សាម៉ន៖ ប្រពន្ធស្អី! មិនចេះគិតគូប្តីសោះ! ស្មានថាខ្ញុំនឹងចង់ដេកស្រម៉ុកហ្អី! តែមិនដឹងថាធ្វើយ៉ាងម៉េច! បើកំណើតកើតជាវាអីចឹងទៅហើយ!
ផៃទាញភួយមកគ្របមុខជិត ស្រែកពីក្នុងភួយ
ផៃ៖ បើខ្ញុំដឹងថាឯងដេកស្រម៉ុកអាក្រក់យ៉ាងនេះ! ខ្ញុំមិនរៀបការជាមួយនឹងឯងទេ! ខកខ្លួនអស់ហើយ!
នៅក្នុងបន្ទប់ម៉ាប់ ។ ម៉ាប់កំពុងដេកលក់នៅលើគ្រែស្រម៉ុក ឃើញដៃខ្មោចសុទ្ធតែរោម ក្រចកវែង លូកតាមបង្អួចមក លូតវែងទៅៗ មកច្របាច់ករម៉ាប់។ ម៉ាប់ស្រែកផងរើផង ម៉ាប់ស្រែកឮតែង៉ុលៗ ម៉ាប់រើត្រលប់ត្រលិនពេញគ្រែ។ ឃើញម៉ាប់យកដៃទាំងពីរច្របាច់កខ្លួនឯង រើផងស្រែកផងទាល់តែភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ស្ទុះងើបអង្គុយ ងាកមើលឆ្វេងស្តាំ មុខភ័យ
ម៉ាប់៖ យើងយលសប្តិសោះ! ភ័យចង់អស់ព្រលឹងទៅហើយ!
ឮសូរសម្លេងស្រីយំនៅផ្ទះបាយ ម៉ាប់ភ្នែកធំៗ ធ្វើភ្នែកលេមលើម ងាក់មើលឆ្វេងស្តាំ
ម៉ាប់៖ ដូចជាមិនមែនយលសប្តិទេ! ខ្មោចលងយើងមែនទែនទេដឹង!
សម្លេងស្រីយំម្តងឮ ម្តងបាត់ ពីក្នុងផ្ទះបាយ។ ម៉ាប់ស្ទុះចុះពីលើគ្រែ លបៗ ឃើញកែវពីក្រោយខ្នង កំពុងអង្គុយយំតិចៗ។ ម៉ាប់ឃើញកែវពីក្រោយខ្នងមើលមិនច្បាស់។ ម៉ាប់ដើរចេញពីក្នុងបន្ទប់ទៅបង្ហើបទ្វាក្រោយ វាងលបៗ វាងតាមផ្លូវក្រោយទៅរកកែវ ដែលអង្គុយ ឃើញតែពីក្រោយ។ ម៉ាប់ស្រវាបានឈើដុំក្បែរមាត់ទ្វាកាន់ជាប់នឹងដៃ រួចឈានលបៗ ចូលទៅរកកែវ គិតក្នុងចិត្ត
ម៉ាប់៖ (ខ្មោចឬមនុស្សទាល់តែសាកមើលមួយដំបងសិនទើបដឹង!)
ម៉ាប់លបៗមកដល់ក្រោយខ្នងកែវ លើកដំបងបំរុងសំពងក្បាលកែវ កែវងាក់មុខមកកែវលាបម្សៅសពេញមុខ ។ ម៉ាប់ឃើញមុខកែវសស្កូស សុទ្ធតែម្សៅ នៅសល់តែប្រឡង់ភ្នែក ម៉ាប់ស្រែក ទម្លាក់ដំបងចុះរត់ ។ កែវស្ទុះងើបឈរងាក់មើលឆ្វេងស្តាំរបៀបខ្លាច រួចស្រែកស្ទុះរត់តាមក្រោមម៉ាប់ដែរ។ មកដល់មាត់ទ្វាផ្ទះ កែវរត់តាមទាន់ម៉ាប់ ចាប់ទាញចង្កេះខោម៉ាប់ជាប់
កែវ៖ បងម៉ាប់ៗ ! គឺខ្ញុំទេ !
ម៉ាប់ងាកមើលមុខកែវ ឃើញច្បាស់ ឈប់រត់ រឹតដើមទ្រូង ផ្លូវខ្យល់តាមមាត់
ម៉ាប់៖ ហើយ ! នាងកែវ ! លួសព្រលឹងបងអស់ហើយ ! ចុះឯងមកសំកុកទួញយំអីក្នុងចង្ក្រានបាយឯហ្នេះទៅវិញ ! កណ្តាលយប់កណ្តាលអាធ្រាត្យមិនព្រមដេកពួក ធ្វើឲ្យបងភ័យបេះសក់ទៅហើយ !
កែវជូនទឹកភ្នែកបណ្តើរ
កែវ៖ គឺខ្ញុំចង់ស្រែកយំឲ្យអស់ចិត្តហ្នឹងណា! ខ្ញុំពិបាកចិត្ត ! ខ្ញុំតូចចិត្ត ! ខ្ញុំខកចិត្ត ! ហេតុអីក៏ខ្ញុំកើតមកសម្រាប់តែចាញ់អូនម្លិះគ្រប់យ៉ាងអីុចឹង !
ម៉ាប់ធ្វើភ្នែកស្លឺ
ម៉ាប់៖ នែ ! ឯងនិយាយយ៉ាងម៉េចហ្នឹង! ឯងនិងអូនម្លិះឈ្លោះគ្នាហ្អី !
កែវ៖ ខ្ញុំមិនបានឈ្លោះនៅខាងក្រៅទេ ! ខ្ញុំឈ្លោះគ្នាក្នុងអារម្មណ៍ !
ម៉ាប់ធ្វើភ្នែកស្លឺ
ម៉ាប់៖ ស្អីនឹង ! មានឈ្លោះគ្នាអីចឹងដែរហ្អី! កែវ !
កែម នឿនជិះកង់មួយឌុបគ្នាមកឈប់មុខផ្ទះវ៉ាន់ រួចអើតមើល
នឿន៖ ចុះអាវ៉ាន់ វាទៅណាបាត់ហើយ ? ដូចជាស្ងាត់ផ្ទះ ? ក្រែងថ្ងៃនេះ ណាត់គ្នាមកសមភ្លេងហ្អី ?
កែមចុះពីលើកង់ អើតមើលទៅទីធ្លាផ្ទះ
កែម៖ ទ្វារអត់ចាក់សោរទេ ប្រហែលវាសម្ងំក្នុងផ្ទះហើយ ! ថ្ងៃត្រង់ទៅហើយវានៅបិទទ្វារសម្ងំធ្វើអីទៀត ?
កែម នឿន ដើរចូលទៅរុញទ្វារ ។
នៅក្នុងបន្ទប់វ៉ាន់។ នៅលើគ្រែ វ៉ាន់ដេកដណ្តប់ភួយជិតក្បាល ជើងត្រង់ភ្លឹង ។ នឿន និងកែមចូលមកដល់នាំគ្នាបើកភ្នែកធំៗ ងាកមើលមុខគ្នាស្រឡាំងកាំង ។
កែម៖ ណែ អានឿន ! ថ្មើរនេះទៅហើយ ម៉េចក៏អាវ៉ាន់វានៅដេកត្រង់ស្តូកអញ្ចឹង ? តិចវា… វាគិតខ្លីទេដឹង ?
នឿននិងកែមខិតទៅជិតខ្លួនវ៉ាន់ ឃើញវ៉ាន់ដេកបិទភ្នែកជិត ដាក់ដៃផ្គុំលើទ្រូងដូចសាកសព។ នឿននិងកែមបើកភ្នែកធំៗ ចាប់អង្រួនវ៉ាន់ទឹកមុខតក់ស្លុត
នឿន៖ អាវ៉ាន់ៗ ! ម៉េចក៏ឯងគិតខ្លីយ៉ាងហ្នឹង ? ឯងឆ្កួតទេហ្អី ? គ្រាន់តែខូចចិត្តរឿង ស្នេហាប៉ុណ្ណឹង ដល់ថ្នាក់លេបថ្នាំសម្លាប់ខ្លួន ! ឯងពិតជាឆ្កួតមែនៗ !
កែមចាប់អោបវ៉ាន់ ទ្រោបក្បាលទៅលើថ្ងាសវ៉ាន់យំ
កែម៖ ម៉េចក៏ឯងដាច់ចិត្តទៅចោលពួកយើងបែបនេះ ? អាវ៉ាន់អើយអាវ៉ាន់ ! បានអ្នកណាជួយលេងភ្លេង! បានអ្នកណាឈ្លោះជាមួយពួកអញទៀត ? ឯងកុំទៅចោលអញទាំងបែបនេះអី! ឯងត្រូវតែមកវិញ! ងើបឡើងៗ! ងើបមកជួយលេងភ្លេងអញ ! ជិតដល់ថ្ងៃបុណ្យដាលៀនហើយវើយ ! គេត្រៀមសប្បាយពេញភូមិ ហើយម៉េចក៏ឯងមកស្លាប់អីងាយៗយ៉ាងនេះ ?
កែមនិងនឿន យំផង អង្រួនខ្លួនវ៉ាន់ផង។ វ៉ាន់បើកភ្នែកក្រឡង់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ។ កែមនិងនឿន ឃើញវ៉ាន់បើកភ្នែក នាំគ្នាស្រែកភ្ញាក់ស្ទុះរត់ ជល់ជញ្ជាំងដួលពព្រីសពព្រូស
(នៅមានត)
ចែករំលែកព័តមាននេះ