យោងតាមសៀវភៅ «អក្សរសិល្ប៍ខ្មែរសតវត្សទី២០ កវីនិពន្ធ និងកម្រងអត្ថបទ» បង្ហាញថា លោករីម គីន កើតថ្ងៃទី៨ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩១១ នៅសង្កាត់ទី៥ ក្រុងភ្នំពេញ ។ ឪពុកឈ្មោះគីម ជាចៅហ្វាយខេត្តកំពង់ស្ពឺ និងម្តាយឈ្មោះរសា ។ លោករីម គីន បានរៀបការជាមួយអ្នកស្រីសិន ហៅស៊ីមន នៅថ្ងៃទី១៦ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៣៥ ។
លោករីម គីន ចូលរៀននៅវត្តស្វាយដង្គុំ ក្នុងសំណាក់លោកគ្រូ «សាំង»ជាឪពុកមា ហើយបានរៀនអានសាស្ត្រាច្បាប់ និងសាស្ត្រារឿងជាច្រើន ។ នៅវត្តលោករីម គីន បានក្រេបរសជាតិលទ្ធិពុទ្ធសាសនា និងស្គាល់ជីវភាពនៅវត្តច្បាស់ ។
នៅអាយុ១០ឆ្នាំ លោករីម គីន បានផ្លាស់ឈ្មោះថា «គិម កាំង» ហើយបានចុះឈ្មោះរៀននៅសាលាដែលបារាំងបង្កើត ឈ្មោះសាលា«ឌូដាដឺឡាគ្រេ» ។ ក្រោយមកដោយមេឃុំសរសេរឈ្មោះខុស «គិម កាំង»ទៅជា «រីម គីនវិញ» ។ លោករីម គីន បានរៀនចប់នៅសាលាឌូដាដឺឡាគ្រេ ហើយប្រឡងចូលរៀននៅអនុវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ថិនៅឆ្នាំ១៩២៩ ។
បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់ទី៤ លោករីម គីន ធ្វើគ្រូបង្រៀននៅខេត្តបាត់ដំបង ហើយមួយឆ្នាំក្រោយមកលោកបានផ្លាស់ទៅភ្នំពេញវិញ ។
លោករីម គីន មានតួនាទីជាអនុរក្សនៅអនុវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ថិនាឆ្នាំ១៩៣៤ ហើយបន្ទាប់មកបានទៅបង្រៀននៅសាលាចាក់អង្រែ ។ រាជការបានផ្លាស់លោករីម គីន ឱ្យទៅបង្រៀននៅសាលាមុនីវង្ស នាឆ្នាំ១៩៤៦ ហើយរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៤៧ បានផ្លាស់ទៅភ្នំពេញបង្រៀននៅសាលាគរុវិជ្ជា ។ លោករីម គីនធ្លាប់បង្រៀនភាសាខ្មែរនៅសាលានាយទាហាន សាលាដេកាត (១៩៥៥-១៩៥៦) និងសាលាភូមិន្ទរដ្ឋបាល (១៩៥៧) ។
លោករីម គីន ក្រេបជញ្ជក់ចំណេះដឹងពីសៀវភៅបរទេស ជាពិសេសសៀវភៅបារាំង។ លោករីម គីនមាននិស្ស័យលើការសរសេរតាំងពីអាយុជិត១៨ឆ្នាំ គឺពេលចូលរៀនក្នុងអនុវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ថិនាឆ្នាំ១៩២៩-១៩៣០ ។
អនុវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ថិជា «អនុវិទ្យាល័យឥណ្ឌូចិន» ហើយមានសិស្សវៀតណាមច្រើនមិនចាញ់សិស្សខ្មែរយើងទេ ។ ប្រទេសវៀតណាមស្ថិតក្រោមអាណានិគមបារាំងដូចកម្ពុជាដែរ តែមានអ្នកនិពន្ធច្រើន ហើយសៀវភៅបោះពុម្ពផ្សាយក៏មានច្រើនដែរ ។ នៅតាមផ្លូវប្រជុំជនក្នុងទីក្រុង សៀវភៅចិននិងវៀតណាមមានលក់ពាសពេញ ។ ដោយពុំចង់ឱ្យចាញ់ជាតិគេតទៅទៀត លោករីម គីន ហាត់សរសេរ បន្តិចម្តងៗពីទេសភាពខ្លះ ពីមនោសញ្ចេតនាខ្លះ ជាពាក្យកាព្យ ហើយតែងតែយកអានធ្វើបទនៅពេលចេញលេង ឬនៅពេលយប់ ។ ជំនក់ចិត្តចំពោះការតាក់តែងបណ្តាលឱ្យការសិក្សាទូទៅថមថយ ។ ជំនក់ចិត្តចំពោះការតែងនិពន្ធ បានដុតរោលលោករីម គីនយា៉ងខ្លាំង ហើយលោកល្បងយក រឿង «ចៅក្តាំងបាយ» សរសេរជាថ្មីនៅពេលលោករៀននៅឆ្នាំទី៣។ លោករីម គីន យកស្នាដៃនេះទៅបង្ហាញសាស្ត្រាចារ្យអក្សរសាស្ត្ររបស់លោកហើយទទួលបានការសរសើរពីសាស្ត្រាចារ្យនោះ ។
លោករីម គីន ចាប់ផ្តើមសរសេរ រឿង «សេនាកំសត់» បានមួយផ្នែក លុះដល់ឆ្នាំ១៩៥១ ទើបសរសេរបញ្ចប់ដោយកែប្រែឆ្ងាយពីគំនិតដើម ។ នៅបាត់ដំបងលោករីម គីន នឹកចង់បង្កើត «ឡាវ៉ា ឬមនុស្សកំណាញ់របៀបខ្មែរ» ហើយក៏បានសម្រេច ។ នៅភ្នំពេញក្រោយពី «រឿងខ្ញុំ»មក លោករីម គីនបានសរសេររឿង «ឱ្យស្គាល់…» ជាពាក្យកាព្យទៀត ។
នៅដំណាច់ឆ្នាំសិក្សា ១៩៣៣-១៩៣៤ សិស្សសាលារៀបចំសម្តែងល្ខោនដើម្បីទុកជាអនុស្សាវរីយ៍មុនពេលលាចាកអនុវិទ្យាល័យ ហើយលោករីម គីន ក៏សរសេររឿង «កូនអ្នកកាប់ឧស» ជាពាក្យកាព្យដើម្បីយកទៅសម្តែង ។
ក្រោយពីពិភាក្សាជាមួយមិត្តភក្តិ ខ្លះៗមក និងដោយយល់អត្ថប្រយោជន៍របស់ពាក្យសម្រាយ លោករីម គីនបានសរសេររឿងខ្លីៗ ហើយបានផ្សាយជូនមហាជនស្តាប់តាមរយៈ «សំឡេងវិទ្យុកម្ពុជា» និងតាមទស្សនាវដ្តី «រាត្រីថ្ងៃសៅរ៍» ។
លោករីម គីន បានសរសេររឿងល្ខោនមួយមានចំណងជើងថា «មនុស្សគមទាំង៤» នាឆ្នាំ១៩៣៧ ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងសេចក្តីត្រូវការរបស់ «សមាគមសិស្សចាស់ និងមិត្តនៃអនុវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ថិ»សម្រាប់យកទៅសម្តែងល្ខោន ។
នៅឆ្នាំ១៩៣៨ លោករីម គីនបានសរសេររឿង «សូផាត» ។ តាមសេចក្តីស្នើសុំរបស់អ្នកនិពន្ធ គណៈរដ្ឋមន្ត្រីបានអនុញ្ញាតឱ្យបោះពុម្ពផ្សាយ ។ ដោយខ្វះប្រាក់ក្នុងឋានៈជាសមាជិកម្នាក់នៃ «សមាគមសិស្សចាស់ និងមិត្តនៃអនុវិទ្យាល័យ និងវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ថិ» លោករីម គីន បានខ្ចីប្រាក់ពីហឹបសមាគមចំនួន៣០០រៀល យកទៅបោះពុម្ពរឿង «សូផាត» ។ នៅខែមករា ឆ្នាំ ១៩៤២ បានយករឿង សូផាតពីរោងពុម្ព «មាន់សាន់» នៅច្រើឡឺង (ប្រទេសវៀតណាមខាងត្បូង) ចំនួន២.០០០ក្បាលមកដល់ប្រទេសកម្ពុជា ។ ប្រលោមលោកទី១របស់ខ្មែរនេះបានអង្រួនស្មារតីអ្នកអានពេញទាំងផ្ទៃប្រទេសនិងក្រៅប្រទេស ។ ស្នាដៃនេះធ្វើឱ្យលោករីម គីន ទទួលបានការសរសើរពីគ្រប់ទិសទី ។ សៀវភៅចំនួន២ពាន់ក្បាលលក់អស់ពីបណ្ណាគារតែក្នុងរយៈ៦ខែប៉ុណ្ណោះ ។ ប្រាក់បានពីការលក់សៀវភៅ អ្នកនិពន្ធរីម គីន យកទៅសងសមាគមវិញ ហើយប្រាក់ចំណេញទិញបានកង់មួយ ។ តាមរយៈរឿងសូផាត រាជការបានប្រគល់គ្រឿងឥស្សរិយយសមុនីសារភណ្ឌដល់លោករីមគីន ។ លោករីម គីន បាននិពន្ធរឿង នាង«សមាភាវី» ក្នុងឆ្នាំ១៩៤៣ និងបានប្រែរឿង «អ្នកត្រកូលខ្ពស់ម្នាក់ជាអ្នកក្រ»។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៤៤-១៩៤៥ លោករីម គីនបានតែងរឿងល្ខោនមួយតាមលំនាំលោក «មូលីយែរ» គឺរឿង«អ្នកកុដុម្ពិកៈមន្ត្រីកិត្តិយស» ដែលសិស្សសាលាគរុវិជ្ជា យកទៅសម្តែងក្នុងពិធីបុណ្យកឋិន និងក្នុងរាត្រីសមោសរមួយ ។ រឿងល្ខោនឯទៀតដែលលោករីម គីននិពន្ធគឺ «ថ្លាងធ្លុះធ្លាយ» «ក្បាលគ្នាទំពែកទេ» និង«កំលោះអាយុ៥០ឆ្នាំ» ។
ក្នុងឆ្នាំ១៩៤៦ នៅពេលបោះឆ្នោតតំណាងរាស្ត្រ លោករីម គីនបានសរសេររឿងមួយទៀតយកទៅសម្តែងក្នុងការឃោសនាគណបក្សប្រជាធិបតេយ្យ គឺរឿង «គុនវុឌ្ឍី» ។ រឿងមួយទៀតគឺរឿង «វិស្សមកាល» បានសរសេរ និងសម្តែងឡើងនៅក្នុងរាត្រីសមោសរជួយសង្គហនិស្សិតខ្មែរ ។
ឆ្នាំ១៩៤៧ រឿង «ចិត្តចងចាំ» ត្រូវលោករីម គីន តែងសម្រាប់សម្តែងក្នុងរាត្រីសមោសរមួយ ហើយយកទៅប្រឡងបានជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ ។ រឿង «ប្លង់តុងងោក» របស់លោកញឹក នូ ជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ២ និងរឿង «វិស្សមកាល» របស់លោករីម គីន ជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ៣ ។ ឆ្នាំ១៩៤៨ លោករីម គីន បានសរសេររឿងល្ខោនមួយទៀតមានចំណងជើងថា «លួចស្រឡាញ់លួចកើតទុក្ខ» ត្រូវសិស្សសាលាគរុវិជ្ជាយកទៅសម្តែង ហើយនៅឆ្នាំ១៩៥៦ សមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរបានយកទៅសម្តែងនៅក្បាលថ្នល់ នៅតាខ្មៅ និងនៅភ្នំពេញ ។
ក្នុងឆ្នាំ១៩៤៩ លោករីម គីន បានសរសេររឿង «ក្លាហាន» បោះពុម្ពផ្សាយនាឆ្នាំ១៩៥៣ ។ រឿង «ស្ត្រីកំព្រា» បោះពុម្ពផ្សាយក្នុងឆ្នាំ១៩៥១។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៥០ តែងរឿង «ទឹងមមឹង» បានបោះពុម្ពផ្សាយ និងក្នុងឆ្នាំ១៩៥៣ រឿង «រាជកុមារ» មិនបានបោះពុម្ពទេ ។
ឆ្នាំ១៩៥១ លោករីម គីនបាននិពន្ធរឿង «នាងរតននារី» ។ ឆ្នាំ១៩៥២ លោកតែងរឿង មើលព្រះចន្ទ», រឿង «សមាភាវី» និងរឿង «ពលហង្ស» ។ ឆ្នាំ១៩៥៣ តែងរឿង «ឈាមរកឈាម» និងរឿង «សេនាកំសត់» ។ ក្រៅពីនេះលោករីម គីន សរសេររឿងជាច្រើនទៀត តែបាត់បង់ទៅ ។
លោករីម គីន បានបកប្រែរឿង«ឡឺស៊ីត» (Le Cid) និងរឿង «គ្មានគ្រួសារ« (Sans Famille) របស់លោកគរណី (Corneille) និងហិចទ័រម៉ាឡូ (Hector Malot) ។
សមាគមណាដែលទាក់ទងទៅនឹងសកម្មភាពលើកស្ទួយអក្សរសាស្ត្រជាតិ លោករីម គីន ចូលរួមជួយជានិច្ច ដូចជាសមាគមមិត្តសាលាបាលី និងសមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរជាដើម ។
លោករីម គីន ស្លាប់នៅថ្ងៃទី២៨ មករា ឆ្នាំ១៩៥៩ ដោយជំងឺរលាកស្រោមខួរ ។ ពិធីបូជាសពនាថ្ងៃទី៣១ មេសា នៅឈាបនដ្ឋានវត្តឧណ្ណាលោម បានការចូលរួមជាកិត្តិយសពីលោកចៅ សេង រដ្ឋលេខាធិការក្រសួងអប់រំ និងលោកហ៊ែល ស៊ុំផា ប្រធានសមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរ ។
ស្នាដៃ សំខាន់ៗរបស់លោករីម គីន មានដូចជា៖
១-រឿង សូផាត(បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ១៩៣៨) ។
២-រឿង ចិត្តចងចាំ(បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ១៩៤៨)។
៣-រឿង ស្ត្រីកំព្រា(បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ១៩៥១)។
៤-រឿង មើលព្រះចន្ទ(បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ១៩៥២) ។
៥-រឿង នាងសមាភាវី(បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ១៩៥២) ។
៦-រឿង ពលវង្សា (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ១៩៥៣)។
៧-រឿង ក្លាហាន(បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ១៩៥៣) ។
៨-រឿង នាងរតននារី(ពាក្យកាព្យឆ្នាំ១៩៣៨) ។
៩-រឿង ឈាមរកឈាម(ពាក្យកាព្យឆ្នាំ១៩៣៨) ។
១០-រឿង រៀនមិនពន្យល់(ពាក្យកាព្យឆ្នាំ១៩៣៨) ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ