នៅក្នុងរាងកាយរបស់យើងនេះក្រៅពីមានភ្នែក ត្រចៀក អវយវៈ ដែលយើងអាចមើលឃើញនេះហើយ នៅមានរបស់សំខាន់មួយទៀតដែលយើងមើលមិនឃើញគឺ កម្លាំង។ កម្លាំងនេះដែលយើងត្រូវអាស្រ័យពឹងពាក់តាំងតែពីយើងនៅតូចម្ល៉េះ ព្រោះបើគ្មានកម្លាំង យើងមិនអាចធ្វើអ្វីបានទេ គឺយ៉ាងហោចណាស់់ក៏ត្រូវមានកម្លាំងសម្រាប់ដកដង្ហើម…
នៅក្នុងរាងកាយរបស់យើងនេះក្រៅពីមានភ្នែក ត្រចៀក អវយវៈ ដែលយើងអាចមើលឃើញនេះហើយ នៅមានរបស់សំខាន់មួយទៀតដែលយើងមើលមិនឃើញគឺ កម្លាំង។ កម្លាំងនេះដែលយើងត្រូវអាស្រ័យពឹងពាក់តាំងតែពីយើងនៅតូចម្ល៉េះ ព្រោះបើគ្មានកម្លាំង យើងមិនអាចធ្វើអ្វីបានទេ គឺយ៉ាងហោចណាស់់ក៏ត្រូវមានកម្លាំងសម្រាប់ដកដង្ហើម ផឹកទឹក និងទទួលទានអាហារដែរ ។
កម្លាំងដែលយើងនិយាយនេះ គឺជាកម្លាំងខាងរាងកាយប្រើសម្រាប់ប្រកប ធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗ ហើយអាចកើតឡើងបាន អាស្រ័យ ដោយការបរិភោគម្ហូបអាហារដែលមានជីវជាតិ មានថាមពល ។
តែនៅមានកម្លាំងមួយទៀត ដែលជារបស់គូនឹងកម្លាំងកាយ គឺកម្លាំងចិត្ត។ យើងដឹងហើយថា មនុស្សយើងរួមផ្សំដោយវត្ថុពីរយ៉ាងគឺកាយនិងចិត្ត ។ ដូច្នេះបើរាងកាយត្រូវការកម្លាំង ចិត្តរបស់យើងក៏ត្រូវការកម្លាំងដែរ ហើយកម្លាំងចិត្ត ហាក់ដូចជាសំខាន់ណាស់ ព្រោះយើងតែងនិយាយខ្លួនយើង ឬឮគេនិយាយថា បើអស់កម្លាំងចិត្តហើយ រកធ្វើអ្វីក៏មិនកើតដែរ។ អ្នកដែលធ្វើអត្តឃាត គឹសុទ្ធតែជាអ្នកដែលអស់កម្លំងចិត្តសម្រាប់តស៊ូក្នុងជីវិត ថ្វីត្បិតតែគេជាមនុស្សមានសុខភាពល្អ មានកម្លាំងពលំមាំមួនក៏ដោយ។
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ លោកទ្រង់ញាណឃើញនូវសារសំខាន់របស់កម្លាំងចិត្តដែលមានមុខនាទីសំខាន់ក្នុងជីវិត ជាពិសេសចំពោះអ្នកដឹកនាំដែលត្រូវទទួលភារៈធ្ងន់ក្នុងការគ្រប់គ្រងគេនោះ ទើបបានជាលោកដាក់កម្លាំងចិត្តជាគោលមួយ ក្នុងចំណោមគោលទាំង១០នៃទសពិធរាជធម៌ សម្រាប់ឱ្យអ្នកដឹកនាំទាំងឡាយបដិបត្តិ។ សម្លាំងចិត្តក្នុងទសពិធរាជធម៌ គឺខន្តីនេះឯង។
ដូច្នេះអ្នកដែលមានកម្លាំងចិត្តក្នុងការប្រកបការងារ គឺអ្នកមានខន្តីនេះឯង។ អស់ខន្តីពេលណា អស់ការអត់ធ្មត់ពេលណា កម្លាំងចិត្តក៏អស់ពេលនោះ ការសមគួរនឹងទទួលផល ក៏អស់ពេលនោះដែរ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ