នៅក្នុងអដ្ឋកថាជាតក ត្រង់មោរជាតក បានពោលទុកមកថា កាលណោះ ព្រះពោធិសត្វបានសោយព្រះជាតិជាសត្វក្ងោកមានពណ៌ដូចមាសព្រោះរស់នៅនឹងភ្នំទណ្ឌក ក្នុងព្រៃហេមពាន្ត ។
ជាប្រក្រតីមុននឹងចេញទៅស្វែងរកអាហារ ព្រះពោធិសត្វតែងតែក្រោកអំពីព្រឹក សម្លឹងមើលព្រះអាទិត្យកំពុងរះឡើង ហើយក៏រាយមន្តស្វាធ្យាយពីរគាថាដំបូងថា ឧទេតយព្ចាជាដើម ដែលជាការនមស្សការចំពោះទេវបុត្រដែលអាស្រ័យនឹងព្រះអាទិត្យផង ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយផង ព្រះពោធិញ្ញាណ និងវិមុត្តិធម៌របស់ព្រះពុទ្ធគ្រប់ព្រះអង្គផង ដើម្បីជាគ្រឿងរក្សាការពារខ្លួនឲ្យនៅជាសុខអស់១ថ្ងៃនោះ ទើបត្រាច់ទៅស្វែងរកអាហារ ។
កាលត្រឡប់មកពីរកអាហារវិញក្នុងវេលាល្ងាច ព្រះអាទិត្យទៀបអស្ដង្គតក៏សម្លឹងមើលព្រះអាទិត្យ ហើយរាយមន្តស្វាធ្យាយពីរគាថាក្រោយថា អបេតយព្ចាជាដើម ដើម្បីជាគ្រឿងរក្សាការពារខ្លួនឲ្យនៅជាសុខអស់១យប់នោះ ។
ក្ងោកពោធិសត្វក៏រួចផុតពីអន្តរាយហើយគ្រប់យ៉ាងទោះជាជាន់អន្ទាក់ក៏អន្ទាក់នោះមិនភ្លាត់ដែល ដោយអានុភាពនៃមន្តគាថានោះឯង ៕ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ