រាជធានីភ្នំពេញ ៖ វិស័យកីឡានៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាហាក់មានសន្ទុះឈានឡើងនាពេលចុងក្រោយ ក្នុងនោះគេកត់សម្គាល់ថាកីឡាប្រដាល់មានការរីកចម្រើនខ្លាំងមិនគួរឱ្យជឿ បន្ទាប់ពីមានបណ្ដាស្ថានីយទូរទស្សន៍ច្រើនឡើងលើកស្ទួយវិស័យមួយនេះ ដោយប្រជែងគ្នាបើកសង្វៀនប្រដាល់ខ្លះដល់ទៅ៣-៤កម្មវិធីក្នុង១សប្តាហ៍ក៏មាន ធ្វើឱ្យកីឡាករទាំងចាស់ទាំងក្មេងដែលមានសមត្ថភាពមិនខ្វល់ពីកង្វះសង្វៀនប្រកួតហើយទទួលបានប្រាក់តម្លៃខ្លួនស្មើនឹងប្រាក់ខែកម្មករ៣-៤ដងឯណោះ ។
កីឡាករខ្លះដោយសារល្បីឈ្មោះមានមុខឡើងប្រដាល់ស្ទើរតែ២អាទិត្យម្ដងដោយទទួលបានប្រាក់កម្រៃរហូតដល់៤-៥រយដុល្លារក្នុងការប្រកួតមួយលើកទៀតផង ។ ប៉ុន្តែគេនៅតែកត់សម្គាល់ក្នុងចំណោមកីឡាករទាំងអស់ គឺមានតែកីឡាករប្រដាល់ប៉ុណ្ណោះដែលក្ររហូតដល់ហៅលែងឮ ដោយសារតែគេមើលឃើញពួកគាត់ភាគច្រើនក្រៅពីការប្រដាល់លើរេញ គឺមានតែការស៊ីឈ្នួលគេ ឬការងារលីសែងរកប្រាក់ដោះស្រាយជីវភាពប៉ុណ្ណោះ បើធៀបនឹងកីឡាករនៅក្នុងប្រភេទកីឡាផ្សេងទៀតហាក់ខុសគ្នាស្រឡះ ព្រោះឱ្យតែល្បីគឺមានលុយកាក់ និងមានជីវភាពល្អប្រសើរជាងមុនមិនខាន។
គ្មានអ្នកណាមិនដឹងនោះទេថា វិស័យកីឡាប្រដាល់មានការរីកចម្រើន តែកីឡាករដែលបានប្រឡូកនៅក្នុងវិស័យនេះមិនត្រូវបានគេកត់សម្គាល់ថាក្លាយជាអ្នកមានក្រោយពេលល្បីឈ្មោះនោះទេ លើកលែងតែកីឡាករ វ៉ន វីវ៉ា ដែលក្រោយរៀបការក៏ត្រូវបានគ្រួសារខាងភរិយាជួយជ្រោមជ្រែងឱ្យក្លាយជាអ្នកមានរថយន្តតាក់ស៊ីគិតជាគីឡូជួល និងកីឡាករ ឡុង សុវណ្ណឌឿន ដែលបានក្លាយជាពិធីករទូរទស្សន៍ និងមានការងារល្អក្រោយតស៊ូរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ ដែលមើលទៅមានជីវភាពដាច់ឆ្ងាយពីកីឡាករប្រដាល់ផ្សេងទៀត ។ ប៉ុន្តែបើសម្លឹងមើលឱ្យបានដិតដល់ខ្លាំង កីឡាករភាគច្រើននៅក្នុងវិស័យនេះយ៉ាងហោច៩០ភាគរយគឺជាអ្នកក្រ ដោយអាចនិយាយបានថា ការចាប់យកអាជីពមួយនេះកីឡាករស្ទើរតែទាំងអស់គ្មានឱកាសក្លាយជាអ្នកមានបានឡើយ ។ គ្មានឱកាសក្លាយជាអ្នកមានដោយសារអ្វី? ដោយសារកីឡាករដែលបានចូលប្រឡូកនៅក្នុងពិភពប្រដាល់ ភាគច្រើនចេញពីគ្រួសារក្រីក្រស្រាប់រៀនបានទាប ហើយខ្វះសមត្ថភាពទៅរកការងារផ្សេងធ្វើទើបជាមូលហេតុបង្កឱ្យកីឡាករភាគច្រើនល្បីឈ្មោះតែពេលប្រដាល់ប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែក្រោយពីឈប់ ឬក្រោយបាត់បង់ការផ្គូផ្គងពួកគាត់ច្រើនធ្លាក់ខ្លួនទៅធ្វើការប្រើកម្លាំងដើម្បីដូរបាយដោយចៀសមិនរួច ។
លោក ថៃ អ៊ូ ប្រធានសមាគមប្រដាល់ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ និងជាម្ចាស់ក្លិបប្រដាល់ក្រុងប៉ោយប៉ែតបានអះអាងថា រយៈពេលជិត២០ឆ្នាំដែលលោកបានប្រឡូកនៅក្នុងអាជីពប្រដាល់ គឺមិនមានកីឡាករណាម្នាក់ដែលមានជីវភាពល្អប្រសើរ និងមានស្ថានភាពសិក្សាបានខ្ពស់ ហើយចង់ហ្វឹកហាត់ក្លាយជាកីឡាករប្រដាល់នោះទេ។
លោកថា កីឡាករខ្លះគឺរកបាយហូបមិនបានតែម្ដង ទើបសុំហាត់ប្រដាល់ដើម្បីរកលុយតាមរយៈការឡើងប្រដាល់នៅលើសង្វៀន ។ លោកថា ក្នុងក្លិបរបស់លោកមិនដែលកំណត់ឱ្យកីឡាករណាម្នាក់ដែលចង់ប្រដាល់បង់ប្រាក់ប្រចាំខែឬមួយចេះនោះទេ ប៉ុន្តែនៅតែខ្វះកីឡាករមកហ្វឹកហាត់តាមការចង់បានដដែល។
លោកបានអះអាងថា៖«អ្នកប្រដាល់មានអ្នកមានមកពីណា បើអ្នកមកហាត់ប្រដាល់សុទ្ធតែក្រៗ និងរៀនបានតិចហ្នឹង បើកូនគេអ្នកគ្រាន់បើ គេមិនឱ្យចូលប្រដាល់ទេ»។ លោកថា កីឡាករមួយចំនួនមិនត្រឹមតែក្រនោះទេ អ្នកខ្លះគឺត្រូវឪពុកម្ដាយបោះបង់ចោលដោយសារតែវក់នឹងការញៀនថ្នាំ និងដើរលេងបំផ្លាញទ្រព្យនោះផង ទើបបង្ខំឱ្យគ្រួសារយកមកផ្ញើដើម្បីឱ្យគេបានហាត់ប្រដាល់ ។ ក្នុងចំណោមសិស្សទាំងអស់ដែលលោកបានបង្វឹកប្រមាណមិនក្រោមរយនាក់ក្នុងរយៈពេលជិត២០ឆ្នាំ លោកថាកម្រមានកីឡាករណាមួយដែលផុសចេញពីត្រកូលអ្នកគ្រាន់បើហើយសម្រេចចិត្តចូលប្រដាល់ណាស់ បើមានគឺមានតែអ្នកចូលហ្វឹកហាត់មួយរយៈ ហើយក៏ឈប់ទៅវិញ ដោយមិនមានអ្នកចង់ក្លាយជាកីឡាករអាជីពរហូតដល់មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះបោះសំឡេងនោះទេ ។
ប៉ុន្តែក៏មានកីឡាករមួយចំនួនក្រោយពីបានឡើងរេញហើយរកលុយបានខិតខំរៀនបន្ត ឬរៀនជំនាញដែលអាចឱ្យគេមានជីវភាពគ្រាន់បើក្រោយឈប់ប្រដាល់ផងដែរ ដូចជាករណីកីឡាករ ឡុង សុវណ្ណឌឿន ដែលតស៊ូដល់ចប់បរិញ្ញាប័ត្រ និងកីឡាករ អ៊ុំ ចំរើន ជាដើមដែលរៀនជំនាញដេរស្បែកជើងរហូតបើកជាតូបដេរស្បែកជើងរកលុយបានយ៉ាងស្រួលដោយមិនពឹងការប្រដាល់នោះផង។
លោក អេ ភូថង គ្រូប្រដាល់ជម្រើសជាតិគុនខ្មែរ និងជាម្ចាស់ក្លិបអេភូថងកីឡាដ៏ល្បីឈ្មោះមួយរូប បានអះអាងថា កីឡាករប្រដាល់សព្វថ្ងៃគ្រាន់បើជាងកាលជំនាន់លោកនៅប្រដាល់ឆ្ងាយណាស់ ប៉ុន្តែលោកនៅតែចាត់ទុកថាមិនមានកីឡាករណាម្នាក់ក្លាយជាអ្នកមានបានក្រោយពេលប្រដាល់នោះទេ ដោយលោកបានហៅអ្នកប្រឡូកការប្រដាល់ភាគច្រើនជាអ្នកអត់ជម្រើសការងារ និងជាអ្នកក្រៗមិនសមនឹងការប្រឹងប្រែងនៅលើសង្វៀននោះផង ។ ជាក់ស្ដែងគឺលោកផ្ទាល់តែម្ដង បើកុំតែមានសប្បុរសជនផ្ដល់ផ្ទះឱ្យមួយល្វែងប្រហែលជាមួយជីវិតហ្នឹងរកលុយពីការប្រដាល់ និងពីការបង្វឹកក្មេងៗមកទិញផ្ទះនៅមិនបាននោះទេ ។
លោកថា កីឡាករប្រដាល់បានតែល្អមើលប៉ុណ្ណោះ ហើយក៏គ្មានកីឡាករនៅក្នុងវិស័យកីឡាណាដែលក្រ និងខ្វះខាតជាងកីឡាករប្រដាល់នោះដែរ ។ លោកថា កីឡាករមួយចំនួន លោកប្រឹងរកលុយមកទិញអង្ករ និងឱ្យលុយចាយនោះផង ទម្រាំតស៊ូហ្វឹកហាត់បានក្លាយជាកីឡាករម្នាក់ បើឱ្យបង់លុយចូលហាត់ទៀតនោះ គឺគ្មានតែម្ដង ។ លោកអះអាងថាដោយសារតែស្រឡាញ់ប្រដាល់និងចង់បណ្ដុះអ្នកជំនាន់ក្រោយ លោកត្រូវរកលុយពីការធ្វើពិធីករកីឡាផង បង្វឹកសិស្សផង និងការងារផ្សេងៗផង ទើបអាចទប់នឹងការងារបណ្ដុះសិស្សក្នុងក្លិបដែលមានប្រមាណជាង១០នាក់ ដែលដេកស៊ីបាយ និងរង់ចាំចាយលុយនោះបាន បើមិនដូច្នេះទេ គឺពិតជាអស់សិស្សមិនខាន ប្រសិនបើគ្មានការផ្គត់ផ្គង់ ។
លោកនិយាយថា៖«កីឡាកររាល់ថ្ងៃ អត់មានអ្នកណាក្រជាងអ្នកប្រដាល់ទេ ហើយមានហេតុផលច្រើនដែលធ្វើឱ្យអ្នកប្រដាល់ទោះជាល្បីប៉ុនណា ក៏នៅតែក្រ!»។ លោកពន្យល់ថា ហេតុផលដែលកីឡាករប្រដាល់មានជីវភាពក្រីក្រជាងគេ គឺបណ្ដាលមកពីអ្នកចូលប្រដាល់ភាគច្រើនជាអ្នកខ្វះខាត ហើយបណ្ដាលមកពីតម្លៃខ្លួនកីឡាករឡើងប្រដាល់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជានៅទាបនៅឡើយ បើទោះជាចុងក្រោយនេះទទួលបានតម្លៃល្អប្រសើរជាងមុនក្តី ។
លោកថា តម្លៃខ្លួនដែលកីឡាករទទួលបានគឺបានត្រឹមតែមើលខ្លួនក្រោយពេលរបួស និងបំប៉នសុខភាពមួយចំណែកតិចតួចប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែបើឱ្យមានបានគឺមិនអាចនោះទេ ទើបកីឡាករប្រដាល់នៅកម្ពុជានៅតែក្រ ហើយភាគច្រើនស្ថិតក្នុងសភាពជួលផ្ទះគេនៅ ហើយរកតែលុយឱ្យភរិយាបង្កើតកូនស្ទើរមិនបានផង ។ លោកនិយាយថា អ្នកដែលមានជីវភាពល្អៗ គេមិនចូលប្រដាល់ទេ គឺគេចូលកីឡាផ្សេង ទើបលោកយល់ថា កីឡាប្រដាល់បណ្ដុះតែកីឡាករដែលក្រជាងគេ បើធៀបនឹងកីឡាផ្សេងៗ។
ជាមួយនឹងការលើកឡើងនេះហើយ ដែលគេឃើញកីឡាករច្រើននាក់បានបាត់ខ្លួនរត់ទៅស៊ីឈ្នួលនៅក្នុងប្រទេសថៃ និងធ្វើជាកម្មករលីសែង ឬធ្វើសំណង់ ក្រោយពេលការប្រកួតរបស់ពួកគេធ្លាក់ដៃ ។ កីឡាករខ្លះត្រូវគេឃើញបែងចែកលុយដែលបានពីការប្រកួតទៅឱ្យគ្រូបង្វឹក ទៅឱ្យអ្នកផ្គូផ្គង និងទៅឱ្យអ្នកឱ្យទឹក ដូច្នេះសល់មិនច្រើននោះឡើយ ទើបយូរៗទៅកីឡាករលែងចង់ឡើងប្រកួតព្រោះតែទប់តម្រូវការលែងបាន៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ