វ៉ាន់នៅតែបិទភ្នែកជិត ។ ច័ន្ទ្រផ្អិបក្បាលលើទ្រូងវ៉ាន់ស្ដាប់ដង្ហើម រួចអង្រួនខ្លួនវ៉ាន់ តិចៗ
ច័ន្ទ្រ៖ វ៉ាន់ៗ !
វ៉ាន់ស្រវាអោយច័ន្ទ្រជាប់ និយាយទាំងបិទភ្នែករបៀបដូចកំពុងយល់សប្ដិ
វ៉ាន់៖ កែវអូន ! បងស្រឡាញ់អូនណាស់! អូនជាបេះដូងរបស់បង !
វ៉ាន់នៅតែបិទភ្នែកជិត ។ ច័ន្ទ្រផ្អិបក្បាលលើទ្រូងវ៉ាន់ស្ដាប់ដង្ហើម រួចអង្រួនខ្លួនវ៉ាន់ តិចៗ
ច័ន្ទ្រ៖ វ៉ាន់ៗ !
វ៉ាន់ស្រវាអោយច័ន្ទ្រជាប់ និយាយទាំងបិទភ្នែករបៀបដូចកំពុងយល់សប្ដិ
វ៉ាន់៖ កែវអូន ! បងស្រឡាញ់អូនណាស់! អូនជាបេះដូងរបស់បង ! អូនជាស្នេហ៏គ្រាដំបូងក្នុងជីវិតបង! បងហ៊ានស្បថយកមេឃដីជាសាក្សី ! បើបងមិនស្មោះនឹងស្រី សុំមេឃដី…
វ៉ាន់និយាយមិនទាន់អស់ពាក្យផង ច័ន្ទ្ររើរួចពីរង្វង់ដៃវ៉ាន់ រួចមូរស្លឹកត្រចៀកវ៉ាន់
ច័ន្ទ្រ៖ ណែៗ ! កែវអូន កែវបងស្អី! យល់សប្ដិទាំងថ្ងៃទេដឹង !
វ៉ាន់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ក្ដោបស្លឹកត្រចៀក ស្ទុះងើបអង្គុយ បើកភ្នែកធំៗដាក់ច័ន្ទ្រ
វ៉ាន់៖ អេហ្ហ! គឺនាងទៀតហើយហ្អី! ម៉េចបានជាតាមមករករឿងមិនឈប់អញ្ចឹង ! មនុស្សកំពុងតែដេកយល់សប្ដិល្អផង ! ចំជារំខានមែន !
ច័ន្ទ្រទាញខ្នោយបោះចំមុខវ៉ាន់ មុខខឹង
ច័ន្ទ្រ៖ ហ៊ឹ ! ខំយកបបរមកឲ្យហើយ មិនអរគុណ ហ៊ានមកស្ដីឲ្យថែមទៀត! ចំជាគ្មានដឹងគុណទោសស្អីមែន !
វ៉ាន់៖ ណែ! នៅហ៊ានមករាប់គុណទោសផងហ្អី! អ្នកណាជាអ្នកធ្វើឲ្យខ្ញុំទៅជាបែបនេះ ! រួចយកបបរមួយស្រាក់ហ្នឹងមកលួងចិត្តហ្អី ! សងមិនរួចទេប៉ុណ្ណឹងនោះ !
ច័ន្ទ្រដើរទៅឆក់យកស្រាក់បបរ ដើរចេញទៅវិញ និយាយបណ្ដើរ
ច័ន្ទ្រ៖ ល្អ ! បើប៉ុណ្ណឹងសងមិនរួចទេ មិនបាច់ហូបមិនបាច់អីទេ !
ច័ន្ទ្រដើរដល់មាត់ទ្វារ វ៉ាន់ស្ទុះងើបតាម
វ៉ាន់៖ ឈប់ៗ ! ក្រែងយកបបរមកឲ្យខ្ញុំហូបហ្អី ចង់យកទៅណាវិញហើយ! បានជាយក មកដល់ហើយ ខ្ញុំអាណិតព្រមទទួលហូបទៅចុះ ! កុំឲ្យជំពាក់កម្មគ្នាទៅជាតិក្រោយទៀត !
ច័ន្ទ្រងាកមកពេបមាត់ដាក់វ៉ាន់
ច័ន្ទ្រ៖ មិនចាំបាច់ទេ ! មនុស្សមាត់ដាច់អញ្ចឹង សមដេកអត់បែបនេះហើយ ! ចាំទៅរកញ៉ាំបបរនៅផ្ទះអូនកែវទៅ ! បានវាឆ្អែតដល់បេះដូង! បបរនេះខ្ញុំយកទៅចាក់ឲ្យជ្រូកស៊ីវិញល្អជាង !
ច័ន្ទ្រដើរចេញទៅបាត់យ៉ាងលឿន ។ វ៉ាន់ខាំមាត់សម្លក់តាមក្រោយ យកដៃក្ដោបពោះបណ្ដើរ
វ៉ាន់៖ ស្រីឆ្នាស់នេះចំជាចិត្តអាក្រក់មែន ! ធ្វើឲ្យឯងឈឺហើយ មិនព្រមនៅមើលថែទាំទៀត! បានតែមកបញ្ឈឺថែមទៅវិញ ! ចាំមើលណា៎ ឲ្យតែអាវ៉ាន់បានជាមានកម្លាំងវិញចុះ បានស៊ីសងគ្នាល្អមើលហើយ !
កម្មកររោងម៉ាស៊ីនបីនាក់កំពុងអង្គុយកៅអីទល់មុខឆែម ។ ឆែមចែកលុយឲ្យគ្រប់គ្នានិយាយបណ្តើរ
ឆែម៖ ពួកឯងប្រាកដហើយហ្អី ថាសាម៉នមិនបានឃើញមុខពួកឯងទេនោះ ?
កម្មករទីមួយរាប់លុយមុខរីករាយ
កម្មករទី១៖ ច្បាស់ហើយ អ៊ំមេឃុំ ! ពួកខ្ញុំបង្ហាញតែដៃ មិនបានបង្ហាញមុខទេ! ធ្វើម៉េចនឹងឃើញពួកខ្ញុំទៅ ?
កម្មករទី២៖ ចំណែកខ្ញុំវិញ តឺនុយសុទ្ធតែអាវអ្នកទីក្រុងសង្ហាខ្លាំងណាស់ ! គាត់ពិតជាចំណាំខ្ញុំមិនបានទេ !
ឆែមងក់ក្បាល
ឆែម៖ អ៊ឺ បើអញ្ចឹងល្អហើយ! ឲ្យតែពួកឯងធ្វើតាមបញ្ជារបស់យើង កុំប៉ះពាល់ទ្រព្យ របស់គេឲ្យសោះ ! ទោះជាថ្ងៃក្រោយ បែកការណ៍ ក៏គ្មានទោសកំហុសអីធ្ងន់ធ្ងរដែរ ! តែបើគេចំណាំពួកឯងមិនបាន រឿងរ៉ាវក៏វានឹងចប់ងាយស្រួល មិនពាក់ព័ន្ធអ្វីដល់ ពួកយើងទេ !
កម្មករទី៣៖ អ៊ំមេឃុំកុំភ័យ ! ពួកខ្ញុំមិនបានប៉ះពាល់របស់ទ្រព្យលោកមេភូមិទេ! អ៊ំមេ ឃុំបញ្ជាឲ្យធ្វើយ៉ាងម៉េច គឺពួកខ្ញុំធ្វើយ៉ាងហ្នឹង មិនហ៊ានល្មើសបទបញ្ជាទេ !
ឆែម៖ ល្អ បើអញ្ចឹងពួកឯងទៅធ្វើការងាររៀងខ្លួនវិញទៅ !
កម្មករទាំងបីសំពះអរគុណឆែម រួចទៅលើកបាវស្រូវ សំអាតរោងម៉ាស៊ីនរៀងខ្លួន ។ ឆែមគងអន្ទាក់ខ្លា អង្រួនជើង ជក់ខ្សៀរបង្ហុយ ធ្វើមុខទ្រឹងគិត ផ្លុំផ្សែងចេញពីមាត់បណ្តើរ គិតក្នុងចិត្ត
ឆែម៖ (យើងមិនព្រមឈប់ត្រឹមហ្នឹងទេមេភូមិសាម៉ន ! យើងនឹងធ្វើឲ្យឯងលើកកូន ស្រីឲ្យកូនប្រុសជើងដៃពីរតែម្តង ចាំមើលចុះ!)
កែវ និងម្លិះកំពុងធ្វើបង្អែមចេកខ្ទះជាមួយគ្នា។ ម្លិះពូតខ្ទិះដូង កែវចិតចេក។ ម្លិះអើតមើលធ្វើមុខឆ្ងល់
ម្លិះ៖ បងកែវ ចិតចេកច្រើនម្ល៉េះ គ្នាយើងតែប៉ុន្មាននាក់ហ្នឹង ! ចិតចេកតែមួយស្និទ្ធបានហើយ !
កែវញញឹម
កែវ៖ អូស៍ បងធ្វើឲ្យច្រើនព្រោះចង់យកទៅផ្ញើរបងរុណញ៉ាំផង! គាត់មានរបួសអញ្ចឹង គួរតែញ៉ាំបង្អែមខ្លះឲ្យឆាប់មានកម្លាំង !
ម្លិះមើលមុខកែវបន្តិច
ម្លិះ៖ បងកែវដូចជាបារម្ភពីបងរុណណាស់ហ្ន៎ !
កែវញញឹម
កែវ៖ មនុស្សស្រឡាញ់គ្នាត្រូវតែបារម្ភពីគ្នាអញ្ចឹងហើយ !
ម្លិះមើលមុខកែវភាំងបន្តិច
ម្លិះ៖ មនុស្សស្រឡាញ់គ្នា ?
កែវ៖ មែនហើយ ! បងរុណគាត់ជាមនុស្សខ្មាស់អៀនច្រើន ! មិនហ៊ាននិយាយស្តី មិនហ៊ានសារភាព តែមនុស្សស្រឡាញ់គ្នាអាចយល់ចិត្តគ្នាបានណាអូនម្លិះ ! បងរុណព្យាយាមបង្ហាញថាគាត់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបងណាស់ ! បារម្ភពីបងគ្រប់ពេលវេលា ! គាត់ធ្លាប់និយាយប្រាប់បងថា គាត់នឹងរៀបការជាមួយមនុស្សស្រីដែលគាត់ស្រឡាញ់ ! នៅពេលដែលគាត់មានលិទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ធ្វើជាមេគ្រួសារ នោះគាត់នឹងចូលស្តីដណ្តឹងគេ រៀបការពេញច្បាប់ ! គាត់និយាយប្រាប់ប៉ុណ្ណឹងហើយ ចាំបាច់ឲ្យគាត់និយាយត្រង់ៗថាស្រីម្នាក់នោះជាអ្នកណាទៀតហ្អី ? បើគាត់មិនចង់សារភាពប្រាប់បងទេ ហេតុអីក៏មកនិយាយរឿងនេះប្រាប់បងទៅវិញ ?
ម្លិះមើលមុខកែវទ្រឹងបន្តិចរួចញញឹមស្ងួតងក់ក្បាល
ម្លិះ៖ ច៎ា មែនហើយ !
(នៅមានត)
ចែករំលែកព័តមាននេះ