ពីមួយអាណត្តិទៅមួយអាណត្តិ ការលក់ឬហៅថាការដោះដូរនូវទ្រព្យសម្បត្តិរបស់រដ្ឋតែងតែបានបន្សល់ទុកនូវរឿងអាស្រូវជាប់រហូតមក ។ ពីមាត់មួយទៅមាត់មួយ…តែងតែផ្តល់នូវទស្សនៈ…សោកស្តាយ…និងឆ្លើយដាក់ទៅលើមេឃទាំងអស់ ។ មកពីមេឃមានពពក…ទើបមានភ្លៀង…ទើបជួយបាំងកំដៅព្រះអាទិត្យ ។
ខ្លះទិញយកមួយចំហៀង…ខ្លះទិញយកទាំងដុំ ទាំងផ្ទាំង…ខ្លះដូរយកឆ្នាំងមាស ឆ្នាំងពេជ្រ ប្រគល់ឱ្យឆ្នាំងដី…ទៅបោះទីតាំងនៅទីវាលរហោស្ថាន…ដូចចិនដេញខ្មែរ ខ្មែរដេញខ្មោច ។ល។ និយាយមិនអស់ទេ…សូមទោស…
បើរាប់អ្នកដែលពូកែប្រមូលទិញទ្រព្យសម្បត្តិរដ្ឋ…អង្គុយរាប់មិនគ្រប់ម្រាមដៃទេ…ចាត់ទុកថាពេលស្លាប់ទៅ ប្រហែលយកទៅជាមួយហើយមើលទៅ ?
ឧទាហរណ៍ ពីមុនមកក្រសួងពាណិជ្ជកម្មនៅផ្លូវធំជិតវត្តភ្នំ ឥឡូវទៅរកក្រសួងពាណិជ្ជកម្មអត់ឃើញទេ…ទៅដេញខ្មោចបាត់យូរហើយ…ឯកីឡដ្ឋានអូឡាំពិកពេលនេះក្លាយជាស្នូលអន្សម…។ល។ និង ។ល។ និយាយធ្វើអីទៀត…បើក្លាយជាខ្មោចអស់ទៅហើយនោះ ? ទោះបីខ្មោចអស់នោះកប់រាប់ទសវត្សទៀតក៏នៅតែមិនរលួយដែរ…
ដូចអ្នកដែលបានបឹងក្បាលថ្នល់ជាដើម…ចាក់ដីលុបយកអស់ហើយ…មានឃើញអភិវឌ្ឍន៍ឯណាធំទៅ ? ឃើញតែវាស់ដីលក់បានរាប់លានដុល្លារ…នរណាក៏ចង់បានបឹងនេះដែរ…ប៉ុន្តែសំណាងគេ ។ល។
នៅភ្នំពេញទិញមិនទាន់អស់ទេ…ប៉ុន្តែស្អុយពេករត់ទៅទិញតាមខេត្តម្តង…នៅតែស្អុយ…ដូចនៅខេត្តស្វាយរៀងជាដើម ។ល។
មុខរយរកស៊ី លក់និងទិញបែបនេះ ដូចជានៅកំពុងញៀន…គេហៅថា ញៀនល្បែងលក់…ញៀនល្បែងទិញ…ឬញៀនទាំងអ្នកលក់…ញៀនទាំងអ្នកទិញ…៕
អាឡេវ
ចែករំលែកព័តមាននេះ