រាជធានីភ្នំពេញ៖ នៅពេលនាងប៉ុបពី បានប្រកាសពីការស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា និងការវះកា.ត់ប្តូរភេទនោះ នាងមិនមែនមនុស្សតែម្នាក់ដែលស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា និងហ៊ានដល់ការវះកា.ត់ប្រដា.ប់ភេទ ដើម្បីអោយខ្លួនមើលទៅដូចជា ស្រីពិតប្រាកដម្នាក់នោះឡើយ។ ប៉ុន្តែយើងអាចហ៊ាននិយាយថា ប៉ុបពី គឺស្ថិតនៅក្នុងចំណោមនុស្សស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា និងបានធ្វើការវះកា.ត់ប្រដា.ប់ភេទ មួយចំនួនតូចក្នុងសង្គមដែលប្រកាសជាសាធារណ: អំពីរឿងរ៉ាងពិតរបស់ខ្លួននៅក្នុងសង្គម។ ការស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នានៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាត្រូវបានគេសង្កេតឃើញថា មានចំនួនកាន់តែច្រើនឡើងៗ ដោយមានអ្នកខ្លះប្រកាសជាចំហរពីស្នេហាភេទដូចគ្នា ហើយមានអ្នកខ្លះទៀត នៅលាក់លាមនៅឡើយ ដោយសារតែខ្លាចការរើសអើងក្នុងសង្គម និងក្នុងគ្រួសារ។
បច្ចុប្បន្ននេះ សង្គមកម្ពុជាបានចាប់ផ្តើមទទួលស្គាល់ក្រុមអ្នកស្រលាញ់ភេទដូចគ្នាខ្លះៗ ប៉ុន្តែទស្សនៈ និងការលេងសើចនៅតែបន្តធ្វើឲ្យក្រុមអ្នកដែលស្រលាញ់ភេទដូចគ្នានៅតែរអា នៅក្នុងការបង្ហាញ និងទទួលស្គាល់ថា ខ្លួន គឺជាអ្នកស្រលាញ់ភេទដូចគ្នារហូតដល់អាចធ្វើឲ្យអ្នករៀបចំគោលនយោបាយលំបាកនៅក្នុងការកំណត់យុទ្ធសាស្ត្រថ្នាក់ជាតិ ជាពិសេស គឺបញ្ហា ពាក់ព័ន្ធនឹងបញ្ហាមេរោគអេដស៍ និងបញ្ហានានាទៀត។
ក្រុមអ្នកស្រលាញ់ភេទដូចគ្នានៅកម្ពុជាមានចម្រុះ គឺក្រុមបុរសស្រលាញ់បុរស ក្រុមស្ត្រីស្រលាញ់ស្ត្រី ហើយនិងក្រុមដែលយើងអាចនិយាយភាសាសាមញ្ញថា ទាំងពីរមានន័យថា ពួកគេស្រលាញ់បុរសផង និងនារីផង តាមកាលៈទេសៈ។ ប៉ុន្តែមកដល់ពេលនេះមិនមានតួរលេខ ឬស្ថិតិពិតប្រាកដអំពីក្រុមនេះនៅឡើយទេ គឺមានតែការប៉ាន់ស្មាន ជាហេតុធ្វើឲ្យអ្នករៀបចំគោលនយោបាយកំពុងតែមានឧបសគ្គនៅក្នុងការកំណត់គោលដៅនានា។ តាមការប៉ាន់ស្មានដោយអ្នកជំនាញនៅក្នុងរបាយការណ៍មួយរបស់ មជ្ឈមណ្ឌលសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជាបានឲ្យដឹងថា ក្រុមអ្នកស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នានៅកម្ពុជាមានចន្លោះពី១ដល់១០ភាគរយ ដោយការប៉ាន់ស្មាននោះ គឺធ្វើឡើងតាំងតែពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន។
ផ្អែកតាមការប៉ាន់ស្មាននោះ ក្រុមអ្នកស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាមានចំនួនពីជាង១៤០.០០០ ទៅដល់១,៤ លាននាក់ដែលនេះ គឺជាចំនួនដ៏ច្រើនមួយ ប៉ុន្តែមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ យើងនៅមិនទាន់អាចរកបានតួរលេខជាក់ស្តែងពិតប្រាកដនៅឡើយទេ។ ប៉ុន្តែគេគិតថាចំនួនអ្នកស្រឡាញ់ភេទ ដូចគ្នាមានច្រើនជាងចំនួនផ្លូវការ។
មូលហេតុដែលបណ្តាលឲ្យពិបាកនៅក្នុងការកំណត់ចំនួនពិតប្រាកដនៃក្រុមអ្នកស្រលាញ់ភេទដូចគ្នានេះ គឺវាអាចបណ្តាលមកពីពួកគេនៅមិនទាន់ហ៊ានបញ្ចេញ និងប្រកាសខ្លួនពួកគេ ថា ជាក្រុមអ្នកស្រលាញ់ភេទដូចគ្នានៅឡើយ ដោយសារតែពួកគេមិនទាន់មានច្បាប់ការពារពួកគេ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាក្រុមអ្នកស្រលាញ់ភេទដូចគ្នាមួយចំនួនដែលហ៊ានប្រឈម មុខ គឺកំពុងតែធ្វើយុទ្ធនាការផ្សេងៗជាបន្តបន្ទាប់ ដើម្បីទទួលបានច្បាប់ការពារពួកគេ។ពួកគេបានលើកឡើងថា ដោយសារតែមិនមានច្បាប់ការពារ នេះហើយទើបពួកគេនៅតែប្រឈមមុខនឹងការរើសអើង និងបញ្ហាប្រឈមមុខផ្សេងៗទាក់ទងនឹងបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួន ក្រុមគ្រួសារ កន្លែងការងារ និងសង្គម។
ពួកគេបានអះអាងថា ពួកគេនៅតែបន្តទទួលការលេងសើចពីសង្គម ហើយសូម្បីតែនៅក្នុងគ្រួសារក៏គ្រួសារខ្លះមិនទាន់ទទួលអត្តសញ្ញាយេនឌ័ររបស់កូនៗពួកគេនៅឡើយទេ។ដោយសារតែបញ្ហានេះហើយបានធ្វើឲ្យពួកគេកំពុងតែប្រឈមមុខខ្លាំង និងបញ្ហាផ្សេងៗដោយរួមទាំងបញ្ហាសុខភាពជាពិសេស គឺទាក់ទងនឹងបញ្ហាជំងឺសង្គមមានដូចជា ជំងឺអេដស៍ជាដើម។
យោងតាមសេចក្តីរាយការណ៍មួយរបស់អាជ្ញាធរជាតិប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងជំងឺអេដស៍បានឲ្យដឹងថា មកដល់ពេលនេះអត្រាឆ្លងមេរោគអេដស៍នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា គឺទំនងជាពិបាកនៅក្នុងការសម្រេចបាននូវគោលដៅដែលខ្លួនកំណត់៩៥-៩៥-៩៥ ។តាមគោលដៅ គឺកម្ពុជាប្តេជ្ញាកាត់បន្ថយអត្រាឆ្លងមេរោគអេដស៍ពី២១០០ករណី នៅក្នុងឆ្នាំ២០១០ មកនៅ៥២០ករណីនៅឆ្នាំ២០២០ហើយតិចជាង៣០០ រណីនៅក្នុងឆ្នាំ២០៣០ ប៉ុន្តែតួរលេខនៃការប៉ាន់ប្រមាណ គឺថាមកដល់ឆ្នាំ២០២២ នេះអត្រាឆ្លង គឺនៅមានរហូតដល់ទៅ១១០០ករណីឯណោះ។
អ្នកជំនាញទាក់ទងនឹងកិច្ចការនេះបានអះអាងថា មូលហេតុដែលអត្រាឆ្លងនៃមេរោគអេដស៍នៅតែខ្ពស់បែបនេះ គឺដោយសារតែពាក់ព័ន្ធនឹងក្រុមអ្នកស្រលាញ់ភេទដូចគ្នាជាពិសេស គឺក្រុមបុរសដែលស្រលាញ់បុរស។នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំអំពីបញ្ហាមេរោគអេដស៍នៅថ្ងៃទី១៩ និង២០ ខែ កញ្ញាកន្លងទៅអាជ្ញាធរជាតិប្រយុទ្ធនឹងជំងឺអេដស៍បានឲ្យដឹងថា គេបានកត់សម្គាល់ថា ករណីឆ្លងថ្មីទាំងនោះក្នុងចំណោម ក្រុមបុរសស្រលាញ់បុរសបានកើនឡើង៥ដងក្នុងរយៈពេល ១០ឆ្នាំចុងក្រោយនេះដោយសារតែកង្វះព័ត៌មានជាក់លាក់ពីចំនួនពិតប្រាកដនៃក្រុមបុរសស្រលាញ់បុរសទាំងនេះ។
លោកបានបន្តថា មកដល់ពេលនេះអ្នកជំនាញ និងអ្នករៀបចំគោលនយោបាយ គឺអាចធ្វើការនៅលើគោលដៅតែក្រុមបុរសស្រលាញ់បុរសនេះតែចំនួនប្រមាណជា៤០.៤០០នាក់ ប៉ុណ្ណោះ ខណៈដែលក្រុមបុរសស្រលាញ់បុរសនេះមានចំនួនជាក់ស្តែងច្រើនជាងនេះ។
សរុបសេចក្តីមកទោះបីជាស្ថានភាពប្រឈមរបស់អ្នកស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា នៅកម្ពុជាបច្ចុប្បន្នមានភាពល្អប្រសើរជាងមុន ប៉ុន្តែច្បាប់ដែលទទួលស្គាល់ភេទ និងសមភាពអាពាហ៍ពិពាហ៍មិនទាន់បានបង្កើតនៅឡើយសម្រាប់ពួកគេពីព្រោះថា សង្គមរបស់យើងមិនទាន់ទទួលស្គាល់រឿងនេះឲ្យបានទូលំទូលាយ ហើយយើងសង្ឃឹមថាទោះបីជាមិនទាន់មានច្បាប់មជ្ឈដ្ឋានទូទៅគួរតែបញ្ឈប់ការរើសអើង និងយកបញ្ហាពួកគេមកលេងសើច បើមិនដូច្នេះទេពួកគេនឹងនៅតែបន្តមិនមានអត្តសញ្ញាណបន្តទៀតដែលនាំឲ្យសង្គមយើងអាចពិបាកកំណត់គោលនយោបាយថ្នាក់ជាតិ ជាពិសេស គឺករណីដូចជាការរីករាលដាលនៃមេរោគអេដស៍ជាដើម៕ ដោយ៖ហេង ចេស្តារ
ចែករំលែកព័តមាននេះ