យោងតាមឯកសាររបស់លោកបណ្ឌិតមីសែល ត្រាណេ លើកឡើងថា ធម្មតាការរួមរ័ក ឬការសេពកាមរវាងបុរស និងស្ត្រី គឺជាការចាំបាច់ដើម្បីផ្តល់កំណើតឲ្យ បុត្រាបុត្រីដើម្បីតពូជពង្សវង្សត្រកូលរបស់មនុស្សជាតិ ។ ក៏ប៉ុន្តែ
យោងតាមឯកសាររបស់លោកបណ្ឌិតមីសែល ត្រាណេ លើកឡើងថា ធម្មតាការរួមរ័ក ឬការសេពកាមរវាងបុរស និងស្ត្រី គឺជាការចាំបាច់ដើម្បីផ្តល់កំណើតឲ្យ បុត្រាបុត្រីដើម្បីតពូជពង្សវង្សត្រកូលរបស់មនុស្សជាតិ ។ ក៏ប៉ុន្តែបើយោងលើទេវកថាឥណ្ឌូ-ខ្មែរយើងឃើញមានករណីមួយចំនួន នោះគឺកំណើតរបស់ព្រះអាទិទេពខ្លះមិនត្រូវបានធ្វើតាម ប្រក្រតី ឬតាមបែបធម្មជាតិឡើយ ។
តើមានព្រះអាទិទេពអង្គណាខ្លះដែលត្រូវបានប្រសូតចេញដោយសិប្បនិមិត្ត ឬដោយមិនឆ្លងតាមការសេពសន្ថវៈ ។ បើយើងពិនិត្យនូវប្រវត្តិ របស់ព្រះអាទិទេពយើងគួរចាប់អារម្មណ៍ព្រះអាទិទេពពីរព្រះអង្គ គឺព្រះហនុមានក្នុងរឿង រាមកេរ្តិ៍ ដែលបានកត់ត្រានៅក្នុងសាស្ត្រាត្រី ភេទ ត្រីតាយុគ និងព្រះស្កន្ត ឬព្រះកុមារ ឬក៏ គុហា ដែលជានាមពីរទៀតរបស់ព្រះអាទិទេព ខាងលើនេះ ។
ចំពោះហនុមាន សេនាដ៏ចំណានរបស់ព្រះរាមបានកើតឡើងដោយទឹកកាមរបស់ព្រះវាយោ (ព្រះពាយ) ឬខ្យល់ ។ រីឯព្រះស្កន្តទ្រង់កើតចេញពីទឹកកាមរបស់ព្រះសិវៈ ឬព្រះឥសូរវិញ។ ដូចទើបពោលចំពោះព្រះអាទិទេពទាំងពីរអង្គ មិនត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយការរួមរ័ក ពិតៗទេ ក៏ប៉ុន្តែតាមរយៈទឹកកាមដែលព្រះមាតាបានហិត ឬបឺតតាមមាត់តែប៉ុណ្ណោះ ។
នៅមានការបង្កើតមនុស្ស ឬធម្មជាតិដោយសិប្បនិមិត្តដូចជា ការជបឬក៏ការប៉ះនឹងដៃជើង ឬក៏ការបរិភោគបាយយេជ្ញ៍ ដែលគេបូជាជាដើម។ ជួនកាលយើងក៏បានដឹងទៀតថាមានតួអង្គខ្លះ កើតចេញពីការច្រត់ព្រះនង្គ័ល ដូចជានាងសេតា ឬសិតាព្រះអគ្គមហេសីរបស់ព្រះរាមក្នុងរឿង រាមកេរ្តិ៍ជាភស្តុតាងស្រា ។
ទាំងនេះសរឲ្យឃើញថា នេះមិនគ្រាន់តែអច្ឆរិយភាពនៃតួអង្គទាំងនោះប៉ុណ្ណោះទេថែមទាំងជាអំណាចមហិទ្ធិឫទ្ធិដ៏ស័ក្តិសិទ្ធិរបស់ពួកគេផងដែរ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ