ខេត្តបាត់ដំបង ៖ របរផលិតសំបកណែមដែលជាអត្តសញ្ញាណ និងជាកេរដំណែលដូនតារបស់ប្រជាពលរដ្ឋនៅភូមិដូនទាវ ឃុំពាមឯកស្រុកឯកភ្នំ អាចប្រឈមនឹងការបាត់បង់នាពេលខាងមុខ បើពុំមានការជួយគាំទ្រពីអង្គការនានា ឬអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានទេ ដោយសារតែការផលិតសំបកណែម ត្រូវប្រើកម្លាំងពលកម្មច្រើន និងរកចំណូលបានតិចតួច មិនសមាមាត្រនឹងទុនដែលបានចំណាយ។
ប្រជាពលរដ្ឋដែលមានមុខរបរផលិតសំបកណែមនៅភូមិនេះស្ទើរជាងពាក់កណ្ដាលបានបោះបង់ជិតអស់ហើយ និងនាំគ្នាធ្វើចំណាកទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃ ដោយសារមុខរបរនេះមិនកាក់កប និងមិនអាចផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារបាន ។
ជុំវិញបញ្ហានេះ អ្នកផលិតសំបកណែម លោក ឌុក អ៊ាន អាយុ៤៧ឆ្នាំ រស់នៅភូមិដូនទាវ ឃុំពាមឯក បានរៀបរាប់អំពីប្រវត្តិខ្លះៗថា គ្រួសារលោកបានប្រកបរបរនេះបន្តពីដូនតាច្រើនជំនាន់ហើយ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ។
អ្នកធ្វើសំបកណែមរូបនេះ បានបន្ដថា កន្លងទៅអ្នកធ្វើសំបកណែមនៅភូមិដូនទាវមានច្រើនគ្រួសារណាស់ តែពេលនេះបានបោះបង់ជាងពាក់កណ្ដាលហើយ ដោយសាររកចំណូលពីការធ្វើសំបកណែមមិនអាចទ្រទ្រង់ជីវភាពបាន ។
លោកបានលើកឡើងដូច្នេះថា៖ « ការផលិតសំបកណែមមិនចំណាយដើមច្រើនប៉ុន្មានទេ តែត្រូវប្រើកម្លាំងពលកម្មច្រើន ហើយធ្វើគ្មានពេលទំនេរទេ រីឯប្រាក់ចំណេញតិចតួច » ។
លោក ឌុក អ៊ាន បានបង្ហាញពីគំនិតខ្លះៗថា អាជ្ញាធរគួរតែយកចិត្តទុកដាក់ជួយគាំទ្រ តាមរយៈវិធានការផ្សេងៗដើម្បីទ្រទ្រង់មុខរបរនេះ បើមិនដូច្នេះទេ នៅថ្ងៃអនាគត អាចប្រឈមនឹងការបាត់បង់ជាមិនខាន ។
មិនមែនតែលោក ឌុក អ៊ាន ទេដែលបានត្អូញត្អែរអំពីការប្រឈមនឹងការបាត់បង់អត្តសញ្ញាណរបរផលិតសំបកណែមនេះ ប្រជាពលរដ្ឋដទៃទៀតនៅក្នុងមូលដ្ឋាន ក៏បានលើកឡើងអំពីផលវិបាកផងដែរ ។ អ្នកភូមិភាគច្រើនបានលើកហេតុផលអំពីការផលិតសំបកណែមនេះដែលមានទីផ្សារតូចចង្អៀត ។ ការប្រើកម្លាំងពលកម្មច្រើន តែរកចំណូលបានតិច មិនសមាមាត្រនឹងការចំណាយ ។
អ្នកផលិតបាននិយាយថា ៖ « វត្ថុធាតុដើម នៃការផលិតសំបកណែមកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន យើងចំណាយទុនតែលើការទិញអង្ករ ទឹកស្អាត និងអំបិលទេ រីឯអង្កាម ឬអាចម៍រណារសម្រាប់ដុត មិនពិបាកចំណាយទុនឡើយ តែពេលនេះគឺត្រូវចំណាយទុនទាំងស្រុង » ។
ដោយឡែកតម្លៃសំបកណែមនៅលើទីផ្សារ មិនមានការប្រែប្រួលទេ និងកាន់តែរួមតូចជាងមុន មិនសូវមានម៉ូយមកទិញឡើយ ដែលជាការប្រឈមបំផុតសម្រាប់អ្នកផលិត ។
ពួកគាត់បានសំណូមពរសុំឲ្យអង្គការ សមាគមនានា ឬអាជ្ញាធរគ្រប់លំដាប់ថ្នាក់ជួយទ្រទ្រង់ដល់មុខរបរនេះផង ដើម្បីចៀសវាងបាត់អត្តសញ្ញាណ ព្រោះសិប្បកម្មផលិតសំបកណែមនៅភូមិនេះជាមុខរបរបន្តកេរពីដូនតាច្រើនជំនាន់ហើយ។
មន្ត្រីមូលដ្ឋានបាននិយាយថា បើតាមការកត់សម្គាល់នាបច្ចុប្បន្ននេះ សិប្បកម្មផលិតសំបកណែមជាប្រវត្តិសាស្ត្រនេះ គឺជាផ្នែកមួយនៃគោលដៅដ៏សំខាន់សម្រាប់ភ្ញៀវទេសចរជាតិ និងអន្តរជាតិ ដែលធ្វើដំណើរទៅទស្សនាអំពីសកម្មភាពនៃការធ្វើសំបកណែមក្នុងចំណោមតំបន់ទេសចរណ៍សំខាន់ៗនៅក្នុងស្រុកឯកភ្នំ ។
មន្ត្រីដដែលបានបញ្ជាក់ថា ក្រៅពីបានប្រាក់ចំណូលតិចតួចពីការលក់សំបកណែម ប្រជាពលរដ្ឋនៅតំបន់នោះ អាចបង្កើនមុខរបរបានមួយកម្រិតទៀត តាមរយៈការលក់ដូរវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ផ្សេងៗ ឬចំណីអាហារនានាដល់ភ្ញៀវទៀតផង ពេលភ្ញៀវធ្វើដំណើរទៅទស្សនាការធ្វើសំបកណែមនេះ ប៉ុន្តែបើមុខរបរធ្វើនេះដួលរលំ មុខរបប្រចាំថ្ងៃតូចតាចដទៃទៀតរបស់អ្នកភូមិ ក៏រងផលប៉ះពាល់ដែរ។ ដូច្នេះអាជ្ញាធរគ្រប់លំដាប់ថ្នាក់គួរតែរិះរកវិធីសាស្ត្រដើម្បីជួយទ្រទ្រង់ថែរក្សា ធ្វើយ៉ាងណាកុំឲ្យសិប្បកម្មមួយនេះដួលរលំ ព្រោះវាជាមុខរបរប្រវត្តិសាស្ត្រតំណពីដូនតា ហើយក៏ជានិមិត្តរូប សម្រាប់អត្តសញ្ញាណខេត្តបាត់ដំបង មួយដែរ ។
ជាមួយនឹងការព្រួយបារម្ភរបស់ប្រជាពលរដ្ឋដែលមានមុខរបរផលិតសំបកណែមនៅភូមិដូនទាវនេះ មេឃុំពាមឯក ស្រុកឯកភ្នំ លោក តាំង រើន បានផ្ដល់បទសម្ភាសន៍ ជាមួយកោះសន្តិភាពតាមទូរស័ព្ទថា ៖ « បញ្ហាសិប្បកម្មសំបកណែមនេះ យើងបានប្រជុំពិភាក្សាគ្នាច្រើនលើកដែរជាមួយនឹងអង្គការនានា ដើម្បីចងក្រងជាសមាគមមួយ ក្នុងគោលដៅជួយថែរក្សាអត្តសញ្ញាណសំបកណែមនេះ តែទៅមិនរួច ដោយសារគ្មានថវិកាដើម្បីទ្រទ្រង់ » ។
លោកមេឃុំបានបញ្ជាក់ថា កាលដើមឡើយពលរដ្ឋនៅភូមិដូនទាវដែលប្រកបរបរធ្វើសំបកណែមមានប្រមាណជាង៧០គ្រួសារ ក្នុងចំណោមពលរដ្ឋជាង៣០០គ្រួសារ ប៉ុន្តែលោកទទួលស្គាល់ថា រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ មានពលរដ្ឋប្រហែលជិត៣០គ្រួសារប៉ុណ្ណោះដែលនៅបន្តប្រកបរបរនេះ រីឯជាងពាក់កណ្ដាលទៀតបានបោះបង់ដោយសាររកចំណូលបានតិចតួចពេក ។
លោក តាំង រើន បានបញ្ជាក់ផងដែរអំពីបញ្ហាការប្រឈមរបស់ពលរដ្ឋ ដោយលោកប្រាប់ថា៖ « អាជ្ញាធរហាក់មិនទាន់មានវិធីសាស្ត្រឬគម្រោងថ្មី ដើម្បីជួយដល់ពលរដ្ឋដែលកំពុងប្រកបមុខរបរធ្វើសំបកណែមដែលកំពុងប្រឈមនឹងការបាត់បង់អត្តសញ្ញាណនោះនៅឡើយទេ សំខាន់គឺគ្មានដៃគូដើម្បីសហការ » ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ