មនុស្សយយើងដែលកើតមកក្នុងលោកនេះសុទ្ធតែស្រឡាញ់ជីវិត ស្រឡាញ់ខ្លួន ទើបខិតខំបំពេញការងារផ្សេងៗទាំងតាមផ្លូវល្អខ្លះ ទាំងតាមផ្លូវងងឺតខ្លះក៏មាន ដោយក្តីបំណងចង់ឲ្យខ្លួនឯងបានសុខស្រួល និងមានតម្លៃ មានកិត្តិយសថ្លៃថ្នូរ មានអ្នកផងស្រឡាញ់រាប់អានថាជាមនុស្សគ្រាន់បើជាងគេ ។ តាមពិតទៅការដែលសម្រេចភាពប្រសើរនេះ…
មនុស្សយយើងដែលកើតមកក្នុងលោកនេះសុទ្ធតែស្រឡាញ់ជីវិត ស្រឡាញ់ខ្លួន ទើបខិតខំបំពេញការងារផ្សេងៗទាំងតាមផ្លូវល្អខ្លះ ទាំងតាមផ្លូវងងឺតខ្លះក៏មាន ដោយក្តីបំណងចង់ឲ្យខ្លួនឯងបានសុខស្រួល និងមានតម្លៃ មានកិត្តិយសថ្លៃថ្នូរ មានអ្នកផងស្រឡាញ់រាប់អានថាជាមនុស្សគ្រាន់បើជាងគេ ។
តាមពិតទៅការដែលសម្រេចភាពប្រសើរនេះ មិនមែនបានមកដូចបំណងប្រាថ្នា ដោយខ្វះចំណេះជំនាញ និងការព្យាយាមនោះឡើយ បើបុគ្គលមិនបានឆ្លងកាត់ការសិក្សាអប់រំទេ ទោះបីរស់នៅ១រយឆ្នាំ ឬថាខំបរិភោគនូវអាហារដែលមានរស់ជាតិពិសេសដើម្បីបំប៉នសុខភាពយ៉ាងណាៗ ក៏គ្មានប្រយោជន៍អ្វីដែរ គឺបានត្រឹមតែចម្រើនសាច់ឈាម ហើយសាច់ឈាមនោះទៀតសោត ទីបំផុតបានត្រឹមតែជាចំណីរបស់រុយ ចំណីរបស់ដង្កូវ និងដី ទឹក ភ្លើង ខ្យល់ ប៉ុណ្ណោះ ។
ចំណែកសាច់ឈាមរបស់បណ្ឌិតអ្នកប្រាជ្ញក៏នឹងត្រូវវិនាសទៅដូចគ្នាដែរ តែមុនពេលសាច់ឈាមនោះវិនាសទៅ លោកបានប្រើប្រាស់វាដោយល្អ ធ្វើឲ្យរូបកាយរបស់លោក ក្លាយទៅជាទីអាស្រ័យនៃបញ្ញាស្មារតី និងគុណធម៌ដទៃទៀត ។
ព្រះពុទ្ធលោកតែងតិះដៀលមនុស្សល្ងង់ជារឿយៗ ដូចដែលព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់សម្ដែងនៅក្នុងគម្ពីរធម្មបទដ្ឋកថាថា បុរសល្ងង់ខ្លៅតែងចាស់ទៅឥតអំពើ ដូចសត្វគោ សាច់ឈាមរបស់វាតែងចម្រើនឡើង តែប្រាជ្ញារបស់វាមិនចម្រើនសោះឡើយ ។
ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតមិនហៅថេរៈ ព្រោះហេតុតែជាមនុស្សចាស់ ព្រោះតែសក់ស្កូវនៅលើសីសៈ(ក្បាល) ឬព្រោះហេតុតែអង្គុយនៅលើអាសនៈខ្ពស់នោះទេ ចំណែកអ្នកណាចាក់ធ្លុះសច្ចធម៌ទាំងឡាយហើយ តាំងនៅក្នុងភាវៈជាអ្នកមិនបៀតបៀនសត្វដទៃ អ្នកនោះហើយឈ្មោះថាជាព្រះថេរៈ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ