ព្រះបរមសាស្ថារមែងប្រមើលមើលនូវឧបនិស្ស័យរបស់មនុស្ស មុននឹងព្រះអង្គយាងទៅទេសនាអប់រំ។ ការធ្វើយ៉ាងនេះគឺដើម្បីអនុគ្រោះដល់សត្វទាំងឡាយឆាប់បានសម្រេចមគ្គផលតាមសមគួរដល់ឧបនិស្ស័យរបស់ខ្លួន ។ ខាងក្រោមនេះជាពុទ្ធឱវាទបីយ៉ាង ដែលព្រះអង្គតែងទេសនាអប់រំសព្វសត្វ ៖ ប្រការទី១-ធម៌ដែលគួរដឹងគួរឃើញនោះមានច្រើនយ៉ាង តែរួបរួមដោយខ្លីមានត្រឹម២យ៉ាងគឺ ធម៌ដែលគួរលះវៀរ១…
ព្រះបរមសាស្ថារមែងប្រមើលមើលនូវឧបនិស្ស័យរបស់មនុស្ស មុននឹងព្រះអង្គយាងទៅទេសនាអប់រំ។ ការធ្វើយ៉ាងនេះគឺដើម្បីអនុគ្រោះដល់សត្វទាំងឡាយឆាប់បានសម្រេចមគ្គផលតាមសមគួរដល់ឧបនិស្ស័យរបស់ខ្លួន ។ ខាងក្រោមនេះជាពុទ្ធឱវាទបីយ៉ាង ដែលព្រះអង្គតែងទេសនាអប់រំសព្វសត្វ ៖
ប្រការទី១-ធម៌ដែលគួរដឹងគួរឃើញនោះមានច្រើនយ៉ាង តែរួបរួមដោយខ្លីមានត្រឹម២យ៉ាងគឺ ធម៌ដែលគួរលះវៀរ១ និងធម៌ដែលគួរធ្វើឱ្យកើតមាន១ ។ ធម៌ដែលគួរលះវៀរនោះគឺទុច្ចរិត សេចក្តីប្រព្រឹត្តអាក្រក់ដោយកាយ វាចា ចិត្ត ។ ទុច្ចរិតនេះ គួរដឹងគួរឃើញថា ជាអកុសលធម៌មានទុក្ខទោស ដល់អ្នកប្រព្រឹត្តដោយចៀសមិនរួច អ្នកប្រាជ្ញមិនសរសើរឡើយ ។ បើអ្នកណាប្រព្រឹត្តឱ្យច្រើនហើយ ក៏បណ្តាលឱ្យផលដែលមិនជាប្រយោជន៍ និងមិនមែនជាសុខដល់អ្នកនោះអស់កាលយូរអង្វែង ។ លុះដឹងឃើញផលងងឹតយ៉ាងនេះហើយ បុគ្គលគួរលះវៀរចេញឱ្យអស់ពីខន្ធសន្តាន ។ មួយទៀត ធម៌ដែលគួរធ្វើឱ្យកើតមាននោះគឺ សុចរិត សេចក្តីប្រព្រឹត្តល្អដោយកាយ វាចា ចិត្ត ។ សុចរិតនេះគួរដឹង គួរឃើញថាជាកុសលធម៌មិនមានទុក្ខទោសដល់អ្នកប្រតិបត្តិ អ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយរមែងសរសើរមិនដាច់ ។ បើអ្នកណាប្រព្រឹត្តឱ្យបរិបូរណ៍ហើយ ក៏ឱ្យកើតប្រយោជន៍និងសេចក្តីសុខដល់អ្នកនោះអស់កាលដ៏យូរ ។ លុះបុគ្គលដឹងឃើញលក្ខណៈល្អយ៉ាងនេះហើយគួរធ្វើឱ្យកើតមានឡើងជានិច្ចក្នុងអារម្មណ៍ ។
ប្រការទី២-ទ្រង់ប្រដៅមានហេតុ គឺប្រដៅថា សេចក្តីប្រព្រឹត្តអាក្រក់ជាហេតុនៃអកុសល មានឫសគល់មកអំពីលោភៈ ទោសៈ មោហៈ ។ សេចក្តីប្រព្រឹត្តល្អជាហេតុនៃកុសល មានឫសគល់មកអំពីអលោភៈ អទោសៈ អមោហៈ ដូច្នេះជាដើម ។
ប្រការទី៣-ទ្រង់ប្រដៅជាអស្ចារ្យ គឺព្រះអង្គទ្រង់ឈ្លាសវៃក្នុងពិធីប្រដៅមានគោលគួរកំណត់បានងាយថា ៖
១-ព្រះអង្គទ្រង់កំណត់ជ្រាបឆន្ទៈ (ទ្រង់យល់ចិត្ត) មានអធ្យាស្រ័យដឹងនូវឧបនិស្ស័យរបស់មនុស្សដែលគួរប្រៀនប្រដៅ ហើយក៏ប្រដៅឱ្យល្មមសមគួរដល់បុគ្គលនោះ
២-ទ្រង់ប្រដៅធម៌ជាលំដាប់តាំងអំពីភូមិធម៌ជាន់ទាបឡើងទៅរហូតដល់ជាន់ខ្ពស់ដើម្បីប្រតិបត្តិងាយស្រួលតាមលំដាប់
៣-ទ្រង់ជាអ្នកកាលញ្ញុតា ជ្រាបកាលវេលា កាន់យកធម៌ ឬលើកយកធម៌មកអប់រំដល់បុគ្គលនោះដ៏សមគួរដល់ឱកាសគួរប្រដៅ អប់រំគឺមិនវែងពេក មិនខ្លីពេក
៤-ទ្រង់ប្រកបព្រមដោយអង្គ៤ គឺអធិប្បាយឱ្យឃើញច្បាស់លាស់នូវអំពើល្អ, បបួលឱ្យមានចិត្តសមាទានកាន់យកដោយមិនងាករេ, ណែនាំឱ្យកើតឧស្សាហ៍អង់អាចដើម្បីនឹងធ្វើអំពើល្អ និងលើកស្ទួយឆន្ទៈឱ្យរីករាយក្នុងកិរិយាធ្វើតាម ។ ព្រោះយ៉ាងនេះហើយទើបហៅថាទ្រង់ប្រដៅជាអស្ចារ្យ ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ចំពោះបុគ្គលពាល(អតិពាលោខោ) ព្រះអង្គតែងហាមសាវកមិនឱ្យស្តីប្រដៅ ។ ការអប់រំបុគ្គលប្រភេទនេះអត់មានបានទទួលផលប្រយោជន៍អ្វីទេ គឺបានត្រឹមតែខាតពេលវេលា ទោះជានិយាយយ៉ាងណាក៏គង់បុគ្គលនោះមិនស្ថាប់ដដែល ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ