រាជធានីភ្នំពេញ ៖ វ៉ាន វ៉ុន ជាអត្តពលិកពិការឆ្នើមរបស់កម្ពុជាធ្លាប់ដណ្ដើមបានមេដាយមាស ប្រាក់ និងសំរឹទ្ធយ៉ាងច្រើនក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ប្រកួតនៅលើឆាកអន្តរជាតិនាពេលកន្លងមកនោះ បច្ចុប្បន្នកំពុងតែមមាញឹកខ្លាំងក្នុងការហ្វឹកហាត់ត្រៀមចូលរួមប្រកួតកីឡាអាស៊ានប៉ារ៉ាហ្គេមលើកទី២៩នៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី នាខែកញ្ញា ខាងមុខនេះ ។
ជួបកោះសន្តិភាពកាលពីពេលថ្មីៗកន្លងទៅនេះ លោក វ៉ាន វ៉ុន បានរៀបរាប់ពីប្រវត្តិនិងស្នាដៃរបស់លោកតាមការសាកសួររបស់អ្នកសារព័ត៌មានថា ដំបូងឡើយលោកគ្រាន់តែជាកីឡាករជនពិការសាមញ្ញម្នាក់ប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងអង្គការក្នុងស្រុកមួយតែលោកភ្លេចឈ្មោះបាត់ទៅហើយ ។ ការរស់នៅក្នុងអង្គការនោះលោកបានទទួលការបណ្ដុះបណ្ដាលនិងហ្វឹកហាត់កីឡាបន្តិចបន្តួចទេ ប៉ុន្តែក្រោយមកលោកត្រូវបានមជ្ឈមណ្ឌលជាតិជនពិការជ្រើសរើសឱ្យមកហ្វឹកហាត់កីឡារទេះរុញនៅឆ្នាំ២០១១ ។ ដោយសារតែលោកមានទេពកោសល្យពីធម្មជាតិធ្វើឱ្យការហ្វឹកហាត់មានការរីកចម្រើនយ៉ាងខ្លាំងរហូតត្រូវបានជ្រើសរើសឱ្យទៅប្រកួតកីឡាអាស៊ានប៉ារ៉ាហ្គេមលើកទី៦នៅប្រទេសឥណ្ឌូណេស៊ីជាលើកដំបូងនៅចុងឆ្នាំ២០១១ ហើយដណ្ដើមបានមេដាយប្រាក់២គ្រឿង
លើវិញ្ញាសា១០០ម៉ែត្រ និង២០០ម៉ែត្រផ្នែកពិការប្រភេទT53 ។
តាមរយៈលទ្ធផលនេះ លោកត្រូវបានជ្រើសរើសឱ្យទៅចូលរួមប្រកួតកីឡាអាស៊ានប៉ារ៉ាហ្គេមលើកទី៧នៅប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ាជាបន្តទៀត និងទទួលបានជ័យជម្នះគួរជាទីមោទនៈ គឺដណ្តើមបានមេដាយមាសរហូតដល់ទៅ៣គ្រឿងម្នាក់ឯង លើវិញ្ញាសារទេះរុញចម្ងាយ១០០ម៉ែត្រ ២០០ម៉ែត្រ និង៤០០ម៉ែត្រ ។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ការទៅចូលរួមប្រកួតកីឡាអាស៊ានប៉ារ៉ាហ្គេមលើកទី៨នៅប្រទេសសិង្ហបុរី លោកដណ្ដើមបានត្រឹមតែមេដាយសំរឹទ្ធ១គ្រឿងប៉ុណ្ណោះលើវិញ្ញាសាចម្ងាយ១០០ម៉ែត្រ ដោយសារពេលនោះលោកជួបសុទ្ធតែកីឡាករខ្លាំងៗនិងមានលក្ខខណ្ឌតឹងតែងជាងមុនឆ្ងាយ ។
ទោះបីយ៉ាងណា លោកនៅតែត្រូវបានគេចាត់ទុកថា ជាអត្តពលិកពិការឆ្នើមជាងគេនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដោយសារពុំទាន់មានអត្តពលិកពិការរូបណាមានសមត្ថភាពអាចយកឈ្នះលោកបាននៅឡើយលើផ្នែកកីឡារទេះរុញនេះ ។ សព្វថ្ងៃលោកកំពុងតែហ្វឹកហាត់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់បំផុតដើម្បីត្រៀមទៅចូលរួមប្រកួតកីឡាអាស៊ានប៉ារ៉ាហ្គេមនៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ីនាខែកញ្ញា ខាងមុខនេះ ។
វ៉ាន វ៉ុន មានស្រុកកំណើតនៅឃុំតាលន់ ស្រុកស្អាង ខេត្តកណ្ដាល ។ លោកបញ្ចប់ការសិក្សានៅត្រឹមថ្នាក់ទី៧ ហើយបានរៀបការនៅក្នុងឆ្នាំ២០១២ ដែលមកទល់ពេលនេះទើបតែមានកូន១ប៉ុណ្ណោះ ។ លោកមានបងប្អូន៤នាក់ ប្អូនៗរបស់លោកមានកាយសម្បទាគ្រប់គ្រាន់មិនពិការដូចលោកទេ ។ ពិការភាពរបស់លោកមិនមែនពីកំណើតទេ គឺដោយសារជំងឺគ្រុនស្វិតដៃជើង (ប៉ូលីយ៉ូ) តាំងពីលោកមានអាយុ៣ឆ្នាំម្ល៉េះ ។ ឪពុក-ម្តាយលោកកាលណោះជួបការលំបាកខ្លាំងក្នុងជីវភាព ពុំមានថ្នាំព្យាបាលគ្រប់គ្រាន់ទើបបណ្ដាលឱ្យលោកពិការរហូតមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ ។ អត្តពលិកពិការវ័យ៣១ឆ្នាំរូបនេះបានបញ្ជាក់ថា លោកត្រូវបានចាត់ទុកជាអត្តពលិកពិការប្រភេទT53 ដែលមានលក្ខណៈធ្ងន់បំផុត គឺពិការត្រឹមគល់ភ្លៅចុះក្រោមហើយប្រកួតបានតែវិញ្ញាសារទេះរុញប៉ុណ្ណោះ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ