បើយើងគិតតែពីបៀតបៀនគ្នា ឈ្នានីសគ្នា ចង់យកឈ្នះតែរៀងៗខ្លួននោះ សេចក្តីពិតគ្មានបានទទួលអ្វីក្រៅអំពីពៀរវេរា និងការឈឺចាប់ឡើយ ព្រោះយើងគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែជាអ្នកជាប់នៅក្នុងទ្រុងមច្ចុរាជដូចគ្នាមិនគិតរកច្រកចេញដោយការប្រព្រឹត្តសុចរិតទេ បែរជាខំសន្សំទុច្ចរិតបន្ថែមទុក្ខមកសង្កត់ខ្លួនទៅវិញ វាជាការល្ងង់ខ្លៅណាស់ សមដូចពុទ្ធសិតត្រាស់នៅក្នុងគម្ពីរធម្មបទថាៈ
អ្នកឈ្នះ តែងរងនូវពៀរ ចំណែកអ្នកចាញ់ តែងដេកជាទុក្ខ ឯអ្នកលះបង់នូវ ការឈ្នះនិងការចាញ់ចេញហើយ ជាអ្នកស្ងប់រម្ងាប់ ទើបដេកនៅជាសុខ ។
ប្រភពដែលនាំឱ្យចងពៀរនឹងគ្នា គឺផ្តើមចេញពី ឥស្សា ក្តីសេចក្តីច្រណែន និងមច្ឆរិយៈ សេចក្តីកំណាញ់ហ្នឹងឯងជាមេបាប ជាដើមហេតុ ។ កាលបើបុគ្គលបានសិក្សាអំពីដំណើរជីវិតយល់ច្បាស់ហើយ ក៏ឃើញថា ក្នុងលោកនេះមិនមានអ្នកណាម្នាក់គួរឲ្យយើងច្រណែននោះឡើយ ព្រោះក្នុងអ្នកដទៃនោះ ក៏មានសេចក្តីទុក្ខពេញពោរទៅហើយដែរ និងចង់បានតែសេចក្តីសុខ ដូចជាយើងអ៊ីចឹងដែរ ។
កាលបើយើងច្រណែននឹងអ្នកដទៃ ឈ្នានីសគេឈ្មោះថាយើងចង់បានសេចក្តីសុខពីអ្នកដទៃ ចុះបើអ្នកដទៃនោះមិនទាំងមានសេចក្តីសុខសម្រាប់ខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ផង តើមានសេចក្តីសុខឯណា សម្រាប់ប្រគល់ឲ្យយើង ។
សូមមនុស្សគ្រប់រូបធ្វើជាមនុស្សមនុស្សា ឬជាមនុស្សទេវោដោយមានធម៌ប្រចាំនៅក្នុងចិត្តសន្តានជានិច្ច ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ