាក់បន្ថែមដល់បុរសពិការ ។ លើសពីនេះអតិថិជនខ្លះមិនយកប្រាប់អាប់ទេ ។
ដោយឡែកបុរសពិការជើងទាំងគូម្នាក់ទៀតបានធ្លាក់ខ្លួនអភ័ព្វបែបនេះតាំងពីកើតបានជាងមួយខួបម៉្លេះ ។ ស្ថិតនៅលើករទេះរុញ បុរសវ័យជាង៣០ឆ្នាំរូបនេះមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តព្រៃវែង កើតក្នុងត្រកូលកសិករ និងមានបងប្អូនបីនាក់ ។
បុរសពិការជើងទាំងគូរូបនេះលក់ផ្កាតាមរទេះរុញនៅស្តុបចាក់អង្រែក្រោម ។ ក្នុងមួយថ្ងៃគេអាចលក់បានប្រាក់ប្រមាណ៤ម៉ឺនរៀល ពេលខ្លះបាន៦ទៅ៧ម៉ឺនរៀល ដោយសារអ្នកទិញអាណិតអាសូរឲ្យប្រាក់បន្ថែម ។ បុរសនេះហាក់មានជីវិតប្រសើរជាងសុខ ណារ៉ា បន្តិច ដោយគេមានគូដណ្តឹង ។
មូលហេតុនៃការពិការជើងរបស់បុរសរូបនេះដោយសារជំងឺ ហើយអំឡុងពេលនោះមិនសូវមានពេទ្យព្យាបាលទេ ។ បុរសពិការនិយាយថា៖«ពេលអាយុជាង១ខួបខ្ញុំបានរៀនដើរជាធម្មតា ប៉ុន្តែមានជំងឺកៅ្តខ្លួនខ្លាំងរហូតដល់ ស្វិតជើងតែម្តង គឺក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៨៥ ។ ពេលនោះម្តាយខ្ញុំប្រើកន្សែងជ្រលក់ទឹកជូនខ្លួនខ្ញុំ ។ គាត់យកក៏ខ្ញុំទៅពេទ្យដែរ តែមើលមិនជា ។ ពេលនោះមិនសូវមានពេទ្យទេ» ។
ក្នុងមូយថ្ងៃបុរសពិការយកផ្កាពីម៉ូយចំនួន១០០ផ្កាសម្រាប់លក់ដោយគេយកមកឲ្យ ។ គាត់តែងតែលក់អស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ប៉ុន្តែថ្ងៃ ដែលលក់ដាច់ជាងគេ គឺថ្ងៃសៅរ៍ អាទិត្យ ពិសេសថ្ងៃសីល ។
ស្នាក់នៅផ្ទះជួលមួយខែបង់៥០ដុល្លារ រួមទាំងថ្លៃទឹក ភ្លើង ។ មានអង្គការសួរនាំចង់ឲ្យចូលធ្វើការងារដែរ ប៉ុនែ្តបុរសពិការមិនចង់ធ្វើនោះទេ ដោយសារតែពិបាក ។ «ទោះជាយ៉ាងណាក្តីលក់ផ្កាក៏ពិបាកដែរ ដោយតស៊ូក្រោមកម្តៅថ្ងៃ និងភ្លៀង តែជីវិតត្រូវតែតស៊ូ ព្រោះគេមិនអាចអ្នកឲ្យយើងរាល់ថ្ងៃនោះទេ »។
បុរសពិការទាំងពីរពឹងលើរទេះរុញដើម្បីរស់ តែសព្វថ្ងៃវាជិតខូចអស់ហើយ ដូច្នេះពួកគេប្រាថ្នាចង់បានរទេះថ្មី ដោយរំពឹងថាអង្គការ ឬស្ថាប័នពាក់ព័នណាមួយនឹងអាណិតអាសូរជួយដល់ពួកគេ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ