ផ្ការីកចុងរដូវ
នៅប្លុកភ្នំខៀវក្រុងព្រះសីហនុ…ប្រហែលជាវេលាម៉ោង១១ព្រឹក នាងម៉ារ៉ាថ្ងៃនេះមិនចេញទៅលក់មឹកអាំង បង្គាស្រុស និងក្ដាមស្ងោរទេ ដោយ សារតែជម្ងឺបេះដូងធ្វើទុក្ខ និងម្យ៉ាងទៀតលោកវណ្ណរ័ត្នមកមើលថែផង…នាង អង្គុយលើគ្រែបង្អែកខ្នងទៅនឹងជញ្ជាំងហាក់ដូចជារង់ចាំអ្វីមួយ…បន្ដិចនេះ លោកវណ្ណរ័ត្នមកដល់ ព្រមទាំងបន្លឺសម្លេងផង
-តេន ! តេន ! តេន ! តេន !…បាយនិងម្ហូបអាហារមកដល់ ហើយ !…ម៉ារ៉ា…អូនក្រោកម៉ោ…ញាំអាហារ !…មើលណែ៎ ! បងទិញស៊ុបមាន់ ខ្មៅ និងឡុកឡាក់សាច់គោមកឱ្យអូនញាំណា៎ !…
នាងម៉ារ៉ាញញឹមទាំងទឹកមុខស្ងួត អាការៈហាក់នៅល្វើយនៅ ឡើយ ម្នីម្នាក្រោកចេញពីគ្រែមកអង្គុយនៅតុដោយលោកវណ្ណរ័ត្នជាអ្នកស្រាយ ថង់បាយនិងម្ហូបអាហារដាក់ចូលទៅក្នុងចាន និងរៀបចំស្លាបព្រា សម ជូននាង ទាំងអស់
-ម៉ារ៉ា !… អូនញាំស៊ុបមាន់ខ្មៅនេះឱ្យអស់ទៅ…អូននឹងមាន កម្លាំងឡើងវិញខ្លះ !…
ម៉ារ៉ាញញឹមពេញចិត្ដចំពោះការយកចិត្ដទុកដាក់
-អូនមិនទាន់ញាំទេ…ចាំស៊ីណាគេមកពីរៀនវិញសិន !…
-អូនញាំបណ្ដើរៗទៅ…បន្ដិចទៀតកូននឹងមកដល់ហើយ !…ណា មួយម្ហូបក៏ច្រើនដែរ…កូនមកដល់ឱ្យកូនញាំតាមក្រោយទៅ !…
នាងម៉ារ៉ាងក់ក្បាល ព្រមជាមួយដៃលូកចាប់កាន់ស្លាបព្រា សម ហើយដួសស៊ុបមាន់ខ្មៅហូប
-អ្ហា៎…ស៊ុបនេះមានជាតិណាស់ !…បងញាំដែរទៅ…ញាំតែខ្ញុំ ម្នាក់អញ្ចឹងក៏មិនកើតដែរ !…
-អ៊ឺ…អ៊ឺ… (វណ្ណរ័ត្នងក់ក្បាលយល់ព្រម) អូណែ៎… ព្រឹកមិញ គ្រូពេទ្យមកចាក់ថ្នាំឱ្យអូន…បានធូរបន្ដិចទេ ?…
-បានធូរបន្ដិចហើយ !…
-អ៊ឺ…អូនងងឹតមុខដួលនៅឯឆ្នេរសមុទ្រមែនទេ ?…
-ចា៎…សុខៗស្រាប់តែងងឹតមុខដួលតែម្ដង !…កុំតែបានគូសង្សារ ចិត្ដធម៌នោះជួយទេ !…
-អូនស្គាល់គូសង្សារនោះទេ ?…
-មិនស្គាល់ទេ…ប៉ុន្ដែធ្លាប់ជួបគេ២លើកហើយ !…ពួកគេចិត្ដល្អ ណាស់…គ្រាន់តែអូនដួលភ្លាម ពួកគេស្ទុះមកជួយភ្លាម…ម្នាក់រឹត…ម្នាក់ច្របាច់ ដៃ ច្របាច់ជើង…ថ្នាំខ្សោយបេះដូងនេះក៏ពួកគេទិញឱ្យដែរ !…ពួកគេសមគ្នា ហើយមានគុណធម៌គួរឱ្យចូលចិត្ដណាស់ !
-ហ៊ឺយ !…បងមិនគួរសោះ…មិនគួរទុកឱ្យអូននៅលំបាកម្នាក់ឯង បែបនេះសោះ !…
ជាបន្ទាន់នេះស្រាប់តែកុមារីស៊ីណាមកដល់ ហើយនិយាយកាត់ ចង្វាក់ឪពុកម្ដាយរបស់នាង
-សួស្ដី លោកប៉ា…អ្នកម៉ាក់ !…អា៎…ហ៊ានញាំបាយចោលខ្ញុំផង អ្ហេះ ?…
បុរស-ស្ដ្រីងាកទៅញញឹមដាក់កូនដោយកាយវិការរីករាយ…វណ្ណ រ័ត្ននិយាយរួសរាយ
-ម៉ាក់របស់កូនមានអាការៈខ្សោយ…ប៉ាឱ្យញាំមុនបណ្ដើរៗទៅ ! ហក ម៉ស៎ !…ផ្លាស់សំលៀកបំពាក់ទៅ អាលមកញាំជុំគ្នា !…
នាងតូចចូលទៅក្នុងវាំងននផ្លាស់សំលៀកបំពាក់សិស្សសាលា ចេញ…រួចហើយចូលមកអង្គុយជុំគ្នា…ញាំអាហារបានបន្ដិច នាងតូចស៊ីណា ផ្ដើមពោលពាក្យ
-លោកប៉ាដឹងទេ ?…ពេលម៉ាក់ងងឹតមុខដួល…បានលោកពូនិង អ្នកមីងចិត្ដធម៌នោះជួយ…ពួកគាត់ឈ្លីក្បាលនិងទ្រូងឱ្យអ្នកម៉ាក់ !…ហើយ បន្ទាប់មកលោកពូចិត្ដធម៌នោះនៅមើលអ្នកម៉ាក់…ឯអ្នកមីងចិត្ដធម៌រត់ទៅទិញ ថ្នាំ !…ហ៊ឺ…កូនចង់ឱ្យលោកប៉ានៅមើលថែអ្នកម៉ាក់ដូចពួកគាត់អញ្ចឹង !…
លោកប៉ានិងអ្នកម៉ាក់របស់នាងតូចនេះសើចហួសចិត្ដចំពោះកូន ស្រីដែលឆ្លាត ចេះប្រើពាក្យពេចន៍បានសមទំនង…លោកវណ្ណរ័ត្នលើកដៃអង្អែល ក្បាលកូនស្រី
-ប៉ាដឹងហើយ !…ប៉ាកំពុងតែគិតគូរពីរឿងនេះហើយ !…អ៊ឺ…មួយ រយៈនេះប៉ាសន្សំលុយបានច្រើនគួរសមហើយ…(លោកវណ្ណរ័ត្នងាកទៅបញ្ជាក់ ជាមួយប្រពន្ធរបស់គេ)…អូនឈប់រែកមឹកអាំងបង្គាស្រុសហ្នឹងដើរលក់ទៀត ទៅ !…អូនដើររកមើលទិញតូបលក់ដូរណាមួយក្នុងផ្សារទៅ…បើស្រឡាញ់ ពេញចិត្ដតូបណា…មុខរបរណា…ប្រាប់បង…បងនឹងប្រមែប្រមូលលុយយកមក ឱ្យអូន !…លក់អីវ៉ាន់ក្នុងផ្សារវាធូរស្រាលជាងរែកអីវ៉ាន់ដើរលក់ !…
-ជយោលោកប៉ា !…នេះបានហៅថាលោកប៉ាស្រឡាញ់ម៉ាក់ !… (នាងតូចស៊ីណាទះដៃសប្បាយចិត្ដ)
ចំណែកនាងម៉ារ៉ាដិតដាមដោយទឹកមុខស្រពោន សម្ដែងអាការៈ ខ្វល់ខ្វាយ
-តូបនៅផ្សារឥឡូវថ្លៃៗណាស់ !…ខ្លាចតែយើងគ្មានលទ្ធភាព ទេ ?…
-មិនអីទេអូន !…យ៉ាងច្រើនណាស់ ៧-៨ពាន់ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ !… បងអាចរកបាន !…
-ហ៊ឺ…អូនឧស្សាហ៍ឈឺបែបនេះខ្លាចតែរត់មិនរួចទេ ?…
-មិនអីទេអូន…ទ្រាំបន្ដិចទៅ !…ពេលដែលបងសន្សំប្រាក់បាន ហើយ បងនឹងឱ្យអូនពង្រីកមុខរបរ…បន្ទាប់មកបងនឹងមកនៅជុំគ្នាជាមួយអូន និងកូន !…
ឮលោកវណ្ណរ័ត្នពោលពាក្យបង្កភាពកក់ក្ដៅបែបនេះ នាងភរិយា ហាក់ធូរអារម្មណ៍បន្ដិច…ចំណែកក្មេងតូចស៊ីណា សើចតិចៗរួចហើយឧទាន ឡើង
-មែនហើយ…អង្គុយលក់ដូរក្នុងផ្សារប្រហែលជាអ្នកម៉ាក់មិន ងងឹតមុខដួលទៀតទេ ?…
ពីរនាក់ប្ដី-ប្រពន្ធនេះមើលមុខគ្នាសើចហាក់ព្រមព្រៀងទៅតាម ផែនការដែលគិតគូរ ហើយញាំបាយក្រោមបរិយាកាសរីករាយ…។
២ថ្ងៃបានកន្លងផុតទៅ…លោកវណ្ណរ័ត្នបានត្រឡប់មកដល់ភ្នំពេញ វិញតាមការណាត់ជួបរបស់លោកនាយកវីរៈ…នៅក្នុងការិយាល័យរបស់លោក វីរៈនៃសណ្ឋាគារកុលាប២ (ក្រុងភ្នំពេញ)
លោកវណ្ណរ័ត្នកំពុងអង្គុយទល់មុខ លោកនាយករបស់គេ
-លោកនាយក…ហៅខ្ញុំមកមានការអីអ្ហេះ ?…
លោកវីរៈញញឹមងក់ក្បាល
-ត្រូវហើយ !…ភ្ញៀវបារាំង៤នាក់គេត្រូវការបន្ទប់៤នៅសណ្ឋា គាររបស់យើងឯក្រុងសៀមរាប…ពួកគេចង់ជិះរថយន្ដដើម្បីមើលទេសភាពតាម ផ្លូវផង…ឯងកក់សំបុត្ររថយន្ដឱ្យហើយទៅ…
ថ្ងៃស្អែកចេញដំណើរហើយ…ឯង ត្រូវជូនគេទៅ !…
-តែប៉ុណ្ណឹងទេអ្ហេះ ?…(វណ្ណរ័ត្ន)
-នៅមានទៀត !…ឯងត្រូវរៀបចំសាលធំមួយដើម្បីឱ្យពួកគេធ្វើ សិក្ខាសាលាស្ដីពីការវិនិយោគកាណូតទេសចរនៅរមណីយដ្ឋានភូមិចុងឃ្នាស បឹងទន្លេសាប ! អ៊ឺ… ពេលជិះឡានធ្វើដំណើរតាមផ្លូវឯងសួរនាំពួកគេបន្ថែម ទៀតទៅនឹងដឹងហើយ !…
-បាទលោកនាយក !…កុំបារម្ភអី ខ្ញុំនឹងចាត់ចែងឱ្យបានល្អ !…
-អ៊ឺ…អ៊ឺ…ខ្ញុំប្រគល់ភារកិច្ចនេះឱ្យឯងហើយ !…អស់ការអីហើយ ឯងប្រញាប់ទៅកក់សំបុត្ររថយន្ដទៅ !…
-បាទលោកនាយក !…
ចប់ពាក្យសម្ដី លោកវណ្ណរ័ត្នក៏ចាកចេញពីបន្ទប់លោកនាយក របស់គេ…ពេលមកដល់ខាងក្រៅ ស្រាប់តែវាក់អើនឹងពិសិដ្ឋដែលកំពុងតែបោះ ជំហានចេញពីជណ្ដើរយន្ដ ដោយអាការៈស្ងួតមុខ ស្ងួតមាត់ក្រៀមក្រំ…លោក វណ្ណរ័ត្នឧទានឡើង
-អូ៎…គឺលោកទេ ?…សុខសប្បាយជាទេ ?…
ពិសិដ្ឋបែរមុខទៅរកកន្លែងផ្សេង ឯកន្ទុយភ្នែកដៀងមករកលោក វណ្ណរ័ត្នបន្ដិច
-លោកមិនបញ្ឈឺខ្ញុំទេអ្ហេះ ?…
-អត់ទេ !…លោកជាមនុស្សថ្លៃថ្នូរ…ខ្ញុំមិនហ៊ានបញ្ឈឺលោកទេ… គឺខ្ញុំសួរសុខទុក្ខលោកដោយស្មោះ !…
ពិសិដ្ឋជ្រែងហោប៉ៅ ញញឹមស្ងួតដាក់លោកវណ្ណរ័ត្ន
-ល្អហើយ !…ខ្ញុំអាចទ្រាំបាន…ខ្ញុំមិនអីទេ…ជួបលោកនៅទីនេះ ចំពេលល្អតែម្ដង…ខ្ញុំមានរឿងខ្លះចង់និយាយជាមួយលោក !…
លោកវណ្ណរ័ត្នញញឹមដាក់ពិសិដ្ឋដោយភាពម៉ឺងម៉ាត់ ហើយលូក ដៃជ្រែងហោប៉ៅដូចគ្នា
-OK !…លោកនិយាយទៅ !…
ពិសិដ្ឋសំរួលខ្យល់ដង្ហើម រួចហើយបោះជំហានចេញទៅខាង ក្រៅ ដោយលោកវណ្ណរ័ត្នដើរតាមពីក្រោយ…ទៅដល់កន្លែងមួយដែលមាន កំរាលសួនស្មៅ និងដើមផ្កាចំរុះពណ៌ ព្រមជាមួយខ្យល់បក់ប៉ើយៗផងនោះ ពិសិដ្ឋផ្ដើមបោះប្រយោគ
-ខ្ញុំចាញ់លោកហើយ…លោកមើលថែធារីឱ្យបានល្អផង !…
-លោកត្រៀមខ្លួនរួចហើយមែនទេ ?…
-ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ពេលវេលានឹងបន្សាបមនោសញ្ចេតនាដ៏ឈឺចាប់ របស់ខ្ញុំ…ហើយខ្ញុំនឹងរក្សាមិត្ដភាពរវាងខ្ញុំនិងធារីឱ្យក្លាយជាមិត្ដភាពអមតៈ ទុក គ្រាន់ពេលជួបគ្នាញញឹមរួសរាយដាក់គ្នា ?…
លោកវណ្ណរ័ត្នសម្លឹងមុខពិសិដ្ឋដោយក្រសែភ្នែកស្រទន់ ហាក់ រំលែកទុក្ខព្រួយ
-លោកព្រមចុះចាញ់នៅត្រឹមសន្លឹកបៀទី៤បែបនេះ លោកមិន រង់ចាំបើកសន្លឹកបៀទី៥បន្ដទៀតទេអ្ហេះ ?…
ពិសិដ្ឋដើរ២-៣ជំហានសើចខឹសៗហាក់ដូចជាចំអកផង និង កំលាបរិយាកាសផង
-ប្រសិនបើហ៊ានបើកសន្លឹកទី៥ លោកនឹងចាញ់ខ្ញុំជាមិនខាន… ល្បែងនេះលោកលេងមិនឈ្នះខ្ញុំទេនៅទឹកចុងក្រោយនោះ !…ហាស់ ! ហាស់ ! (ពិសិដ្ឋសើចបន្ដិច) ដោយសារខ្ញុំគោរពការប្រកួតប្រជែងដោយយុត្ដិធម៌…ខ្ញុំ ព្រមចុះចាញ់លោកនៅសន្លឹកបៀទី៤ចុះ !…
លោកវណ្ណរ័ត្នក៏សើចកំលាបរិយាកាសដូចគ្នា
-លោកសំអាងអី ?…សន្លឹកទី៥របស់លោកជាសន្លឹកអ្វី ?…ខ្ញុំ ចង់ដឹងខ្លាំងណាស់ !…
ពិសិដ្ឋហាក់បន្ដឹងទឹកមុខមាំមករកលោកវណ្ណរ័ត្ន
-សន្លឹកបៀទី៥នោះ គឺនាងម៉ារ៉ា និងស៊ីណាកូនស្រីរបស់លោក ហ្នឹងណា៎ !….
លោកវណ្ណរ័ត្នសម្ដែងអាការៈភ្ញាក់ផ្អើល និងធ្លាក់ទឹកចិត្ដស្រឺតៗ តែម្ដង
-លោកដឹងរឿងរបស់ខ្ញុំអស់ហើយអ្ហេះ ?…
-ត្រូវហើយ !…លោកមិនគប្បីនឹងប្រពន្ធរបស់លោកសោះ !… លោកមិនគួរឱ្យនាងពីរនាក់ម្ដាយ-កូនរែកពុនដើរលក់អីវ៉ាន់ទាំងឈឺ ទាំង លំបាកបែបនោះទេ !…
លោកវណ្ណរ័ត្នប្រែមកបន្ដឹងទឹកមុខបញ្ជាក់ពីភាពក្លាហាន
-នេះជារឿងឯកជនរបស់ខ្ញុំទេ មិនពាក់ព័ន្ធនឹងធារីឡើយ…ខ្ញុំចេះ ដោះស្រាយហើយ !…លោកជាមនុស្សថ្លៃថ្នូរ សង្ឃឹមថា លោកមិនប្រើល្បិចនេះ ប្រាប់ធារីទេ !…
-ហ៊ឹស !…ការប្រកួតប្រជែងដោយយុត្ដិធម៌…បើខ្ញុំប្រាប់ធារី ខ្ញុំ ព្រមចុះចាញ់លោកធ្វើអី ?…លោកត្រូវតែល្អជាមួយធារី…ប្រសិនបើធារីស្រក់ ទឹកភ្នែកដោយសារលោក…ខ្ញុំនឹងមិនអត់អោនឱ្យលោកទេ !…ធ្វើម៉េចបើធារី ស្រឡាញ់លោកទៅហើយ ទុកឱ្យខ្ញុំធ្វើដំណើរតាមយថាកម្មរបស់ខ្ញុំចុះ !…ខ្ញុំទៅ សិនហើយ !…
ចប់ប្រយោគ ពិសិដ្ឋបែរខ្លួនបោះជំហានទៅកាន់រថយន្ដ ហើយ ប្រាប់ឱ្យអ្នកបើកបរបញ្ជាយានចេញទៅ ក្រោមការសម្លឹងមើលដ៏ច្របូកច្របល់ របស់លោកវណ្ណរ័ត…។
មកដល់ទីតាំងផលិតរថយន្ដនៅស្រុកអង្គស្នួល…រថយន្ដឈប់ង៉ក់ ពិសិដ្ឋបើកទ្វារចុះបោះជំហានញាប់សំដៅទៅខាងក្នុង…មកដល់សាលដំឡើងរថយន្ដ ឃើញកម្មករជាច្រើនកំពុងមមាញឹកចាប់មួលខ្ចៅខ្ចងភ្ជាប់រថយន្ដ និង ស្វានកន្លែងដែលត្រូវបន្ថែមខ្ចៅ អ្នកខ្លះកាន់ក្បាលផ្សារបាញ់ផ្សារនៅបាតខាង ក្រោមរថយន្ដ…។
ឃើញពិសិដ្ឋទៅដល់កម្មករជាច្រើននាក់បានផ្អាកការងារមួយ ភ្លែតងាកមកគោរពគួរសម
-សួស្ដីលោកនាយក !…(កម្មករម្នាក់)
-សួស្ដីលោកនាយក !…(កម្មករជាច្រើននាក់)
ពិសិដ្ឋញញឹមព្រមទាំងលើកដៃរា
-បានហើយ !…បានហើយ !…ធ្វើការបន្ដទៀតទៅ !…
ពួកជាងទាំងអស់ងាកទៅធ្វើការរៀងៗខ្លួនវិញ…ពិសិដ្ឋបន្ដ ដំណើរទៅមុខទៀត…មកដល់កន្លែងស្លដែក និងចាក់ពុម្ព កម្មករជាច្រើននាក់ លំអោនគោរព
-សួស្ដីលោកនាយក !…(កម្មករច្រើននាក់)
-ល្អហើយ !…ធ្វើការបន្ដទៀតចុះ !…(ពិសិដ្ឋ)
កម្មករញញឹមដាក់ពិសិដ្ឋបន្ដិចរួចងាកទៅបន្ដការងារ…ពិសិដ្ឋ ដើរហួសទៅកន្លែងការងារជាច្រើនទៀតដើម្បីពិនិត្យមើលសកម្មភាពផ្សេងៗ… ពិនិត្យគ្រប់កន្លែងហើយ កំលោះបៀមទុក្ខក៏ចេញមកក្រៅវិញ ហើយប្រាប់អ្នក បើកបរឱ្យចេញដំណើរ
-ទៅកសិដ្ឋានល្ហុងខ្វងស្រុកកណ្ដាលស្ទឹង !…
រថយន្ដចេញវឹងសំដៅទៅស្រុកកណ្ដាលស្ទឹង…មួយសន្ទុះធំរថ យន្ដបានលូនមកដល់បរិវេណកសិដ្ឋានល្ហុងខ្វង…ពិសិដ្ឋចុះដើរពិនិត្យមើល កន្លែងបណ្ដុះបណ្ដាលអមដោយបុរសសុខា…គ្រូបង្គោលកំពុងតែបង្ហាត់ពីបច្ចេកដាំល្ហុងខ្វងដល់កម្មករជាច្រើននាក់ រហ័សងាកមកគោរព
-សួស្ដីលោកនាយក !…(គ្រូបង្គោល)
-សួស្ដីលោកនាយក !…(កម្មករជាច្រើននាក់)
ពិសិដ្ឋញញឹមងក់ក្បាលជាសញាគួរសមតបវិញ រួចហើយបន្ដ ជំហានទៅកន្លែងមួយទៀត…ពិសិដ្ឋងាកមកនិយាយជាមួយបុរសសុខា
-ប៉ាធម៌នៅបន្ដការងាររបស់ប៉ាធម៌ចុះ…ខ្ញុំដើរមើលសកម្មភាព តែម្នាក់ឯងបានហើយ !…
ថាហើយពិសិដ្ឋបន្ដជំហានទៅមុខទៀត ទុកឱ្យបុរសសុខានៅទី នេះដើម្បីធ្វើការងាររបស់គាត់…មកដល់កន្លែងក្រោលគោ ឃើញកម្មករកំពុងឱ្យ ចំណីសត្វមានស្មៅលាយដើមបន្លែផ្សេងៗ និង
មានបសុពេទ្យ២នាក់កំពុងចាក់ វ៉ាក់សាំងទៅលើគោ ដើម្បីការពារជម្ងឺ និងចាក់ថ្នាំបំប៉ន…ពិសិដ្ឋដើរហួសទៅ កន្លែងចិញ្ចឹមពពែ ឃើញហ្វូងពពែរាប់សិបក្បាលនៅក្នុងក្រោល និងមានកម្មករ ៤-៥នាក់នៅមើលថែ និងឱ្យចំណី…ដើរមកដល់ស្រះចិញ្ចឹមត្រីឃើញកម្មករ២ នាក់កំពុងឱ្យចំណីឱ្យចំណី និងរៀបចំបច្ចេកទេសចិញ្ចឹមទៅតាមជំនាញកសិ កម្ម…។
ភាពសោះកក្រោះបានរោយរាយលើផ្ទៃមុខពិសិដ្ឋជាថ្មីម្ដងទៀត សបញ្ជាក់ថា អ្នកកំលោះម្នាក់នេះមុនដំបូងខំប្រឹងកុហកខ្លួនឯង ដោយប្ដូរទឹក មុខពីព្រួយ ក្រៀមស្រពោនចេញ មកដាក់ជំនួសនូវទឹកមុខស្រស់ស្រាយ ប៉ុន្ដែ មិនបានជោគជ័យ ក្ដីឈឺចាប់ ក្ដីទុក្ខសោកនៅតែមករួមរឹតលើផ្ទៃមុខរបស់គេ វិញដដែល…ទោះជាខំប្រឹងសើចញញឹមញញែមយ៉ាងណា ក៏នៅតែមិនដូចគ្រា ដើម ព្រោះវាមិនមែនជាបេះដូងពិតរបស់គេ ។
ដើរមកដល់សួនបន្លែ ឃើញមនុស្ស២-៣នាក់ ខ្លះដកស្មៅចេញ ខ្លះកាន់ទុយោបាញ់ទឹកស្រោចស្រពលើរងបន្លែ…ពិសិដ្ឋវិលមុខខ្ញាល់ស្ទើរតែ ដួលទៅហើយ ដោយសារតែភាពច្របូកច្របល់ខ្វល់ក្នុងអារម្មណ៍ពន់ពេក…មក ដល់វាលចំការល្វើយល្វឹង លាតសន្ធឹងដាច់កន្ទុយភ្នែក ល្ហុងខ្វងលូតខ្ពស់ៗត្រឹម ចង្កេះទៅហើយ…កន្លែងខ្លះមិនទាន់ដាំ ឃើញមានគ្រឿងចក្រឈូសឆាយនិងភ្ជួរ រាស់…ទុយោបាញ់ទឹកដែលជាប្រព័ន្ធស្រោចស្រព ឃើញបាញ់ទឹកជាផ្កាសរសៃ តូចៗឡើងទៅលើដើម្បីផ្សើមដី និងផ្សើមដល់ដើមល្ហុងខ្វង ដែលកំពុងលូត លាស់ ។
ពិសិដ្ឋដាក់អង្គុយលើបង់ថ្មមួយក្រោមដើមឈើជ្រកម្លប់ត្រឈឹង ត្រឈៃនឹកដល់ស្រីជាទីស្រឡាញ់…ប្រុសល្អហាក់អង្វរចិត្ដកុំឱ្យខ្វល់ តែនៅតែ នឹកដល់ធារីដដែល…អ្នកកំលោះស្រមៃឃើញរូបភាព ជូនដំណើរស្រស់ស្រីដើរ កំសាន្ដមើលហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធនៅទីនេះ ហាក់ដូចជានៅថ្មីៗ ឮសម្លេងស្រី ជាប់នឹងសោតា…។
នៅការិយាល័យនៃសណ្ឋាគារកុលាប២ឯណោះវិញ សំណាង អ្នកនាងសូលីដា និងវិសាល កំពុងតែជួបជុំគ្នា ពិភាក្សារកគន្លឹះ ដើម្បីធ្វើឱ្យ ពិសិដ្ឋ និងធារីបានជួបគ្នា ព្រោះពួកគេទើបតែស្រាវជ្រាវរកឃើញដំណឹងថ្មី មួយ…សូលីដាឧទានសួរ
-ពួកលោកហៅខ្ញុំមកប្រញាប់យ៉ាងនេះមានការអ្វីដែរ ?…
សំណាងប្រញាប់ឆ្លើយទាំងតក់ក្រហល់
-ពួកយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវតែប្រញាប់ទៅបំបែកសំណុំអាថ៌កំបាំង របស់លោកវណ្ណរ័ត្ន !…
-លោកវណ្ណរ័ត្នមានអាថ៌កំបាំងអីទៅ ?…(សូលីដាសួរទាំងភ្ញាក់ ផ្អើល)
សំណាងច្រាសច្រាលដើរទៅដើរមកបណ្ដើរ និយាយបណ្ដើរ
-ពិសិដ្ឋប្រាប់ថាលោកវណ្ណរ័ត្នមានប្រពន្ធនិងកូនស្រីម្នាក់កំពុង រស់នៅទាំងលំបាកនៅក្រុងព្រះសីហនុ…ដំបូងខ្ញុំមិនជឿពិសិដ្ឋនិយាយទេ…តែ ពួកខ្ញុំបានស៊ើបអស់ហើយ គឺពិតប្រាកដមែន !…ប្រពន្ធរបស់លោកវណ្ណរ័ត្ន ឈ្មោះម៉ារ៉ា និងកូនស្រីម្នាក់ឈ្មោះស៊ីណា ប្រកបមុខរបររែកមឹកអាំង បង្គា ស្រុស ក្ដាមស្ងោរលក់តាមឆ្នេរសមុទ្រ…ពួកគេនៅរួមរស់ជាមួយគ្នានៅឡើយ ទេ…គឺកន្លះខែលោកវណ្ណរ័ត្នឡើងទៅក្រុងព្រះសីហនុម្ដង ដើម្បីរួមរស់ជាមួយ ប្រពន្ធ-កូនរបស់គេ !…
-ប្រពន្ធរបស់លោកវណ្ណរ័ត្នមានដឹងថា លោកវណ្ណរ័ត្នមាន បំណងរៀបការជាមួយធារីទេ…ហើយធារីមានដឹងរឿងនេះទេ ?…(សូលីដាសួរ)
-អត់ទេ !…លោកវណ្ណរ័ត្នព្យាយាមលាក់រឿងនេះទាំងអស់… ប្រពន្ធរបស់លោកវណ្ណរ័ត្នមិនដឹងថា លោកវណ្ណរ័ត្នធ្វើការនៅសណ្ឋាគារទេ បែរជាដឹងថាធ្វើអង្គរ័ក្សទៅវិញ…ឯអ្នកនាងធារីរឹតតែមិនដឹងរឿងអីទៅទៀត !… (សំណាង)
-ហេតុអីក៏បងពិសិដ្ឋ មិនប្រាប់ធារីឱ្យដឹងរឿងនេះទៅ ?… (សូលីដាបន្លឺសំណួរបែបឆ្ងល់)
-ហ៊ឺយ !…ពិសិដ្ឋនេះលំបាកណាស់ !…គូប្រជែងរបស់ខ្លួនលោភ លន់ដណ្ដើមស្រី២-៣ម្នាក់ឯងហើយ នៅប្រកាន់សច្ចធម៌ទៀត…គេថាប្រកួត ប្រជែងជាមួយលោកវណ្ណរ័ត្នដោយយុត្ដិធម៌ គេមិនប្រាប់រឿងនេះដល់ធារីទេ… គេទុកឱ្យធារីងាក??
ចែករំលែកព័តមាននេះ