ពិការជើងម្ខាងប្រឹងអូសរទេះដើររើសអេតចាយទាំងលំបាក
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ដៃម្ខាងកាន់ឈើច្រត់ជំនួសជើងពិការ ដៃម្ខាងប្រឹងទាញអូសរទេះអេតចាយទៅមុខទាំងលំបាក គឺជាបុរសម្នាក់ដែលតស៊ូដើម្បីជីវិតខ្លួនឯង និងក្រុមគ្រួសារ ។
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ដៃម្ខាងកាន់ឈើច្រត់ជំនួសជើងពិការ ដៃម្ខាងប្រឹងទាញអូសរទេះអេតចាយទៅមុខទាំងលំបាក គឺជាបុរសម្នាក់ដែលតស៊ូដើម្បីជីវិតខ្លួនឯង និងក្រុមគ្រួសារ ។
តំបន់វត្តសន្សំកុសល ឬបឹងទំពុន គឺជាកន្លែងដែលបុរសពិការតែងតែទៅគ្រប់ច្រកល្ហក ស្វែងរកវត្ថុមានតម្លៃសម្រាប់គាត់ គឺ «របស់អេតចាយ» ។
ក្រោមអាកាសធាតុវេលារសៀលក្តៅហែងនៃខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៥ បុរសស្វិតជើងម្ខាងស្រេ វីរៈ ប្រឹងអូសរទេះដោយមានកូនប្រុសតូចនៅលើនោះស្វះស្វែងរករបស់អេតចាយដែលគេទុកចោលនៅតាមផ្លូវ។ ក្រៅពីនោះគាត់ទទួលទិញពីតាមផ្ទះនានា ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ វីរៈ តែងតែធ្វើបែបនេះ ។
វាមិនស្រួលទេ ដៃម្ខាងកាន់ឈើច្រត់ ដៃម្ខាងប្រឹងអូសរទេះទៅមុខ ប៉ុន្តែបុរសពិការទុកភាពខ្ជិលច្រអូសចោល ប្រឹងរំកិលលើចម្ងាយផ្លូវប្រមាណពី៧ទៅ៨គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយថ្ងៃ ដោយពេលខ្លះទៅដល់ម្តុំពេទ្យរុស្ស៊ីឯណោះ ។ ហត់ត្រង់ណាឈប់សម្រាកបន្តិចកន្លែងនោះ ដើម្បីមានកម្លាំងបន្តដំណើរតទៅទៀតបាន ។
ពិការភាព ការតស៊ូ និងទឹកមុខស្លូតបូត ញ៉ាំងឱ្យអ្នកអាណិតអាសូរខ្លះផ្តល់របស់អេតចាយឱ្យបុរសពិការដោយមិនយកប្រាក់ទេ ។
បូជាកម្លាំងកំហែងស្ទើរអស់ពីខ្លួនក្នុង មួយថ្ងៃៗ ប៉ុន្តែត្រឹមតែ៥ពាន់រៀលទៅ១ម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះ ដែលស្រេ វីរៈ ទទួលបាន ថ្ងៃខ្លះកូនតូចលើរទេះស្រេកឃ្លានយំទារទិញនំចំណីច្រើនលើក ដូច្នេះប្រាក់កម្រៃដែលបុរសពិការរកបានបង់ទៅវិញមួយចំណែកទៅហើយ ។ កូនតូចស្រេកឃ្លានត្រូវតែបំពេញឱ្យគេដោយក្តីអាណិតក្នុងភាពជាឪពុក ជាជាងគិតពីខ្លួនឯង ទោះជាស្រេកឃ្លានយ៉ាងណាក្តី ។
រយៈពេលជិត១០ឆ្នាំមកហើយ ស្រេ វីរៈ ភ្ជាប់ជីវិតនឹងការអូសរទេះអេតចាយ ប៉ុន្តែវាគ្មានអ្វីប្រសើរឡើងសម្រាប់គាត់ទេ ក្រីក្រលំបាកនៅតែក្រីក្រលំបាក ។ ថ្ងៃខ្លះ ពេលខ្លះ បុរសពិការ ព្រមទាំងប្រពន្ធ និងកូនតូច២នាក់ទៀត ស្ទើរតែដាច់បាយ ដ្បិតរបស់អេតចាយត្រូវអ្នកមានជីវិតស្រដៀងគាត់ច្រើននាក់ទៀតដណ្តើមយកអស់ ។
សម្លឹងមើលជើងពិការ ស្រេ វីរៈ ស្រណោះខ្លួន ប៉ុន្តែមិនអាចកែប្រែអ្វីបានឡើយ ដូច្នេះមានតែជម្នះដោយប្រឹងតស៊ូដើម្បីជីវិតរស់នៅ ។ អ្នកខ្លះពិការជើងដូចលោកបណ្តោយខ្លួន ឬផ្តេកផ្តួលតាមភាពពិការ ដោយដាក់ជីវិតទៅជាអ្នកសុំទានគេ តែស្រេ វីរៈ មិនអាចធ្វើដូចនោះកើតទេ ។ បុរសពិការនិយាយថា ៖ «របររើសអេតចាយនេះប្រសើរជាងដើរសុំទានគេ ។ សុំទានគេបានលុយដោយការលើកដៃសំពះគេ សម្រាប់ខ្ញុំលើកដៃមិនរួច ហាមាត់មិនរួចទេ ខ្មាសគេណាស់ ។
ខំប្រឹងប្រែងដោយកម្លាំងញើសឈាមខ្លួនឯងបានប៉ុនណាយកប៉ុណ្ណឹងចុះ ភាពលំបាកខ្ញុំស៊ាំអស់ទៅហើយ» ។
ចំពោះស្ត្រីជាភរិយារបស់បុរសពិការស្រេ វីរៈ ក៏ប្រកបរបររើសអេតចាយដូចប្តីដែរ ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃពួកគេចេញទៅធ្វើការដោយចែករំលែកយកកូនម្នាក់មួយទៅតាម ។
បុរសពិការចង់ផ្លាស់ប្តូរអាជីពឱ្យប្រសើរជាងសព្វថ្ងៃដែរ ប៉ុន្តែវាហួសពីលទ្ធភាពអាចធ្វើ បាន ។ មានជំនាញជួសជុលម៉ូតូដោយធ្លាប់រៀនរយៈពេល៦ឆ្នាំ ប៉ុន្តែស្រេ វីរៈ គ្មានដើមទុនបើកមុខរបរនេះទេ ។
ប្រាថ្នាបើកមុខរបរជួសជុលម៉ូតូ ព្រោះបុរសពិការមិនរំពឹងរបររើសអេតចាយធ្វើឱ្យជីវភាពប្រសើរឡើងទេ ដូច្នេះ កូនៗក៏គ្មានអនាគតល្អដែរ ។ បើមានមុខរបរសមរម្យ ស្រេ វីរៈ ចង់ឱ្យ កូនៗរៀនសូត្រឱ្យបានខ្ពស់ ហើយមានការងារល្អធ្វើនាពេលអនាគតគេចផុតពីជីវិតលំបាកលំបិនដូចរូបលោក ។
គ្មានផ្ទះផ្ទាល់ខ្លួនស្នាក់អាស្រ័យ ដូច្នេះស្រេ វីរៈ និងក្រុមគ្រួសារជ្រកកោននៅកន្លែងចង្អៀតមួយបែងចែកពីកន្លែងស្តុកទុករបស់អេតចាយនៅខាងក្រោយវត្តសន្សំកុសល ។ គ្មានអនាម័យ គ្មានបរិយាកាសល្អទេ តែទីនោះវិសេសវិសាលណាស់សម្រាប់គ្រួសារគ្មានផ្ទះសម្បែងដូចស្រេ វីរៈ ។ ប្រសើរជាងជួលផ្ទះគេដែលត្រូវបង់ថ្លៃជម្រកដ៏រខេករខាកនោះបានពីការដោះដូរទឹកចិត្តអធ្យាស្រ័យពីថៅកែ ហើយពួកគេគ្រាន់តែបង់ថ្លៃទឹក ថ្លៃភ្លើងខ្លះប៉ុណ្ណោះ ។
រយៈពេលជាង៣ឆ្នាំមកហើយ លោកស្រេ វីរៈ និងនារីដែលមាននិស្ស័យ និងសេចក្តីស្នេហាចំពោះគ្នាបានចាប់ដៃគ្នាជាប្តីប្រពន្ធ ។ អ្នកទាំងពីរមានកូនប្រុសម្នាក់ និងកូនស្រីម្នាក់នៅ តូចៗពុំទាន់អាចជួយអ្វីពួកគេបាននៅឡើយក្រៅពីយំទារនំឆី ។
លោកស្រេ វីរៈ អាយុ៣៧ឆ្នាំ ហើយជើងឆ្វេងបានស្វិត ធ្វើឱ្យលោករស់នៅក្នុងភាពពិការរយៈពេល៣០ឆ្នាំមកហើយ ។ ដោយសារការចាក់ថ្នាំពុំបានត្រឹមត្រូវនាំឱ្យមានប្រតិកម្មទើបជើងល្អពីកំណើតរបស់លោកវីរៈ ស្វិតពិការ។ មានកំណើតនៅស្រុកស្អាង លោកស្រេ វីរៈ មានបងប្អូនចំនួន៤នាក់ ក្នុងនោះលោកជាកូនទី២ ។
បុរសជាឪពុកបានចាកចេញពីកូនប្រុសពិការស្រេ វីរៈ និងក្រុមគ្រួសារដោយសារមរណភាពអស់រយៈពេល១៧ឆ្នាំមកហើយ សល់តែស្ត្រីជាម្តាយដែលពេលខ្លះមានជំងឺ តម្រូវឱ្យវីរៈ ត្រូវជួយរ៉ាប់រង ។
ដោយខ្លួនពិការ ហើយទៅថ្ងៃមុខចាស់ថមថយកម្លាំងមិនអាចប្រកបរបរ ឬធ្វើការងារលំបាកដូចសព្វថ្ងៃបាន លោកស្រេ វីរៈ រំពឹងលើកូនទាំង២ ដូច្នេះហើយប្រាថ្នាឱ្យពួកគេរៀនបានខ្ពង់ខ្ពស់ និងមានការងារធ្វើ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ