ប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា ៖ ការបញ្ចាំផ្ទះ និងអាផាតមិន បានក្លាយទៅជារឿងធម្មតាក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ខណៈទីផ្សារអចលនទ្រព្យបានធ្លាក់ចុះ ហើយម្ចាស់លំនៅឋានក៏ចាប់ផ្តើមសម្លឹងមើលការវិនិយោគលើផ្នែកផ្សេងទៀត ។
ប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា ៖ ការបញ្ចាំផ្ទះ និងអាផាតមិន បានក្លាយទៅជារឿងធម្មតាក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ខណៈទីផ្សារអចលនទ្រព្យបានធ្លាក់ចុះ ហើយម្ចាស់លំនៅឋានក៏ចាប់ផ្តើមសម្លឹងមើលការវិនិយោគលើផ្នែកផ្សេងទៀត ។
លោក Than Oo និយាយថា ៖ « ពីដំបូង អ្នកវណ្ណៈកណ្តាលទិញអចលនទ្រព្យដើម្បីវិនិយោគ ដែលពួកគេបានលក់ទ្រព្យសកម្ម ឬខ្ចីប្រាក់ដោយមានវត្ថុបញ្ចាំពីម្ចាស់លុយ ។ ប៉ុន្តែទីផ្សារអចលនទ្រព្យបានធ្លាក់ចុះអស់រយៈពេលជាង១ឆ្នាំមកហើយ ។ ចំណែកអាផាតមិនដែលពួកគេទិញដោយសង្ឃឹមថា នឹងទទួលបានប្រាក់ចំណេញនោះ គឺមិនកើនឡើងទេ ហើយថែមទាំងមានតម្លៃធ្លាក់ចុះថែមទៀត » ។
អ្នកដែលព្យាយាមលក់អចលនទ្រព្យរបស់ខ្លួនរកឃើញថា គ្មានអ្នកទិញ ឬបើមានអ្នកទិញក៏ឱ្យតម្លៃទាបជាងអ្វីដែលពួកគេបានចំណាយដែរ។ ដូច្នេះ ចុងបញ្ចប់ពួកគេគ្មានប្រាក់សងដល់ម្ចាស់បំណុលទេ ។
ការទិញដោយប្រើប្រាក់កម្ចីទិញផ្ទះ ឬប្រាក់កម្ចីពីធនាគារ មិនមែនជាជម្រើសសម្រាប់មនុស្សភាគច្រើនទេ ដោយសារធនាគារតម្រូវឱ្យមានភស្តុតាងលម្អិតពីប្រាក់ចំណូល និងទ្រព្យសម្បត្តិ ខណៈដែលពួកគេខ្វះខាតនូវទិន្នន័យប្រវត្តិឥណទាន ។
លោក Ko Htein Lin មានលំនៅឋាននៅភាគខាងកើតនៃទីក្រុងយ៉ាំងហ្គោន និយាយថា ៖ « វាមិនអាចទៅរួចទេ សម្រាប់មនុស្សសាមញ្ញដូចជាពួកយើង ដើម្បីទទួលបានប្រាក់កម្ចីពីធនាគារ ព្រោះវាតម្រូវឲ្យមានឯកសារច្រើន » ។
« មនុស្សជាច្រើននៅពេលដឹងថា គ្មានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីសងម្ចាស់បំណុលដោយការលក់អចលនទ្រព្យនោះ ពួកគេបានទៅខ្ចីប្រាក់ពីអ្នកចងការប្រាក់ផ្សេងទៀតជាលើកទី២ ដោយប្រើប្រាស់អចលនទ្រព្យដែលបានទិញលើកទី១ដាក់ជាវត្ថុបញ្ចាំ » ។ នេះបើតាមលោក Than Oo ។
លោកបន្តថា បន្ទាប់មកប្រាក់កម្ចីនេះត្រូវយកទៅបណ្តាក់ទុនក្នុងវិស័យផ្សេងទៀតដូចជា ទីផ្សាររថយន្ត ផ្នែកផលិតកម្ម និងផ្សារហ៊ុនយ៉ាំងហ្គោនជាដើម ដោយពួកគេសង្ឃឹមថា នឹងរកចំណូលបានច្រើនជាងមុន ។ លោកនិយាយថា ៖ « ប៉ុន្តែសេដ្ឋកិច្ចទាំងមូលមានភាពយឺតយ៉ាវនៅឆ្នាំនេះ ដូច្នេះ ពួកគេគ្មានលទ្ធភាពសងប្រាក់កម្ចីឡើយ »។
ប្រាក់កម្ចីដែលប្រើប្រាស់អាផាតមិនធ្វើជាវត្ថុបញ្ចាំ ជាធម្មតា មានរយៈពេលពី៦ខែដល់១ឆ្នាំ និងមានអត្រាការប្រាក់ប្រចាំខែ៦%។ ជាញឹកញាប់ អ្នកខ្ចីប្រាក់ត្រូវប្រគល់លំនៅឋានរបស់ខ្លួនទៅឲ្យម្ចាស់បំណុល បន្ទាប់មកពួកគេគ្មានលទ្ធភាពសងប្រាក់ ហើយប្រឈមមុខនឹងអត្រាការប្រាក់ខ្ពស់ ។
« ទោះបីជាពួកគេមានសមត្ថភាពទូទាត់ការប្រាក់ ដោយមិនចាំបាច់ប្រគល់ទាំងលុយដើមត្រឡប់ទៅវិញ ខណៈពួកគេយកអាផាតមិនធ្វើជាវត្ថុបញ្ចាំនោះ គឺពួកគេមិនអាចជួលវាឲ្យអ្នកដទៃបានទេ » ។ នេះបើតាមលោក Than Oo ។
លោកស្រី Daw Nilar Kyaw ម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនអចលនទ្រព្យ Aye Yeik San មកពីភាគខាងជើងទីក្រុងយ៉ាំងហ្គោន និយាយថា ថ្មីៗនេះ ម្ចាស់បំណុលមិនផ្លូវការភាគច្រើនទទួលស្គាល់តម្លៃអចលនទ្រព្យត្រឹមតែ១ភាគ៣ប៉ុណ្ណោះនៃតម្លៃទីផ្សារ នៅពេលដែលទទួលយកធ្វើជាវត្ថុបញ្ចាំ ។ លោកស្រីនិយាយថា ៖ « មានមនុស្សជាច្រើនលក់អចលនទ្រព្យរបស់ខ្លួនមិនចេញ [ដើម្បីបង់ប្រាក់កម្ចីដែលបានខ្ចី] ។ ចុងក្រោយ ពួកគេនឹងត្រូវបាត់បង់ផ្ទះសម្បែង » ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ