ការសិក្សាស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថាការព្យាបាលទៅលើភាពតានតឹងអារម្មណ៍ដែលយើងនិយមហៅថា ស្ត្រេសនោះអាចជួយកាត់បន្ថយការប្រឈមមុខទៅនឹងការគាំងបេះដូង, ជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល និងការស្លាប់ដោយសារជំងឺបេះដូង ។ ប្រហែលជា៣០ភាគរយនៃជំងឺគាំងបេះដូងអាចជាប់ទាក់ទងទៅនឹង «កត្តាចិត្តសាស្ត្រសង្គម (psychosocial factors)» រួមទាំង…
ការសិក្សាស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថាការព្យាបាលទៅលើភាពតានតឹងអារម្មណ៍ដែលយើងនិយមហៅថា ស្ត្រេសនោះអាចជួយកាត់បន្ថយការប្រឈមមុខទៅនឹងការគាំងបេះដូង, ជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល និងការស្លាប់ដោយសារជំងឺបេះដូង ។
ប្រហែលជា៣០ភាគរយនៃជំងឺគាំងបេះដូងអាចជាប់ទាក់ទងទៅនឹង «កត្តាចិត្តសាស្ត្រសង្គម (psychosocial factors)» រួមទាំង ការមានភាពតានតឹងរ៉ាំរ៉ៃរាល់ថ្ងៃ ដូចជា ភាពក្រីក្រ ឬបញ្ហាសតិអារម្មណ៍ (ការធ្លាក់ទឹកចិត្ត (depression) និងជម្លោះ ។
លោកវេជ្ជបណ្ឌិត Mats Gulliksson មកពីសាកលវិទ្យាល័យពេទ្យ Uppsala ការព្យាបាលផ្នែកសតិស្មារតី (psychological treatment) សម្រាប់បង្ការការលាប់ ឬកើតឡើងវិញនៃបញ្ហាបេះដូង យ៉ាងហោចណាស់ក៏មានប្រសិទ្ធភាពប្រហាក់ប្រហែលទៅនឹងការព្យាបាលដោយថ្នាំដែលមានលក់នៅលើទីផ្សារសព្វថ្ងៃដែរ ។
ការសិក្សារបស់ក្រុមលោកវេជ្ជបណ្ឌិត Gulliksson បានកត់សម្គាល់ទៅលើមនុស្សប្រុសស្រី ចំនួន៣៦២នាក់ ដែលមានជំងឺបេះដូង តាមរយៈការព្យាបាលធម្មតា, ការព្យាបាលដោយ cognitive behavioral និងការមើលថែធម្មតាដោយគ្មានការព្យាបាល ។ អ្នកជំងឺបានទទួលការព្យាបាល ដែលមានរយៈពេល២ម៉ោងម្តង ចំនួន២០ដងក្នុងមួយឆ្នាំ ។
ក្រោមការតាមដានជិត៨ឆ្នាំរួចមក អ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា ៖ ក្រុមដែលទទួលការព្យាបាលភាពតានតឹងអារម្មណ៍ មាន២៣ នាក់បានស្លាប់, ៦៩នាក់បានជួបប្រទះទៅនឹងព្រឹត្តិការណ៍នៃជំងឺសរសៃឈាម-បេះដូង និង ៤១នាក់មានជំងឺគាំងបេះដូង ។ ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី ក្នុងចំណោមអ្នកដែលមិនបានចូលរួមទទួលការព្យាបាលនេះ គេឃើញថាមាន២៥ នាក់បានស្លាប់, ៧៧នាក់មានជំងឺសរសៃឈាម-បេះដូងប្រភេទណាមួយ និង៥១នាក់ទៀតទទួលការវាយប្រហារពីការគាំងបេះដូង ។
បើប្រៀបធៀបទៅជាមួយក្រុមផ្សេងទៀត អ្នកទទួលការព្យាបាលភាពតានតឹងអារម្មណ៍មានភាគរយនៃអ្នកស្លាប់តិចជាង៤១ និងភាគរយនៃអ្នកដែលមានជំងឺគាំងបេះដូងតិចជាង៤៥ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ