មានទស្សនៈខ្លះថា… ធ្វើនយោបាយ ឬហៅថាអ្នកនយោបាយ… ទាល់តែ «ជាប់គុក» ទើបល្បី… បើបានជាប់គុកយូរកាន់តែល្បី…។
ទស្សនៈខ្លះទៀតនិយាយថា… ចង់ធ្វើធំទាល់តែធ្លាប់ជាប់គុក…គឺក្រោយចេញពីគុក… ឆាប់បានគេអាណិត គេស្រឡាញ់…ជាប់ឆ្នោតបានធ្វើមេ…។
មានទស្សនៈខ្លះទៀតថា…ធ្វើនយោបាយត្រូវចេះកុំឱ្យជាប់គុក…បើដឹងថាគុកបើកទ្វាររង់ចាំហើយ…ត្រូវរត់ឱ្យឆ្ងាយ…ឬរត់ចោលស្រុក…។ នយោបាយបែបនេះក៏ល្បីដែរ…ល្បីបានស្រែកបានដៀលពីចម្ងាយ…បើបានបរទេសជួយទៀត…កាន់តែមានកម្លាំងកាន់តែល្បី…។
មានទស្សនៈខ្លះទៀតតបថា… នៅប្រទេសថៃ…អ្នកនយោបាយច្រើននាក់ហើយ… រត់ចោលស្រុកដើម្បីបានរួចខ្លួន…ទៅល្បីនៅក្រៅស្រុក… ល្បីមួយជីវិតមិនសង្ឃឹមថា បានវិលមកធ្វើមេទៀតឡើយ…។
នៅប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា…មេបក្សប្រឆាំងត្រូវរបបយោធាចាប់ឃុំឃាំងជាង១០ឆ្នាំ…។ ក្រោយពេលមានសេរីភាពវិញល្បី…ល្បីឈ្មោះរហូតបានជាប់ឆ្នោតដឹកនាំប្រទេស…។ អ្នកនយោបាយបែបនេះ…ទើបឱ្យឈ្មោះថា បានជាប់ឆ្នោត…ដោយសារបានជាប់គុក…
ទស្សនៈខ្លះទៀតនិយាយថា…នៅកម្ពុជាកាលណាជាប់គុក ជាប់ហើយ…ចេញពីគុកវិញក៏គ្មានឈ្មោះបានធ្វើមេដែរ…ព្រោះគ្មានគុកនយោបាយទេ…មានតែគុកព្រហ្មទណ្ឌ…។
ទស្សនៈខ្លះទៀតថា…អ្នកធ្វើនយោបាយទាំងឡាយ…បើចង់ល្បីកុំយកគុកធ្វើឧបករណ៍…កុំយកគុកធ្វើយានជំនិះជិះទៅធ្វើមេ…នៅកម្ពុជាគ្មានទេ !…បើវ័យចាស់ហើយជាប់គុក…ទម្រាំចេញមកវិញ ជរា ព្យាធិ មរណៈ បាត់ទៅហោង…។
ទស្សនៈខ្លះទៀតថា…ពីសម័យមុនអ្នកនយោបាយខ្មែររាប់មិនអស់ទេ…មានកេង វ៉ាន់សាក់ -ប៊ុន ចាន់ម៉ុល -ស៊ឹង ង៉ុកថាញ់ -លន់ នល់ ។ល ។ ជាប់គុកបារាំងក៏មាន…ជាប់គុកជប៉ុនក៏មាន…ជាប់គុកអាមេរិកក៏មាន…មិនដែលចេញពីគុកមកធ្វើមេបានទេ…ឃើញតែស្លាប់ដោយសារតែ ជរា ព្យាធិ…។
ដូច្នោះ រឿងបានជាប់គុកទើបល្បី…បានជាប់គុកទើបបានធ្វើមេ…មិនច្បាស់មិនប្រាកដទេ…កុំចង់សាកល្បង…ហេ ! ហេ !
ចែករំលែកព័តមាននេះ