ពិតណាស់នៅក្នុងវាលវដ្តសង្សារយើងនេះមនុស្សគ្រប់រូបរមែងជាទីពឹងដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ទោះជាទីពឹងនោះម្តងម្កាល ឬជានិច្ចកាលក្តី គឺចៀសមិនផុតទេ ហើយគ្មានបុគ្គលណារស់នៅតែឯងផ្តាច់ខ្លួនចេញពីសង្គមមនុស្សបានឡើយ។ ចុះហេតុដូចម្តេចបានជាព្រះបរមសាស្តាទ្រង់ត្រាស់ថា ៖
អត្តាហិ អត្តនោ នាថោ កោហិ នាថោ បរោ សិយា អត្តនា ហិ សុទន្តេន នាថំ លភតិ ទុល្លភំ ។ ប្រែថាៈ ខ្លួនឯងជាទីពឹងរបស់ខ្លួនឯង អ្នកដទៃដូចម្តេចនឹងជាទីពឹងបាន ព្រោះថាបុគ្គលមានខ្លួនទូន្មានល្អហើយ រមែងបានជាទីពឹងដែលគេរកបានដោយកម្រ ។
តាមសេចក្តីនេះបង្ហាញឱ្យឃើញថា មនុស្សទូទៅនឹងបានល្អ ឬអាក្រក់ក៏ព្រោះខ្លួន នឹងបានសុខឬទុក្ខយ៉ាងណាក៏ព្រោះខ្លួនជាអ្នកកសាងឱ្យខ្លួនឯងផ្ទាល់ គ្មានមនុស្សទេវតា ព្រះឥន្ទ្រ ព្រះព្រហ្មឯណាមកសាងឱ្យ ឬធ្វើជំនួសនោះទេ ហើយក៏គ្មានអ្នកដទៃណានាំសេចក្តីល្អ ឬអាក្រក់មកឱ្យយើងបានក្រៅតែអំពីខ្លួនឯងដែរ ។
មែនពិតបុគ្គលដែលឧប្បត្តិមកក្នុងសង្សារភពគ្រប់រូប រមែងមានការវិលត្រឡប់ផ្លាស់ប្តូរទៅដោយអំណាចនៃវដ្តៈ បានជួបសុខខ្លះ ទុក្ខខ្លះ ជាធម្មតា។
ទាំងនេះក៏ព្រោះអាស្រ័យបុណ្យបាប ដែលខ្លួនបានសន្សំទុកមកពីអតីតជាតិ ឱ្យផលខ្លះ រួមនឹងអំពើបច្ចុប្បន្នខ្លះ មានន័យថា កម្មផលផ្តល់សុខទុក្ខទាំងនេះ សុទ្ធតែកើតឡើងអំពីខ្លួនឯងទាំងអស់ មិនមែនអ្នកមានឫទ្ធានុភាព ឬអ្នកវិសេសណាមកប្រសិទ្ធិ៍ឱ្យទេ ព្រោះហេតុនោះទើបព្រះសម្ពុទ្ធត្រាស់ថា «ខ្លួនឯងជាទីពឹងរបស់ខ្លួនឯង អ្នកដទៃធ្វើម្តេចនឹងជាទីពឹងបាន» ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ