ទីភ្នាក់ងារព័ត៌មានស៊ីនហួរបស់ចិនផ្សាយថា ទីតាំងបុរាណ «ធូស៊ឺ» ត្រូវអង្គការយូណេស្កូចាត់ចូលជាបេតិកភណ្ឌពិភពលោក កាលពីថ្ងៃទី៤ កក្កដា ២០១៥ ។ «ធូស៊ឺ» ជាបេតិកភណ្ឌពិភពលោកទី៤៨ របស់ចិន ធ្វើឱ្យដែនដីនោះ ក្លាយជាប្រភពបេតិកភណ្ឌពិភពលោកលំដាប់ទី២ បន្ទាប់ពីប្រទេសអីុតាលី ។
ក្នុងកិច្ចប្រជុំលើកទី៣៩ គណៈកម្មការយូណេស្កូ បានប្រកាសដាក់បុរាណស្ថាន «ធូស៊ឺ» ដែលក្នុងនោះមាន៣តំបន់ ក្នុងប្រទេសចិន ជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌ពិភពលោក រួមមានគ្រោងសំណង់វាំងបុរាណ «ហៃលុងធុន» នៅក្រុងជុនអឺ ខេត្តគុយចូវ, គ្រោងសំណង់បុរាណស្ថាន ក្រុងថាំងយា៉ ខេត្តហ៊ូប៉ើយ និងបុរាណស្ថានក្រុងយ៉ុងស៊ុន ខេត្តហ៊ូណាន ។
លោកថុង មីងឃាំង នាយករងបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌ចិន ថ្លែងថា សំណង់នៅតំបន់ធូស៊ឺ ភាគច្រើនសាងសង់ក្នុងសម័យរាជវង្សមីង ក្នុងអំឡុងពីឆ្នាំ១៣៦៨ដល់១៦៤៤ ។
គ្រោងសំណង់បុរាណស្ថានទាំង៣នោះ គ្របដណ្តប់ដោយតំបន់បុរាណស្ថានធូស៊ឺ ។ តំបន់ធូស៊ឺមានទីតាំងបុរាណជាង១០០កន្លែង ដែលរងផលប៉ះពាល់ពីយុគសម័យថ្មីតិចតួចបំផុត និងមានភាពលេចធ្លោជាច្រើនផ្នែក រួមមានទីតាំងសម្រាប់មេកន្ទ្រាញជនជាតិភាគតិច កន្លែងធ្វើការរបស់រដ្ឋ តុលាការយុត្តិធម៌ ផ្នូរសព និងប៉មកំផែងជាដើម ។ គ្រោងសំណង់បុរាណស្ថាន «ធូស៊ឺ» ប្រៀបដូចជាសិលាចារឹកពីប្រព័ន្ធគ្រប់គ្រងរបស់អំបូរជនជាតិភាគតិចនៅប្រទេសចិន ក្នុងអំឡុងសតវត្សទី១៣ដល់ពាក់កណ្តាលសតវត្សទី២០ រយៈពេលប្រហែល៨០០ឆ្នាំ ។ ធូស៊ឺ គឺជាតំណែងរបស់មេកន្ទ្រាញដែលបានទទួលការតែងតាំងពីរដ្ឋបាលកណ្តាល ក្នុងយុគសម័យបុរាណ ដោយព្រះរាជដំណាក់របស់ស្តេច «ហុងតេ» បានប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធ «ធូស៊ឺ» គ្រប់គ្រងលើជនអំបូរភាគតិចនៅភាគខាងលិចឆៀងខាងត្បូង ។
ចំពោះគ្រោងសំណង់បុរាណស្ថាន ចំនួន៣នោះ គឺជាប្រភពវប្បធម៌របស់ជនអំបូរចំនួន៣ក្រុមខុសគ្នា ដោយបង្ហាញពីវប្បធម៌ជាច្រើនយ៉ាង និងប្រវត្តិសាស្ត្រនៅយុគសម័យបុរាណរបស់ចិន ។
គណៈកម្មការសិក្សាស្រាវជ្រាវ និងវប្បធម៌របស់អង្គការសហប្រជាជាតិ (UNESCO) កាលពីថ្ងៃទី៤ កក្កដា បានប្រកាសពីទីតាំងបេតិកភណ្ឌសរុបចំនួន១.០០៧កន្លែង នៅលើពិភពលោក រួមមានបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌ចំនួន៧៧៩កន្លែង,បេតិកភណ្ឌធម្មជាតិ១៩៧កន្លែង និងបេតិកភណ្ឌចម្រុះចំនួន៣១កន្លែង ។ សម្រាប់ប្រទេសចិន មានបេតិកភណ្ឌពិភពលោកសរុប៤៨កន្លែងច្រើនជាងគេបន្ទាប់ពីប្រទេសអីុតាលី ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ