រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ពិតជាគួរឱ្យអាណិត ឬសុំកោតសរសើរ ដែលលោកស្រី ទិត្យ សំអុន ចៅសង្កាត់សាក់សំពៅ គឺជាមន្ត្រីស្អាតស្អំម្នាក់ ព្រោះតែមិនបានគិតពីភាពហ៊ឺហារបស់ខ្លួនឯងឡើយ…
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ពិតជាគួរឱ្យអាណិត ឬសុំកោតសរសើរ ដែលលោកស្រី ទិត្យ សំអុន ចៅសង្កាត់សាក់សំពៅ គឺជាមន្ត្រីស្អាតស្អំម្នាក់ ព្រោះតែមិនបានគិតពីភាពហ៊ឺហារបស់ខ្លួនឯងឡើយ ក្រៅតែពីបូជាស្មារតីនិងប្រាជ្ញាបម្រើប្រជាពលរដ្ឋ ព្រោះតែ៤អាណត្តិហើយលោកស្រីជិះកង់ទៅធ្វើការ ខណៈដែលអ្នកមានតួនាទីផ្សេងទៀតគេជិះរថយន្តទំនើប ឬម៉ូតូទំនើបដូរសឺវីទៅហើយនោះ ។ មិនមែនចាត់ទុកថា អ្នកជិះកង់ទៅធ្វើការសុទ្ធតែស្អាតស្អំនោះទេ តែសម្រាប់លោកស្រី គឺពិតជាគួរឱ្យកោតសរសើរលើការលះបង់របស់គាត់ជាចៅសង្កាត់ ។
មានពាក្យជាច្រើនបាននិយាយថា លោកស្រីគឺជាស្ត្រីក្រមុំចាស់សល់ពីសង្គម គ្មានប្ដីនិងកូនដូចអ្នកផ្សេងឡើយ និងខ្លះថា លោកស្រីរស់នៅតែម្នាក់ឯង ។ ប៉ុន្តែការអះអាងខាងលើនេះ មានមជ្ឈដ្ឋានខ្លះ មានការជឿជាក់ ខ្លះទៀតមិនជឿ ហើយក៏ចង់ដឹងពីដំណើរជីវិតពិតរបស់លោកស្រីផងដែរ ព្រោះលោកស្រីមិនមែនជាបុគ្គលធម្មតាៗនោះទេ តែជាមនុស្សមួយរូបដែលមានភាពជោគជ័យក្នុងការងារ ក្លាយជាចៅសង្កាត់សាក់សំពៅ ខណ្ឌដង្កោ រាជធានីភ្នំពេញរយៈពេល១៥ឆ្នាំ គឺ៣អាណត្តិក្រុមប្រឹក្សាសង្កាត់មកហើយ និងបន្តធ្វើជាចៅសង្កាត់អាណត្តិទី៤នេះ រយៈពេលជាង១ឆ្នាំមកហើយដែរ ។
ថ្វីដ្បិតតែលោកស្រីមានវ័យចំណាស់បន្តិចទៅហើយក្ដី ប៉ុន្តែការដឹកនាំរបស់លោកស្រីមានសាមគ្គីភាពផ្ទៃក្នុងល្អ ទទួលបានការគាំទ្រ និងការស្រឡាញ់ពេញចិត្តពីសំណាក់ប្រជាពលរដ្ឋនៅក្នុងមូលដ្ឋាន ជាពិសេស មានការទទួលស្គាល់ពីថ្នាក់ដឹកនាំកំពូលៗទៀតផង ។ អ្វីដែលជាការចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងបំផុតទៀតនោះ ស្របពេលចៅសង្កាត់ ឬមេឃុំផ្សេងទៀត ជិះសុទ្ធតែម៉ូតូ ឬរថយន្តទំនើបៗយ៉ាងហ៊ឺហា តែដោយឡែកលោកស្រី ទិត្យ សំអុន វិញ គឺជាចៅសង្កាត់នឹងគេដែរ ហើយក៏ជាសង្កាត់មួយ ស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រង របស់សាលារាជធានីភ្នំពេញ និងកាន់តំណែងយូរផងនោះ «បែរជាក្រីក្រជិះតែកង់ទៅធ្វើការរាល់ថ្ងៃ» ដែលបញ្ជាក់ឲ្យឃើញថា លោកស្រីគ្មានការលោភលន់ និងគ្មានអំពើពុករលួយទើបប្រជារាស្ត្រគោរពស្រឡាញ់រាប់អានគ្រប់គ្នា និងជាទីទុកចិត្តរបស់ថ្នាក់លើ ។
ដើម្បីបានដឹងពីដំណើរជីវិតពិតរបស់លោកស្រីទិត្យ សំអុន ភ្នាក់ងារកោះសន្តិភាព បានជួបធ្វើកិច្ចសម្ភាសន៍លោកស្រីដោយផ្ទាល់ ទើបបានដឹងច្បាស់ថា តាមការពិតលោកស្រីមានខ្សែជីវិតដ៏សោកសៅបំផុត និងមិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ ។ អ្វីដែលអ្នកគ្រប់គ្នា មិនបានដឹងទាល់តែសោះនោះ គឺលោកស្រីមិនមែនជាក្រមុំចាស់ ដូចអ្វីដែលជាពាក្យចចាមអារ៉ាមនានាអះអាងនោះទេ ការពិតលោកស្រីក៏មានប្ដីនិងកូនប្រុសស្រីរហូតដល់ទៅ៥នាក់ដែរ ។ ប៉ុន្តែជីវិត ជួបតែការនិរាសព្រាត់ប្រាស់ រកទីបំផុតគ្មាន ដោយប្ដីនិងកូនទាំងអស់បានស្លាប់នៅក្នុងរបបបនប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុល ពត អស់គ្មានសល់ សូម្បីតែម្នាក់ ក្នុងនោះ ប្ដីលោកស្រីបានស្លាប់ ដោយការប្រហារជីវិត និងកូនៗស្លាប់ដោយការបង្អត់អាហារ នៅសល់តែលោកស្រីម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលបានរួចផុតពីសេចក្ដីស្លាប់ ។ ហើយបន្តហែលឆ្លងវាលវដ្តសង្សា ដែលគ្មានកោះត្រើយនេះ ជម្នះរាល់ឧបសគ្គនានាទម្រាំរលត់សង្ខារពីលើលោក ។
លោកស្រីបានតស៊ូក្នុងភាពឯកោ និងឈឺចាប់បំផុត រហូត នគុណបុណ្យថ្ងៃរំដោះ៧មករា ឆ្នាំ១៩៧៩ ទើបលោកស្រីមានជីវិតថ្មី និងឈានដល់ជាប់ឆ្នោត ជាចៅសង្កាត់៤អាណត្តិទាំងអាណត្តិនេះ ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ លោកស្រី ក៏ទទួលបានការគោរពស្រឡាញ់ពេញចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពីសំណាក់បងប្អូនប្រជាពលរដ្ឋនៅក្នុងមូលដ្ឋាន ទើបនៅពេលបោះឆ្នោត ទាំងក្រុមប្រឹក្សាសង្កាត់ និងការជ្រើសតាំងតំណាងរាស្ត្រគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាសង្កាត់សាក់សំពៅ តែងទទួលបានសំឡេងគាំទ្រស្ទើរ១០០% រហូតមិនដែលចាញ់គណបក្សណាផ្សេងម្ដងណាឡើយ ។
លោកស្រី ទិត្យ សំអុន បានថ្លែងជម្រះមន្ទិលសង្ស័យ និងពាក្យចចាមអារ៉ាមនានាថា ចូលមកដល់ឆ្នាំ២០១៨នេះ ខ្ញុំមានអាយុ៦៨ឆ្នាំ គត់ ហើយទីលំនៅបច្ចប្បន្នរបស់ខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងភូមិខ្វិត សង្កាត់សាក់សំពៅ ខណ្ឌដង្កោ រាជធានីភ្នំពេញ ដែលជាស្រុកកំណើតខាងប្ដីរបស់ខ្ញុំ ។ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំមានបងប្អូនចំនួន១៣នាក់ឯណោះ ប៉ុន្តែកាលណោះ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានឱ្យទៅគេចិញ្ចឹមម្នាក់ ហើយខ្ញុំគឺជាកូនច្បងនៅក្នុងគ្រួសារផងដែរ ។ ចាប់តាំងពីវ័យកុមារភាពរហូតដល់ពេញវ័យក្រមុំ ខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំនៅឯសន្ធរម៉ុក ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ។
លោកស្រីចៅសង្កាត់រូបនេះ បន្តថា «ក្រោយមកខ្ញុំបានរៀបការ ជាមួយបុរសម្នាក់ដែលគាត់ធ្វើជាមន្ត្រីនគរបាល និងបន្ទាប់មកគាត់បានផ្ទេរចេញពីនគរបាលទៅជាមន្ត្រីយោធាវិញ ហើយនៅក្នុងចំណងដៃពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្ញុំជាមួយនឹងស្វាមី បង្កើតបានកូនប្រុស៣នាក់និងកូនស្រីចំនួន២នាក់ផងដែរ ។ ចំណែកកូនច្បងបើនៅរស់រហូតដល់ពេលនេះវិញ នឹងមានអាយុប្រហែលជាង៥០ឆ្នាំទៅហើយ» ។ លុះដល់ថ្ងៃទី១៧ មេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ពេលរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ខ្មែរក្រហមវាយចូលកាន់កាប់ទីក្រុងភ្នំពេញ គ្រួសាររបស់ខ្ញុំត្រូវបានពួកខ្មែរក្រហមជម្លៀសចេញពីភ្នំពេញ ឲ្យទៅរស់នៅក្នុងភូមិថ្គោល ឃុំបាកានក្រោម ស្រុកបាកាន ខេត្តពោធិ៍សាត់ ។
លោកស្រីបានរៀបរាប់បន្តទៀតថា នៅពេលនោះ ដើម្បីរក្សាជីវិតទាំងគ្រួសារ ខ្ញុំបានខំលាក់បាំងពីប្រវត្តិនៃគ្រួសារ ជាពិសេសប្រវត្តិប្ដីខ្ញុំខ្លាំងណាស់ មិនឲ្យអង្គការអាវខ្មៅដឹងថា គ្រួសារខ្ញុំមានជីវភាពធូរធា ហើយប្ដីខ្ញុំជានគរបាល និងជាយោធាក្នុងរបបសាធារណរដ្ឋរបស់សេនាប្រមុខ លន់ នល់ នោះឡើយ ។ ប៉ុន្តែគ្រោះថ្នាក់ធំ មិនអាចលាក់បាំងអង្គការភ្នែកម្នាស់មួយនេះបានឡើយ ទីបំផុត ត្រូវបែកធ្លាយ ព្រោះតែអ្នកជិតខាងដែលបានស្គាល់ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំច្បាស់នោះ បានលួចខ្សឹបរាយការណ៍ប្រាប់អង្គការអាវខ្មៅអស់គ្មានសល់ពីប្រវត្តិគ្រួសារខ្ញុំ ។ ទើបមួយរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ គឺនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ដដែលនោះ អង្គការមហាលោតផ្លោះមហាអស្ចារ្យមួយនេះ បានចាប់ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំដាក់គុក នៅក្នុងភូមិថ្គោលនោះ និងបង្ខំឲ្យធ្វើការងារធ្ងន់ៗ និងបង្អត់អាហារ ។
លោកស្រីចៅសង្កាត់ បន្តទាំងទឹកមុខក្រៀមស្រពោននូវរឿងពីអតីតកាលដ៏ខ្មៅងងឹត ហាក់ស្ថិតនៅថ្មីៗចំពោះមុខថា លុះដល់ឆ្នាំ១៩៧៦ ប្ដីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ ត្រូវអង្គការយកទៅសម្លាប់ចោល បន្ទាប់មកក្នុងឆ្នាំដដែលនេះកូនប្រុស និងកូនស្រីខ្ញុំទាំង៥នាក់បានស្លាប់ ដោយអត់អាហារជាបន្តបន្ទាប់ ។ គាត់ថា ក្នុងនោះកូន៤នាក់ ស្លាប់ក្នុងគុកនិងម្នាក់ទៀត ទើបមានអាយុ៩ថ្ងៃ ស្លាប់ក្នុងអង្រឹង ។ ក្រៅពីប្ដីនិងកូន ក៏នៅមានប្អូនបង្កើត និងប្អូនថ្លៃប្រុសស្រីចំនួន១២នាក់ទៀត ក៏ត្រូវបានអង្គការអាវខ្មៅ យកទៅវាយសម្លាប់ចោលផងដែរ ដោយចោទពីនេះពីនោះទាំងគ្មានកំហុស ។ បើសរុបអ្នកដែលស្លាប់ទាំងអស់នៅក្នុងគ្រួសារខ្ញុំ មានប្ដី មានកូន និងប្អូនបង្កើតព្រមទាំងប្អូនថ្លៃផងសរុបចំនួន១៨នាក់ ។ ចំណែករូបខ្ញុំត្រូវអង្គការអាវខ្មៅនេះលើកលែងមិនសម្លាប់ ប៉ុន្តែបានបង្ខំឲ្យធ្វើការធ្ងន់ទាំងសរសៃខ្ចី ហូបមិនគ្រប់គ្រាន់ រស់ពិបាកជាងស្លាប់ និងរស់នៅក្នុងភាពឯកោ និងសុបិនអាក្រក់គ្រប់ពេល ថ្ងៃណាក៏ជាពេលទួញសោក ព្រោះតែការព្រាត់ប្ដីព្រាត់កូនជាទីស្រឡាញ់អស់ ។
គាត់រៀបរាប់ថា ក្នុងកាលៈទេសៈនោះហើយ ដែលខ្ញុំគ្មានសង្ឃឹមថា និងបានរស់បន្តទៀតឡើយ ប៉ុន្តែទន្ទឹមនិងទុក្ខសោកលំបាកវេទនានេះដែរ ខ្ញុំតែងតែបានបួងសួងជាប់ជានិច្ចថា បើខ្ញុំមិនស្លាប់ទេ ហើយបើមាននរណាជួយរំដោះបាន ខ្ញុំនិងសងគុណឲ្យធ្វើអ្វីក៏ធ្វើដែរ និងស្មោះត្រង់ជាមួយអ្នកនោះជារៀងដរាបតទៅ មិនអាចបំភ្លេចគុណូបការៈនោះអស់មួយជីវិត ។ ចៅសង្កាត់រូបនេះ និយាយឲ្យដឹងបន្តទៀតថា លុះដល់ថ្ងៃ៧ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩ ទើបកងទ័ពរណសិរ្សសាមគ្គីសង្គ្រោះជាតិកម្ពុជា វាយរំដោះទីក្រុងភ្នំពេញ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានរង់ចាំរហូតដល់អំឡុងខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧៩ ទើបកងទ័ពចូលទៅរំដោះខេត្តពោធិ៍សាត់ បានទាំងស្រុង ហើយនៅក្នុងខែមិថុនាឆ្នាំដដែលនោះ ទើបខ្ញុំបានចាកចេញពីខេត្តពោធិ៍សាត់មករស់នៅស្រុកកំណើតខាងប្ដីនៅក្នុងភូមិខ្វិត សង្កាត់សាក់សំពៅ ខណ្ឌដង្កោ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ ។
ពេលនោះ ខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយ និងប្អូនៗ៧នាក់ លុះដល់ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៧៩ ដដែលនោះ ខ្ញុំត្រូវបានជ្រើសតាំងជាប្រធានក្រុមសាមគ្គីភូមិខ្វិត ក្រោយមកទៀត ដោយមើលឃើញពីការងារសកម្មរបស់ខ្ញុំ ថ្នាក់លើបានចាត់តាំងខ្ញុំឲ្យធ្វើជាអនុប្រធានយុវជនឃុំសាក់សំពៅ ហើយខ្ញុំបានធ្វើការចាប់តាំងពីពេលនោះរហូតដល់ឆ្នាំ២០០២ ។ នៅពេលរាជរដ្ឋាភិបាលបង្កើតឱ្យមានការបោះឆ្នោតក្រុមប្រឹក្សាឃុំ-សង្កាត់ ទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តឈរឈ្មោះជាបេក្ខភាពចៅសង្កាត់ ពេលបោះឆ្នោតជ្រើសរើសក្រុមប្រឹក្សាសង្កាត់អាណត្តិទី១ ខ្ញុំបានជាប់ឆ្នោតជាចៅសង្កាត់តែម្ដង ។ បន្ទាប់មកបានធ្វើការបម្រើប្រជាពលរដ្ឋទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ មិនគិតការនឿយហត់ឡើយ ឲ្យតែប្រជាពលរដ្ឋបានសុខសាន្ត គឺខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ ហើយពេញចិត្តនិងធ្វើការបម្រើប្រជាពលរដ្ឋ និងជាតិមាតុភូមិ ។
ជាពិសេស គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា ដែលជាអ្នកផ្ដល់កំណើតទី២ឲ្យខ្ញុំ និងប្រជាជនទូទាំងប្រទេស ។ លុះចប់អាណត្តិទី១ ខ្ញុំបានបន្តឈរឈ្មោះបោះឆ្នោតនៅអាណត្តិទី២ ទី៣ រហូតដល់ទី៤នេះ ខ្ញុំបានជាប់ឆ្នោតជាចៅសង្កាត់ជាបន្តបន្ទាប់រហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ ។ រីឯការបោះឆ្នោតជ្រើសតាំងតំណាងរាស្ត្រក៏ដូចគ្នាដែរ គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា សង្កាត់ខ្ញុំទទួលបានសំឡេងគាំទ្រស្ទើរតែ១០០%គ្រប់ៗអាណត្តិទាំងអស់ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៩៣រហូតមក ព្រោះតែប្រជាពលរដ្ឋមានការជឿជាក់ និងមានទំនុកចិត្តលើសម្ដេចតេជោ ហ៊ុន សែន ក៏ដូចជាលោកអភិបាលរាជធានីភំពេញ និងលោកអភិបាលខណ្ឌផងដែរ ។ ដោយឡែក មុនពេលជាប់ជាចៅសង្កាត់ ខ្ញុំក៏ជាភ្នាក់ងាររបស់អង្គការរ៉ាក់ ដោយបានធ្វើជាភ្នាក់ងារអង្គការនេះ កាលពីឆ្នាំ១៩៩៤ ហើយក៏បានជួយដល់ប្រជាពលរដ្ឋលើការងារអេដស៍ កាមរោគ និងជួយដល់ប្រជាពលរដ្ឋសម្រាលកូន និងមានជំងឺផ្សេងៗជាដើម ។
លោកស្រី ទិត្យ សំអុន បានរៀបរាប់បន្ថែមទៀតថា កាលពីខ្ញុំមេម៉ាយនៅក្មេង ក៏មានអ្នកចង់ចូលស្ដីដណ្ដឹងខ្ញុំធ្វើជាប្រពន្ធផងដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានសច្ចាថា មួយជីវិតនេះខ្ញុំមិនយកប្ដីទៀតទេ។ ខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយនិងប្អូនៗចំនួន៧នាក់ទៀត ហើយខ្ញុំក៏ជាអ្នករកស៊ីចិញ្ចឹមពួកគាត់ផងដែរ ។ ប៉ុន្តែក្រោយមកឪពុកម្ដាយស្លាប់អស់ខ្ញុំជាអ្នកគ្រប់គ្រងប្អូនៗ ។ លុះក្រោយមកទៀតប្អូនៗមានប្ដីមានប្រពន្ធបែកគ្រួសារអស់ទៅខ្ញុំបាននៅម្នាក់ឯង ។ ក្រោយមកនៅអំឡុងឆ្នាំ២០០៩ ពេលដែលខ្ញុំមានជំងឺ និងមើលឃើញខ្ញុំរស់នៅក្នុងផ្ទះតូច មិនសូវជាសមរម្យ ត្រូវបានលោកស្រី ទូច សារ៉ុម អភិបាលរងរាជធានីភ្នំពេញ និងលោកស្រី ជុំ សាមីន ភរិយាលោក កែប ជុតិមា ជួយសាងសង់ផ្ទះថ្មឲ្យ១ខ្នង ដែលមានទំហំទទឹងប្រវែង៦ម៉ែត្រ និងបណ្ដោយ៨ម៉ែត្រព្រមទាំងរបងថ្មនៅក្នុងភូមិខ្វិតនោះ ។
ពេលនោះដោយភាពឯកោខ្លាំងពេកខ្ញុំបានយកក្មួយមកនៅជាមួយជាបន្តបន្ទាប់ដែរ តែពេលពួកគេខ្លះមានប្ដីមានប្រពន្ធបែកអស់ទៅនិងខ្លះបានប្រឡងជាប់ ធ្វើពេទ្យក៏ចាកចេញទៅ ដូច្នេះខ្ញុំនៅម្នាក់ឯងដដែល ។ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាខ្ញុំមិនសូវដែលនៅផ្ទះនោះទេ ភាគច្រើនគឺខ្ញុំស្នាក់នៅសាលាសង្កាត់ ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃតែម្ដង ។ ចំណែកផ្ទះគឺចាក់សោទ្វារចោល យូរៗទើបទៅមើលម្ដង ។ ព្រោះបើសម្រាកនៅផ្ទះគឺនៅតែម្នាក់ឯងដដែល ដូច្នេះស្នាក់នៅសាលាសង្កាត់ល្អជាង ម្យ៉ាងបានបម្រើប្រជាពលរដ្ឋបានដិតដល់ពេលគាត់មានកិច្ចការអ្វីបន្ទាន់ អាចរកខ្ញុំបានគ្រប់ពេលទាំងអស់។ ប៉ុន្តែក៏មានថ្ងៃខ្លះអត់ជួបដែរ ព្រោះខ្ញុំត្រូវជិះកង់ចុះពិនិត្យពីស្ថានភាពការរស់នៅរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ នៅតាមបណ្ដាភូមិនានា ហើយពេលចុះទៅដល់ភូមិណា គឺខ្ញុំហូបបាយជាមួយប្រជាពលរដ្ឋនៅទីនោះ មិនខ្លាចអត់បាយហូបឡើយ ។
ចំណែកការបម្រើប្រជាពលរដ្ឋនេះមិនថាយប់ឬថ្ងៃ ខ្ញុំបានខិតខំមិនបង្អង់ដៃទេ ហើយកិច្ចការរដ្ឋបាល ខ្ញុំធ្វើបានទាំងអស់ លើកលែងតែការងារដីធ្លីមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលខ្ញុំមិនអាចធ្វើដោយម្នាក់ឯងឡើយ ។ និយាយរួមទៅខ្ញុំបានជួយធ្វើកិច្ចការងារស្មៀនជាច្រើន នៅពេលស្មៀនជាប់រវល់ ។ ដោយឡែកនៅក្នុងអំឡុងពេលទឹកជំនន់ម្ដងៗ ខ្ញុំបានសហការជាមួយអាជ្ញាធរខណ្ឌដង្កោ ក្រោមការដឹកនាំផ្ទាល់ពីលោកអភិបាលខណ្ឌ នុត ពុធដារ៉ា និងខាងក្រសួងនិងមន្ទីរធនធានទឹក ចុះពិនិត្យស្ថានភាពទឹក និងពិនិត្យជាក់ស្ដែងពីការលំបាករបស់ប្រជាពលរដ្ឋដោយបានជម្លៀសប្រជាពលរដ្ឋរកទីកន្លែងសុវត្ថិភាព និងចែកស្បៀងអាហារ ថ្នាំពេទ្យជូនដល់ពួកគាត់ មិនគិតពីនិន្នាការនយោបាយបក្សណាៗឡើយ ។
ទាក់ទងទៅនិងសំណួរដែលប្រជាពលរដ្ឋនិយាយថា លោកស្រីជិះតែកង់ទៅធ្វើការរាល់ថ្ងៃនោះ លោកស្រី ទិត្យ សំអុន បាននិយាយថា ជាការពិតណាស់ ចៅសង្កាត់ផ្សេងៗគេមានម៉ូតូ និងរថយន្តជិះធ្វើការ ចំណែកខ្ញុំគឺជិះតែកង់ច្រើនឆ្នាំកន្លងមកហើយ ។ កង់នោះ គឺជាអំណោយរបស់អង្គការរ៉ាក់ជូនខ្ញុំ កាលពីខ្ញុំធ្វើជាភ្នាក់ងាររបស់អង្គការនេះ កាលមិនទាន់ជាប់ជាចៅសង្កាត់មកម្ល៉េះ ។ ខ្ញុំក៏ចេះជិះម៉ូតូដែរ កន្លងមក ខ្ញុំធ្លាប់ទទួលបានម៉ូតូចំនួន៥គ្រឿង ពីថ្នាក់ដឹកនាំទៀតផង ក្នុងនោះនៅឆ្នាំ២០០២ លោកទេសរដ្ឋមន្ត្រី ជា សុផារ៉ា នៅក្នុងពេលនោះ លោកជាអភិបាលរាជធានីភ្នំពេញបានផ្ដល់ជូន១គ្រឿង ។ ប៉ុន្តែកាលណោះ ដោយសារតែស្មៀនអត់មានម៉ូតូ សម្រាប់ជិះធ្វើការ ខ្ញុំក៏បានជូនម៉ូតូនោះទៅស្មៀនជិះ ហើយខ្ញុំជិះកង់ដដែល ។
លុះដល់ឆ្នាំ២០០៣ លោកទេសរដ្ឋមន្ត្រី ជា សុផារ៉ា បានម៉ូតូ១គ្រឿងទៀត ហើយខណៈនោះបានឃើញលោកចៅសង្កាត់រងទី១អត់មានម៉ូតូជិះ ខ្ញុំក៏បានប្រគល់ជូនលោកចៅសង្កាត់រងទី១រូបនោះទៅ ។ រហូតដល់ឆ្នាំ២០១០ លោក គិត សុផា ដែលពេលនេះលោកជាអភិបាលរងខេត្តពោធិ៍សាត់ ហើយដែលកាលណោះ លោកជាអភិបាលខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យ បានចំណាយថវិកាផ្ទាល់ខ្លួនទិញម៉ូតូ១គ្រឿងជូនខ្ញុំ ប៉ុន្តែដោយសារតែមន្ត្រីក្រុមប្រឹក្សាសង្កាត់ម្នាក់ មានជីវភាពក្រីក្រអត់អីជិះ ខ្ញុំបានឲ្យម៉ូតូនេះទៅគាត់ទៀត ។ ចំណែកសាលារាជធានីភ្នំពេញក៏បានផ្ដល់ម៉ូតូឲ្យ២គ្រឿងជាបន្តបន្ទាប់ទៀតដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានផ្ដល់ជូនបន្តទៅឲ្យស្មៀនថ្មីម្នាក់និងក្រុមប្រឹក្សាម្នាក់ទៀតជិះ ហើយទីបំផុតមានអីពិបាកខ្លួនឯងជិះកង់ដដែល ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ