ព្រេងគេ…កម្មយើង
តាមប្រពៃណីរបស់ខ្មែរយើង បញ្ហាអបិយជំនឿ…មិនអាចបោះបង់…ឬមិនអាចលុបបំបាត់បានឡើយ…ជួនកាលក៏ជាវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិ
មួយដែរ…ដែលអាចនិយាយបានថា
តាមប្រពៃណីរបស់ខ្មែរយើង បញ្ហាអបិយជំនឿ…មិនអាចបោះបង់…ឬមិនអាចលុបបំបាត់បានឡើយ…ជួនកាលក៏ជាវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិ
មួយដែរ…ដែលអាចនិយាយបានថា ជាចំណីអារម្មណ៍ ។
អ្នកមានកំហុស…ឬអ្នកមានទុក្ខទោស…ដល់ពេលទាល់ច្រក ទាល់តម្រិះ…មុជមិនបានជ្រៅ ទៅមិនបានឆ្ងាយ…ក៏ស្វែងរកអបិយជំនឿ…អំពាវនាវរកវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិ…បួងសូងអស់ទេវតា…អារុក្ខ អារក្ខ អ្នកតា…ឋានលើ ឋានក្រោម…លើមេឃ លើដី តាំងពីព្រៃភ្នំក្រំថ្ម ដែលមនុស្សលោកមើលមិនឃើញនោះឱ្យ
ជួយ…។ មិនត្រឹមតែឱ្យជួយខ្លួនឯងទេ…ថែមទាំងឱ្យជួយកំចាត់បង់សត្រូវរបស់ខ្លួនទៀត ។ល។
ជំនឿអបិយទាំងឡាយនេះ…ស័ក្តិសិទ្ធិ ឬមិនសមប្រកបគ្មានអ្នកណាដឹងទេ ! ប៉ុន្តែអាចបានដឹងថា វាគ្រាន់តែជាចំណីអារម្មណ៍របស់អ្នកធ្វើ…អ្នកបួងសួងប៉ុណ្ណោះ ។ ក្រោយពេលបានប្រារព្ធពិធីបួងសួង…មើលឃើញថា បានកំដរឱ្យអារម្មណ៍របស់ខ្លួនភ្លឺស្វាង…ស្រឡះមុខស្រឡះមាត់បានមួយគ្រាៗ…បានស្រណុកមុខ ស្រណុកភ្នែកនៅពេលដែលបិទ…ប៉ុន្តែចិត្តនៅតែពិបាកដដែល !…
ហេ ! ហេ !
មនុស្សយើងខ្លះនោះ ពេលរស់នៅបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់…អាក្រក់ហើយអាក្រក់ទៀតមិនព្រមរាង…ដល់ពេលមានទុក្ខ មានទោស…រត់ទៅបន់អ្នកតា…ទីបំផុតទុក្ខនិងទោសនៅតាមជាប់អង្គប្រាណដដែល…មិនខុសពីពាក្យព្រះពុទ្ធអង្គបានចែងថា ធ្វើបុណ្យបានបុណ្យ…ធ្វើបាបបានបាបឡើយ…។
ធ្វើបុណ្យច្រើនពូនទុកម្តុំ…ធ្វើបាបច្រើនក៏ពូនទុកម្តុំដែរ…វាទាល់តែអស់បាប ទើបបុណ្យនោះមកជួយវិញ…ឬបុណ្យនោះអស់ទៅទើបបាបមកជំនួសវិញ ។
ប្រសិនពិតដូច្នោះមែន…កុំធ្វើបាបច្រើនពេក…កុំប្រព្រឹត្តខុសច្បាប់ច្រើនពេក…ធ្វើតែអំពើល្អទៅ…បុណ្យវាកើតមានមកឯងៗ…លែងរស់នៅដូចកង្កែបក្នុងអណ្តូងទៀតហើយ…ឱ ! ប៉ាអាសុខៃអើយ…
បុគ្គលខ្លះមានទុក្ខមានទោសម្នាក់ឯង…រស់នៅមិនសុខទេ…បានត្រកងអ្នកដទៃឱ្យចូលរួមចំណែកទុក្ខទោសរបស់ខ្លួនទៀត…
មានមាគ៌ាតែមួយគត់…ខំធ្វើល្អ…ព្យាយាមបន់អ្នកតានៅរស់…អ្នកតាដែលនៅរស់ឬជាអ្នកតាដែលមានអំណាច…ជះទឹកស្អាតច្រើនកន្ថោរទៅ…រឿងអីមិនទទឹក ?
ប្រសិនជះទឹកនោម ទឹកសំអុយដាក់អ្នកតាបែបនេះ…ទ្រាំតាមកម្មទៅមួយជីវិត…ធ្វើម៉េចព្រេងគេ…កម្មយើង វាអីចឹងហើយ…
ហេ ! ហេ !
អាឡេវ
ចែករំលែកព័តមាននេះ