ទោះជាបុគ្គលរត់គេចទៅនៅឯកណ្តាលសមុទ្រក្តី ទៅនៅក្នុងអាកាសក្តី រត់ទៅសម្ងំនៅឯរូងភ្នំក្តី…ក៏នៅមិនរួចអំពីសេចក្តីស្លាប់បានឡើយ ព្រោះថាភូមិប្រទេសដែលបុគ្គលស្ថិតនៅហើយ មច្ចុរាជមិនអាចសង្គ្រុបបាននោះ ប្រាកដជាពុំមានសោះឡើុយ ដល់ពេល ដល់ថ្ងៃ ដល់ខែ ដល់ឆ្នាំហើយ…
ទោះជាបុគ្គលរត់គេចទៅនៅឯកណ្តាលសមុទ្រក្តី ទៅនៅក្នុងអាកាសក្តី រត់ទៅសម្ងំនៅឯរូងភ្នំក្តី…ក៏នៅមិនរួចអំពីសេចក្តីស្លាប់បានឡើយ ព្រោះថាភូមិប្រទេសដែលបុគ្គលស្ថិតនៅហើយ មច្ចុរាជមិនអាចសង្គ្រុបបាននោះ ប្រាកដជាពុំមានសោះឡើុយ ដល់ពេល ដល់ថ្ងៃ ដល់ខែ ដល់ឆ្នាំហើយ មច្ចុរាជនឹងមកយកជីវិតបុគ្គលនោះទៅភ្លាម ។
មនុស្សទូទៅពិតជាដឹងថា មរណភាពគឺសេចក្តីស្លាប់ គ្មានអ្នកណាម្នាក់រត់រួច គេចឱ្យផុតបានក្តី តែគ្រប់គ្នានៅតែខ្លាចរអាតក់ស្លុតរន្ធត់ចិត្តចំពោះការស្លាប់នេះមិនចង់ឲ្យពើបប្រទះមកលើខ្លួន ឬក្រុមគ្រួសារឡើយ ។ សព្វសត្វទូទៅក្នុងលោក កាលបើមានអាជ្ញាគឺការវាយដោយដំបងក្តី ការប្រហារដោយវត្ថុឯណាមួយក្តី ការឃុំឃាំងគាបសង្កត់ដោយអំណាចក្តី ការកំហែងគំហករករឿងរុកកួនក្តី អាជ្ញាទាំងនេះកាលបើធ្លាក់មកលើបុគ្គលណាហើយ ក៏រមែងតក់ស្លុតរន្ធត់ចិត្តចំពោះអាជ្ញានោះយ៉ាងក្រៃលែង ។ ម្យ៉ាងទៀតសត្វទូទៅ តែងខ្លាចអំណាចមច្ចុរាជ គឺសេចក្តីស្លាប់នេះណាស់ ឥតមានអ្នកណាមួយចង់ជួបពើបប្រទះប៉ះទង្គិចទេ គឺមិនចង់បានសេចក្តីស្លាប់នេះសោះឡើយ ។
យើងមានសេចក្តីខ្លាចរអាអាជ្ញា វាយដំគំហកកំហែង ជិះជាន់គាបសង្កត់យ៉ាងណា ជនទូទៅឯទៀត ទោះជាសត្វតិរច្ឆាន ឬមនុស្សក្តី ក៏តក់ស្លុតរន្ធត់អារម្មណ៍ចំពោះសេចក្តីស្លាប់ក៏យ៉ាងនោះដែរ ។ ព្រោះេហតុនោះបុគ្គលមិនគួរសម្លាប់សត្វដទៃដោយខ្លួនឯង ឬប្រើគេឱ្យសម្លាប់ឡើយ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ