ការខឹងក្រោធមានទោសៈជាគ្រឿងជំរុញបង្កផលអាក្រក់ចូលមកយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ ។ ការខឹងក្រោធនេះមានតែធ្វើឲ្យកើតសេចក្តីវិនាសខូចខាត មិនមានផលអ្វីល្អទេ ទើបគួរកម្ចាត់ចោលឱ្យអស់ពីខន្ធសន្តាន មិនត្រូវទុកឲ្យកើតមានឡើយ ។ ដូចពុទ្ធភាសិតទ្រង់ត្រាស់សម្តែងទុកមកថាៈ ១-មនុស្សក្រោធ រមែងសម្តែងអាការមុខក្រញឹងខឹងក្រញូវដូចភ្លើងមុននឹងឆេះរមែងញ៉ាំងផ្សែងឲ្យកើតឡើងសិន…
ការខឹងក្រោធមានទោសៈជាគ្រឿងជំរុញបង្កផលអាក្រក់ចូលមកយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ ។ ការខឹងក្រោធនេះមានតែធ្វើឲ្យកើតសេចក្តីវិនាសខូចខាត មិនមានផលអ្វីល្អទេ ទើបគួរកម្ចាត់ចោលឱ្យអស់ពីខន្ធសន្តាន មិនត្រូវទុកឲ្យកើតមានឡើយ ។ ដូចពុទ្ធភាសិតទ្រង់ត្រាស់សម្តែងទុកមកថាៈ
១-មនុស្សក្រោធ រមែងសម្តែងអាការមុខក្រញឹងខឹងក្រញូវដូចភ្លើងមុននឹងឆេះរមែងញ៉ាំងផ្សែងឲ្យកើតឡើងសិន លុះដល់កាលណា សេចក្តីក្រោធសម្តែងនូវអានុភាពពេញទំហឹងហើយអ្នកក្រោធនោះរមែងមិនខ្លាចអ្វីឡើយ ការខ្មាសអៀនក៏មិនមាន ការគោរពក៏មិនមាន គេរមែងធ្វើនូវអំពើវិនាសដោយប្រការផ្សេងៗ ប្រៀបដូចភ្លើងឆេះព្រៃឬឆេះភូមិអ្នកស្រុករាលដាលដ៏វិនាសកម្មដូច្នោះឯង ។
២-បុគ្គលក្រោធរមែងមានពណ៌សម្បុរមិនស្អាត ដេកនៅជាទុក្ខ រមែងបែកមិត្ត អស់យស កេរ្តិ៍ឈ្មោះផ្សាយទៅមិនល្អ។ បុគ្គលក្រោធមិនដឹងថាសេចក្តីក្រោធនោះ គឺជាភ័យដែលកើតឡើងក្នុងខ្លួនគេទេ លុះឈប់ក្រោធទើបមានវិប្បដិសារី ។
៣-មនុស្សក្រោធហ៊ានសម្លាប់ឪពុក សម្លាប់ម្តាយរបស់ខ្លួនឯង សម្លាប់ព្រះសង្ឃ សម្លាប់មនុស្សណាក៏បានទាំងអស់សូម្បីតែខ្លួនឯងក៏ហ៊ានពិឃាដ ។
៤-គ្រោះកាចអ្វីស្មើនឹងទោសៈមិនមាន កំហុសអ្វីស្មើនឹងទោសៈមិនមាន ។
៥-អ្នកក្រោធខឹងរមែងមិនដឹងប្រយោជន៍ រមែងមិនឃើញធម៌អ្នកប្រាជ្ញ ។ បុគ្គលដែលត្រូវសេចក្តីក្រោធគ្របសង្កត់ហើយ មានតែភាពងងឹតសូន្យសុង។
៦-បុគ្គលក្រោធធ្វើនូវអំពើអាក្រក់បានដោយងាយ ប៉ុន្តែលុះដល់ក្រោយមកកាលបើបាត់ក្រោធហើយ ក៏មានការក្តៅក្រហាយស្តាយក្រោយក្តៅអន្ទះអន្ទែងដូចជាត្រូវភ្លើងឆេះ ។
បុគ្គលសម្លាប់អ្វីដទៃរមែងមកដេកកើតទុក្ខ តែបើសម្លាប់សេចក្តីក្រោធហើយតែងមកដេកនៅជាសុខតរៀងទៅ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ