ការស្រាវជ្រាវថ្មីមួយបានបង្ហាញថា អ្នកដែលមានជំងឺហឺត អាចមានហានិភ័យខ្ពស់នៃការបាត់បង់ឆ្អឹង ។ ប៉ុន្តែវាមិនច្បាស់នោះទេ ពីបញ្ហាទាំងពីរត្រូវបានទាក់ទងគ្នាយ៉ាងដូចម្តេចនោះ ។ វេជ្ជបណ្ឌិតចេ វូ ជុង…
ការស្រាវជ្រាវថ្មីមួយបានបង្ហាញថា អ្នកដែលមានជំងឺហឺត អាចមានហានិភ័យខ្ពស់នៃការបាត់បង់ឆ្អឹង ។ ប៉ុន្តែវាមិនច្បាស់នោះទេ ពីបញ្ហាទាំងពីរត្រូវបានទាក់ទងគ្នាយ៉ាងដូចម្តេចនោះ ។
វេជ្ជបណ្ឌិតចេ វូ ជុង (Jae-Woo Jung) និយាយថា «យើងដឹងពីការប្រើយូរនៃថ្នាំកទីកូស្តេរ៉ូអ៊ីត ក្នុងការព្យាបាលជំងឺហឺត គឺជាកត្តាហានិភ័យមួយនៃជំងឺពុកឆ្អឹង ប៉ុន្តែយើងមិនទាន់បានកំណត់ពីការបង្ហាញនៃការទាក់ទងរវាងជំងឺហឺត និងការបាត់បង់ឆ្អឹងនោះទេ ។
ការស្រាវជ្រាវបានបង្ហាញពីការផ្សារភ្ជាប់គ្នាយ៉ាងខ្លាំងរវាងបញ្ហាទាំងពីរនេះ ទោះបីជាអវត្តមានក្នុងការប្រើប្រាស់ថ្នាំនោះ ដោយការលេបក៏ដោយ »។
អ្នកស្រាវជ្រាវបានមើលទៅលើមនុស្សជាង៧.០០០នាក់ ដែលរួមមានអ្នកជំងឺហឺត៤៣៣នាក់ ។ ពួកគេបានរកឃើញថា ដង់ស៊ីតេឆ្អឹងនៅនឹងឆ្អឹងចង្កេះ និងឆ្អឹងភ្លៅ គឺបានថយចុះចំពោះអ្នកជំងឺហឺត ។
វេជ្ជបណ្ឌិតចន អូផេនហៃមើរ (John Oppenheimer) បាននិយាយថា វាពិបាកដើម្បីចង្អុលពីមូលហេតុនៃការបាត់បង់ឆ្អឹងចំពោះអ្នកជំងឺនោះ ។
ហេតុផលអាចរួមមានការប្រើប្រាស់ថ្នាំករទីកូស្តេរ៉ូអ៊ីត,ការថយចុះកម្រិតវីតាមីន D ឬដោយសារកត្តាពូជសាសន៍ ។ ការស្រាវជ្រាវចាំបាច់ត្រូវការការស្រាវជ្រាវបន្ថែមដើម្បីបញ្ជាក់ ។
ទោះបីជាការព្យាបាលដោយស្តេរ៉ូអ៊ីតចំពោះជំងឺហឺត អាចមានការទាក់ទងទៅនឹងការបាត់បង់ឆ្អឹងក៏ដោយ,ប៉ុន្តែមិនមាននរណាម្នាក់ គួរឈប់ប្រើថ្នាំនេះដោយមិនពិគ្រោះជាមួយនឹងគ្រូពេទ្យនោះទេ ។
Oppenheimer បាននិយាយថា ជំងឺហឺតគឺជាជំងឺធ្ងន់មួយ ដែលអាចគំរាមកំហែងដល់អាយុជីវិត ។ វាជារឿងសំខាន់ ដែលអ្នកជំងឺហឺត និងបញ្ហានៃការដកដង្ហើមដទៃទៀត បន្តការព្យាបាលរបស់ពួកគេ ។ វាក៏គួរតែប្រុងប្រយ័ត្នផងដែរ ដែលគួរតែពិភាក្សាជាមួយនឹងគ្រូពេទ្យ ពីផលរំខាននៃថ្នាំចំពោះអ្នកជំងឺហឺតនោះ ។
ផលរំខានពីការព្យាបាលដោយថ្នាំកទីកូស្តេរ៉ូអ៊ីត ជាទូទៅបង្ហាញឃើញជាមួយនឹងទម្រង់ដោយប្រើថ្នាំគ្រាប់ជំនួសឲ្យការហឺត ប៉ុន្តែការប្រើថ្នាំគ្រាប់ គឺមានប្រសិទ្ធភាពជាង ។
គ្រូពេទ្យចេញវេជ្ជបញ្ជាឲ្យប្រើស្ព្រៃសម្រាប់ហឺត នៅពេលដែលកាលៈទេសៈដែលអាចប្រើបានប៉ុណ្ណោះ ។ ប្រសិនបើការប្រើថ្នាំកទីកូស្តេរ៉ូអ៊ីត ដោយប្រើតាមចាំបាច់,គ្រូពេទ្យនឹងចេញវេជ្ជបញ្ជាឲ្យកម្រិតទាបបំផុត ដើម្បីជួយកាត់បន្ថយផលរំខាននៃថ្នាំ ។
ការស្រាវជ្រាវត្រូវបានចេញផ្សាយនៅក្នុង Annals of Allergy, Asthma & Immunology៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ