ក្នុងផ្ទះច័ន្ទ្រកំពុងបត់ខោអាវ ណាតរៀបចំរបស់របរក្នុងផ្ទះនិយាយបណ្តើរមុខមិនសប្បាយចិត្ត
ណាត៖ នែ៎! នៅអង្គុយបត់ខោអាវធ្វើព្រងើយហ្នឹងហើយ នាងច័ន្ទ្រលឺម៉ែប្រាប់ឬអត់? ឯងស្មានថាម៉ែសក់ពីរពណ៌ហើយមិនដឹងអីហ្អី?
ក្នុងផ្ទះច័ន្ទ្រកំពុងបត់ខោអាវ ណាតរៀបចំរបស់របរក្នុងផ្ទះនិយាយបណ្តើរមុខមិនសប្បាយចិត្ត
ណាត៖ នែ៎! នៅអង្គុយបត់ខោអាវធ្វើព្រងើយហ្នឹងហើយ នាងច័ន្ទ្រលឺម៉ែប្រាប់ឬអត់? ឯងស្មានថាម៉ែសក់ពីរពណ៌ហើយមិនដឹងអីហ្អី? បើមិនមែនស្នាដៃឯងទេ អាវ៉ាន់ក៏វាមិនធ្លាក់អណ្តាតអញ្ចឹងដែរ !
ច័ន្ទ្រនិយាយធ្វើហី
ច័ន្ទ្រ៖ ខ្ញុំមិនដឹងរឿងអីទេម៉ែ! កុំចេះតែទម្លាក់កំហុសខ្ញុំនោះ ! បើមកពីកាហ្វេរបស់ខ្ញុំ ម៉េចក៏គេគ្រប់គ្នាមិនរាគ រាគអីតែអន្ទិតវ៉ាន់ម្នាក់ឯងនោះ!
ណាតស្រវារបស់នៅលើទូ ចង់គប់ច័ន្ទ្រ តែច័ន្ទ្រគេចទៅពួនក្រោយកៅអី
ច័ន្ទ្រ៖ ម៉ែៗ! ឈឺណាម៉ែ!
ណាតច្រត់ចង្កេះសំឡក់ច័ន្ទ្រ
ណាត៖ ឯងចេះដឹងឈឺដែរហ្ហី ? ចុះត្រង់ធ្វើឲ្យគេឈឺនោះ ម៉េចក៏មិនគិតផង! ម៉ែមិនបានបង្រៀនឲ្យឯងធ្វើជាមនុស្សចិត្តខ្មៅ ចិត្តទុរយសស្អីបែបនេះទេ យ៉ាងណាក៏ជាអ្នកស្រុកភូមិជាមួយគ្នា។ អាវ៉ាន់គ្នាកំព្រីកំព្រានៅតែម្នាក់ឯង វាឈឺអញ្ចឹងហើយនៅតែឯងផង ស្មានថាស្រួលហ្ហី ឆាប់ទៅអើតមើលវាបន្តិចទៅ ! ឯងជាអ្នកធ្វើឲ្យវាឈឺ ឯងត្រូវតែទៅមើលខ្លួនឯង ទៅឲ្យឆាប់!
ច័ន្ទ្រអេះក្បាលធ្វើមុខជូរ
ច័ន្ទ្រ៖ ខ្ញុំដឹងហើយម៉ែ! និយាយដដែលៗ ចាំខ្ញុំទៅអើតមើលមួយភ្លែតក៏បានដែរ ! ខ្ញុំចង់ទៅមើលអន្ទិតវ៉ាន់ហ្នឹងវាស្លាប់ហើយនៅ ?
ណាត៖ យី! មីកូនមួយនេះ មាត់អាក្រក់ម្ល៉េះ ម៉េចក៏មិនឆាប់ទៅ ! មើលយកម្ហូបអាហារទៅផ្ញើវ៉ាន់ផងទៅ ! មិនដឹងថាវាបានស្អីស៊ីឬអត់ទេ ? បើវាបានធូរវាមិនអីទេ ក្រែងវាមិនទាន់ស្រួល យប់ព្រលប់នៅតែម្នាក់ឯងផង អារឿងរាគរុះនេះវាស្លាប់បានណាកូន !
ច័ន្ទ្រ៖ ខ្ញុំដឹងហើយ! ដឹងហើយ ! ឈប់រអ៊ូច្រើនទៅម៉ែ !
ច័ន្ទ្រចុះពីលើផ្ទះទាញកង់ជិះចេញទៅរអ៊ូបណ្តើរ
ច័ន្ទ្រ៖ ចំណេះជិះកឯងមែន ! ឲ្យឯងពិបាកទៅមើលទៅមើលថែរអន្ទិតវ៉ាន់ហ្នឹងដដែល មិនដឹងជាស្អីទេម៉ែ !
វ៉ាន់ដេកលើគ្រែថ្ងូរតិចៗប្រែខ្លួនចុះឡើងរួចប្រឹងច្រត់ដៃងើបអង្គុយ ឈោងដៃស្រវារកកែវទឹក តែឈោងមិនដល់ ។ ច័ន្ទ្រឈរនៅខាងក្រៅបង្អួច កំពុងលួចមើលវ៉ាន់។ វ៉ាន់ឈោងយកទឹកមិនដល់ ងើបដើរចុះពីលើគ្រែ ដើរទន់ជើងដួល។ ច័ន្ទ្រស្ទុះរុញទ្វារចូលមកជួយលើទប់ខ្លួនវ៉ាន់
ច័ន្ទ្រ៖ អេៗ ! យ៉ាងម៉េចហ្នឹង ? គ្រាន់តែយកទឹកប៉ុណ្ណឹងក៏មិនបានផឹកដែរហ្ហី ទន់ជ្រាយម្ល៉េះន៎ !
វ៉ាន់ខំទប់ខ្លួនងើបឈរ បើកភ្នែកក្រឡង់ដាក់ច័ន្ទ្រវិញ
វ៉ាន់៖ សាករាគខ្លួនឯងម្តងមើលដឹងហើយ ថាវាយ៉ាងម៉េចនោះ ! ស្មានថាខ្ញុំមិនដឹងហ្ហី ថាមានអ្នកព្យាបាទខ្ញុំនោះ នៅមកធ្វើសំដីគ្រាន់បើដាក់ទៀត !
ច័ន្ទ្រខំប្រឹងជួយទប់ខ្លួនវ៉ាន់
ច័ន្ទ្រ៖ នែ៎ៗ! កុំបៀមឈាមព្រួសដាក់គេណា! ខ្ញុំមិនដឹងរឿងស្អីទេ ។ កុំតែម៉ែដេញមក កុំអីខ្ញុំមិនរវល់ជាមួយទេ! ប្រុសសំដីអាក្រក់អញ្ចឹងនោះ គេមកជួយមើលហើយនៅធ្វើមាត់ខ្លាំងមិនព្រមអន់ទៀត !
វ៉ាន់៖ មកនិយាយយកល្អធ្វើអីទៅ បើមិនមែនមកមើលខ្ញុំដោយដឹងកំហុសផងហ្នឹង ? កុំតែមីងគាត់ដេញមក ក៏មិនឃើញមុខដែរមែនទេ ? ចំជាគ្មានចិត្តគ្មានថ្លើមមែន !
ច័ន្ទ្ររុញវ៉ាន់មិនឲ្យតោងដៃនាងមុខខឹង
ច័ន្ទ្រ៖ ហ៊ី! នៅធ្វើឫកគ្រាន់បើទៀត ! ពិតជាមិនចេះឱនលំទោនមែន !
វ៉ាន់ត្រូវច័ន្ទ្ររុញ វ៉ីសដួលបះដៃបះជើងស្រវេស្រវាតោងច័ន្ទ្រជាប់ដួលទៅទាំងអស់គ្នា ច័ន្ទ្រដួលទៅលើខ្លួនវ៉ាន់។ខ្លួនច័ន្ទ្រនៅពីលើវ៉ាន់ ច្រមុះនឹងច្រមុះទល់គ្នា មើលមុខគ្នាភ្លឹកបានបន្តិច វ៉ាន់ស្រែក
វ៉ាន់៖ អូយៗ! នេះចង់មកជួយមើលខ្ញុំ ឬក៏មកធ្វើបាបថែមទៀត ? បែកពោះខ្ញុំឥឡូវហើយ! ខ្លួននាងធ្ងន់ណាស់ណា មិនមែនស្រាលទេ !
ច័ន្ទ្រធ្វើមុខអៀនស្ទុះងើបចេញពីខ្លួនវ៉ាន់ រួចរត់ចេញទៅក្រៅផ្ទះវិញ វ៉ាន់ខំច្រត់ដៃងើបអង្គុយស្រែកហៅ
វ៉ាន់៖ នែ៎ៗ ! មកជួយលើកខ្ញុំសិន! ចំមែនហើយ ចេះទុកមនុស្សឈឺឲ្យនៅម្នាក់ឯងទៅកើត ?
អរុណកំពុងដុតភ្នក់គោនៅក្បែរក្រោលគោ។ រ៉េតកំពុងអូសកង់បម្រុងដឹកចូលក្នុងផ្ទះ អរុណងាកស្រែកប្រាប់
(នៅមានត)
ចែករំលែកព័តមាននេះ