ជំងឺភ្លេចភ្លាំង គឺជាទម្រង់ទូទៅបំផុតនៃការវង្វេងវង្វាន់ ហើយវាព្យាបាលមិនជា ចុះខ្សោយ និងជាជំងឺដែលប៉ះពាល់ដល់មនុស្សជាង២៧ លាននាក់ទូទាំងពិភពលោក ដែលភាគច្រើនកើតមានលើអាយុច្រើនជាង៦៥ឆ្នាំឡើងទៅ ។
ជំងឺភ្លេចភ្លាំង គឺជាទម្រង់ទូទៅបំផុតនៃការវង្វេងវង្វាន់ ហើយវាព្យាបាលមិនជា ចុះខ្សោយ និងជាជំងឺដែលប៉ះពាល់ដល់មនុស្សជាង២៧ លាននាក់ទូទាំងពិភពលោក ដែលភាគច្រើនកើតមានលើអាយុច្រើនជាង៦៥ឆ្នាំឡើងទៅ ។ រោគសញ្ញាទូទៅបំផុត គឺអសមត្ថភាពក្នុងការទទួលបានការចងចាំថ្មី និងភាពលំបាកក្នុងការទាញយកមកវិញនូវការណ៍ពិតជាក់ស្តែង ។
ជំងឺភ្លេចភ្លាំងនេះនឹងឈានដល់ការយល់ច្រឡំ ឆាប់ខឹង និងការឈ្លានពាន អារម្មណ៍មិនល្អ អសកម្ម បាត់បង់ការចង់ចាំរយៈពេលយូរ និងឆាប់ចុះចាញ់នឹងការបាក់ទឹកចិត្ត។ ចំណែកមុខងាររាងកាយបាត់បង់ជា បណ្តើរៗ ហើយនឹងឈានដល់ការបាត់បង់ជីវិតផងដែរ ។ រហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះយន្តការច្បាស់លាស់ ស្ថិតនៅពីក្រោយជំងឺត្រូវបានគេយល់ឃើញយ៉ាងលំបាកជាទីបំផុត ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងឆ្នាំ២០១១ ហ៊្សែនត្រូវបានគេកំណត់ដែលបានដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងដំណើរជីវសាស្ត្រដូចជា ការរលាក កូឡេស្តេរ៉ូល និងប្រព័ន្ធបញ្ជូនកោសិកា ។ វិធានការទាំងនេះផ្តល់នូវទិសដៅថ្មីសម្រាប់ការព្យាបាលប្រកបដោយសក្តានុពលក្នុងទម្រង់នៃថ្នាំ ការផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបទ និងការព្យាបាលផ្សេងទៀត ។ វិធីសាស្ត្រថ្មីនៃការបញ្ជូនថ្នាំទៅកាន់ខួរក្បាលក៏នឹងត្រូវគេរកឃើញផងដែរ ដូចជាការប្រើប្រាស់កោសិកាផ្ទាល់របស់រាងកាយជាអ្នកដឹកជញ្ជូនតែម្តង ។
បន្ទាប់ពីរយៈពេល១៥ឆ្នាំនៃការស្រាវជ្រាវ និងក្រោយការព្យាបាលដោយប្រើប្រាស់វិធី ទំនើបៗ ពោលគឺហានិភ័យនៃជំងឺភ្លេចភ្លាំងត្រូវបានកាត់បន្ថយជាង៦០ភាគរយ ហើយជាមួយនឹងក្តីសង្ឃឹមនេះ ជំងឺភ្លេចភ្លាំងនឹងត្រូវព្យាបាលជា១០០ភាគរយ ក្នុងឆ្នាំ២០៣០ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ