រាជធានីភ្នំពេញ៖ ជាមួយថ្មសំលៀងមួយដុំ ទឹកបីបួនដប ដាក់ក្នុងកញ្ច្រែងជ័រមួយ បុរសវ័យ ៣៨ ឆ្នាំម្នាក់ ត្រូវជិះកង់ដឹកសម្ភារ សម្រាប់សំលៀងកាំ.បិ.ត.នេះ ចល័តពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ដើម្បីរកអ្នកត្រូវការសំលៀងកាំ.បិ.ត. ។ លោក មាស វណ្ណៈ ដែលមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តតាកែវ បានសម្រេចចាប់យកមុខរបរ ដើរសំលៀងកាំបិតនេះជាង ១ ឆ្នាំហើយ ចាប់តាំងពីផ្ទុះជំងឺកូវីដ ១៩ មក ។ នៅមុននេះ លោកធ្វើការឱ្យក្រុមហ៊ុនមួយខាងដឹកអ៊ីវ៉ាន់ ដែលអាចរកចំណូលបានក្នុងមួយខែ ១៥០ ដុល្លារ ប៉ុន្តែពេលកូវីដ ១៩ ផ្ទុះឡើងក្រុមហ៊ុននោះបានបិទទ្វារ ។
លោក វណ្ណៈ បានឱ្យដឹងថា៖ «រាល់ថ្ងៃខ្ញុំត្រូវជិះកង់ដើររកអ្នកត្រូវការសំលៀងកាំបិត ពូថៅ ពីតាមផ្សារ និងផ្ទះរបស់គេ ។ បើមានគេសំលៀង ក្នុង១ថ្ងៃ អាចរកលុយបានត្រឹមតែ ១ ម៉ឺនទៅ ២ ម៉ឺនរៀល គ្រាន់ទិញបាយហូប និងថ្លៃផ្ទះជួល ក្រៅពីនោះត្រូវសន្សំផ្ញើទៅឱ្យប្រពន្ធកូន នៅឯស្រុក» ។
បុរសវ័យ ៣៨ ឆ្នាំរូបនេះថាខ្លួន បានចាកចេញពីស្រុកមកប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិត នៅភ្នំពេញនេះ ច្រើនឆ្នាំហើយ ។ លោកបាន ជួលផ្ទះរបស់គេស្នាក់នៅម្តុំរង្វង់មូលផ្សារដើមថ្កូវ ដែលត្រូវឃ្លាតឆ្ងាយពីប្រពន្ធ និងកូនប្រុស អាយុ ១២ ឆ្នាំម្នាក់ ។ លោកថាជារៀងរាល់ថ្ងៃ លោកតែងតែជិះកង់ ដឹកកញ្ច្រែងជ័រផ្ទុកសម្ភារឧបករណ៍សម្រាប់សំលៀងកាំបិត ចេញពីផ្ទះជួល ដើរសំលៀងកាំបិត ឱ្យគេនៅម្តុំរង្វង់មូលផ្សារដើមថ្កូវ និង ទៅតាមកន្លែងមួយចំនួនទៀត នៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញផងដែរ ប៉ុន្តែនៅរយៈពេលចុងក្រោយនេះ លោកបានសុំលោកគ្រូនាយកសាលាបឋមសិក្សា អ្នកឧកញ៉ាមហាភក្តី ហ៊ុន នាង ទួលទំពូង២ ដែលស្ថិតនៅលើបណ្តោយផ្លូវ ២៧១ បានដាក់ឆ័ត្រ ធ្វើជាកន្លែងអង្គុយសំលៀងកាំបិតជាប្រចាំ ប៉ុន្តែលោកត្រូវដែលប្រមូលកាំបិត និងសម្ភារផ្សេងៗទៀត ដែលត្រូវសំលៀងពីម៉ូយតាមផ្ទះនិងតាមផ្សារ ។
លោក មាស វណ្ណៈថា ក្នុងមួយថ្ងៃៗអាចរកលុយ បានត្រឹមតែពី ១ម៉ឺន ទៅ ២ម៉ឺន រៀលគ្រាន់ទិញបាយហូប និងថ្លៃផ្ទះជួល និងសល់តិចតួចផ្ញើទៅគ្រួសារចាយនៅឯស្រុកកំណើតប៉ុណ្ណោះ។ «ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ចាប់ពីម៉ោង ៧ ព្រឹកមក ខ្ញុំត្រូវជិះកង់ដើរប្រមូលកាំបិតរបស់គេពីផ្សារ និង តាមផ្ទះរបស់គេ បានចាប់ពី ១០ កាំបិត ១៥ កាំបិត ទៅ ២០ កាំបិត មិនទៀងទេ អាស្រ័យទៅតាមថ្ងៃ ថ្ងៃខ្លះបានតិច ថ្ងៃខ្លះបានច្រើន ហើយយកមកអង្គុយសំលៀងនៅទីនេះ ដោយកាំបិតមួយតម្លៃ ១ ពាន់រៀល និងសំលៀងរួចទើបដឹកយកទៅឱ្យគេវិញ និងរហូតដល់ម៉ោង ៥ ឬម៉ោង ៦ល្ងាច ទើបឈប់» ។
លោក មាស វណ្ណៈ បានរៀបរាប់ថា ដោយសារលោកមិនសូវចេះអក្សរ គ្មានជំរើសអ្វីក្រៅពីការងារ ដែលប្រើកម្លាំងនោះទេ ទោះបីជាលោកធ្វើការឱ្យគេកាលពេលមិនទាន់ផ្ទុះកូវីដ ១៩ ក៏ប្រើកម្លាំងដែរ គឺត្រូវដឹកអ៊ីវ៉ាន់ពេញៗមួយថ្ងៃ ។ លោកថាជីវិតគ្មានអ្វីក្រៅពីការតស៊ូនោះឡើយ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ